Να είστε ικανοποιημένοι με αυτό που σας αρέσει σε ένα άτομο, το πλήρες κιτ είναι δύσκολο

Οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από ένα πλήθος αντιφάσεων. Είναι δύσκολο αυτά να σχετίζονται μόνο και αποκλειστικά με την ταυτότητά μας και τίποτα άλλο. Ακόμη και αν απομονωνόμαστε ή προσπαθούμε να το κάνουμε σε ένα απομακρυσμένο μέρος στη γη για να ξεχάσουμε τα πάντα και όλους μας, είμαστε ήδη μέρος όλων όσων έχουμε ζήσει με αυτό και μαζί τους.

Σε μία μόνο μέρα μπορούμε να ζήσουμε ένα πραγματικό τρενάκι συναισθημάτων στις σχέσεις μας με τους άλλους. Μπορεί όλα να φαίνονται εξαιρετικά γελοία, παράλογα και ασυνεπή ή απίστευτα διεγερτικά, ένας παράγοντας που έχει τις δικές του γνωστικές και συναισθηματικές επιπτώσεις.

Λαμβάνοντας υπόψη όσα έχουν ειπωθεί, θυμόμαστε μια διάσημη φράση που είχε πει κάποτε Σίγκμουντ Φρόιντ :

Η συνεχής ασάφεια στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους

Μια μέρα σηκωνόμαστε και αρχίζουμε να μιλάμε με έναν παλιό σχολικό φίλο. Χαιρόμαστε που μπορούμε να της ξαναμιλήσουμε όλα δείχνουν να κυλούν τέλεια. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται γιατί εκφέρει ξαφνικά μια απρόσμενη γνώμη για το θέμα των προσφύγων.

Θέλουμε να απομακρυνθούμε από εκείνη τη στιγμή από αυτό το ακατάλληλο σχόλιο στον τρόπο που το βλέπουμε, θέλουμε να συνεχίσουμε να το βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο. Ωστόσο, αυτό το σχόλιο μας προβλημάτισε και μπορούμε μόνο να σκεφτούμε τι συνέβη.

Από την άλλη γνωρίσαμε ένα αγόρι. Είναι ιδεολογικά όσο πιο κοντά μας γίνεται. Μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες αλλά για άλλη μια φορά οικεία σχέση απέχει πολύ από το να ρέει . Οι σιωπές εναλλάσσονται, τα βλέμματα πλαταίνουν σε μια ψυχρή αδιαθεσία και οι καιροί μακραίνουν πάρα πολύ.

Η σχέση φαινόταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα σε πνευματικό και εικονικό επίπεδο. Οι αξίες που καθιερώθηκαν a priori δεν αντικαθιστούν την έλλειψη καλών τρόπων. Η ίδια σταθερότητα και πεποίθηση που μας φαινόταν συναρπαστική από απόσταση έδωσε τη θέση της μόνο στην απογοήτευση. Ήμασταν θύματα των επιταγών των προσδοκιών και.

Προσδοκίες: το προοίμιο των απογοητεύσεών μας

Είμαστε βυθισμένοι σε μια συνεχή αντίφαση μεταξύ του τι σκεφτόμαστε για τους άλλους και του τι περιμένουμε να συμβεί και τι τελικά συμβαίνει με αυτούς. Δημιουργούμε συνεχώς προσδοκίες που πέφτουν πολλές φορές και δεν είμαστε μέσα

Φαίνεται ότι μπροστά σε τόση ασάφεια, η νεύρωση είναι μια ανεπανόρθωτη διέξοδος. Τι να κάνεις από το να σκέφτεσαι όταν τίποτα δεν ταιριάζει; Το ερώτημα είναι: γιατί πρέπει να ταιριάζει; Σε ποιο βαθμό μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους το να κάνουμε τις αρχικές μας θέσεις ευέλικτες σε σχέση με τους άλλους; Είναι η ηθική σχετικότητα η αρχή της απουσίας αρχών ή αντίθετα είναι το πρώτο βήμα για να γίνουν όλα πιο ευχάριστα;

Ερωτήσεις και περισσότερες ερωτήσεις, ώστε η ψυχική πολυπλοκότητα να μεταφράζεται σε απλούστερη συμπεριφορά. Πρέπει να αντικαταστήσουμε τη γνωστική μας απογοήτευση με αληθινή δέσμευση πολιτών, κοινωνικό ακτιβισμό ή συνεργασία

Η προέλευση της νεύρωσής μας σχετικά με τις προσωπικές αλλαγές και διαφορές

Η έλλειψη προετοιμασίας μας για την αποδοχή της διαφορετικότητας πηγάζει από α εκπαίδευση με βάση τον φόβο για τη λογοκρισία και τη συνεχή επιβολή κανόνων για την αποφυγή του κοινωνικού χάους. Ας μεγιστοποιήσουμε τους εκπαιδευτικούς πόρους για να αποφύγουμε καταστροφές, όχι για να δημιουργήσουμε παραδείσους στους οποίους η κανονικότητα είναι να ζεις σε ηρεμία και στους οποίους είναι δυνατόν να καταφύγουμε αν συμβεί ποτέ μια καταστροφή.

Κατά συνέπεια αποφεύγουμε και λογοκρίνουμε οτιδήποτε μας αφορά που δεν ταιριάζει με τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύουμε ότι προστατεύουμε τους εαυτούς μας και ορίζουμε τους εαυτούς μας, αλλά στην πραγματικότητα παραμένουμε απλώς απομονωμένοι, καταθλιπτικοί και απογοητευμένοι. Καταλήγουμε να είμαστε πικραμένοι και πικραμένοι για τις ζωές των άλλων. Μερικές φορές οι μεγάλες μας αρχές μεταφράζονται σε καθημερινή συμπεριφορά που αφήνει πολλά να είναι επιθυμητά.

Θέλουμε το πλήρες κιτ, αλλά η αποδοχή των άλλων μερικές φορές μας δίνει ηρεμία

Θέλουμε το πλήρες και τέλειο σετ ενός ατόμου, αλλά στην πραγματικότητα δεν συνειδητοποιούμε ότι όταν το έχουμε δεν διορθώνει τα ελαττώματά μας. Το να αφήνεις χώρο για κάτι που δεν ταιριάζει είναι συναρπαστικό και εμπλουτιστικό, είναι η ουσία που κάνει αυτόν τον κόσμο έναν κόσμο: η διαφορετικότητα με την ευρεία έννοια της λέξης.

Το να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα δεν σημαίνει να πάψουμε να είμαστε αυτό που είμαστε και να μην κινούμαστε προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Για να βγούμε από τη νεύρωση, είναι βολικό να επανεξετάσουμε ορισμένες πτυχές:

Η πίστη σε ορισμένες αρχές δεν μπορεί να σημαίνει ότι φέρεσαι άσχημα σε άλλους.Η διαφωνία σε πολλές πτυχές με ένα άτομο δεν μπορεί να μας κάνει ανίκανους να διατηρήσουμε βασικούς κανόνες εκπαίδευσης. Αν δεχτούμε προσβολή ή περιφρόνηση δεν πρέπει να ενεργούμε με τον ίδιο τρόπο. Το να φεύγεις δεν είναι μόνο συνώνυμο της φιλικότητας σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά και με σοφία .

• Όταν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να πλημμυρίσουμε από δυσφορία λόγω σχολίων που δεν μας άρεσαν, αφαιρούμε χώρο από όλα όσα μας παθιάζουν και από τους ανθρώπους που μας φέρνουν ευημερία σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή της ζωής μας.

Πρέπει να εξερευνήσουμε νέα μονοπάτια που μας επιτρέπουν να διατηρούμε αποδεκτές αποκλίσεις με τους άλλους.Κανείς δεν ανοίγει ένα μονοπάτι κατά μήκος των μονοπατιών που έχουν ήδη χαράξει ή δεν παίρνει την ίδια έλλειψη σεβασμού που έχει ήδη βιώσει.

Ως τελικός προβληματισμός θα μπορούσε να είναι