Το χάσιμο χρόνου είναι μια πολύ σχετική έννοια. Τόσο πολύ που θα άξιζε να αναθεωρήσουμε λίγο αυτήν την ιδέα και μάλιστα να την εφαρμόσουμε από μια άλλη σκοπιά: αυτή ενός έγκυρου εργαλείου ευεξίας. Ας το σκεφτούμε: ζούμε σε μια κοινωνία που μας έπεισε ότι ο χρόνος είναι χρυσός και ότι κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας πρέπει να το ζούμε για να έχουμε ένα πλεονέκτημα και ένα κέρδος.
Η αποδοχή αυτής της προσέγγισης μας φέρνει κυριολεκτικά πιο κοντά σε αυτόν τον γνωστό και επαναλαμβανόμενο λαβύρινθο διαταραχών όπως το στρες και το άγχος. Αυτές είναι εκείνες οι συνθήκες που, σαν ένα θερμόμετρο, αντανακλούν μια λανθάνουσα ασθένεια στον κόσμο μας, δηλαδή αυτή της παραμέλησης του εαυτού μας. Από την άλλη, ο χρόνος δεν είναι ούτε χρυσός ούτε ασήμι ούτε χαλκός: ο χρόνος είναι ζωή.
Το να γνωρίζουμε πώς να το διαχειριζόμαστε και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μην κάνει τίποτα κάθε τόσο, περιορίζοντας τον εαυτό μας αντί να είμαστε, να νιώθουμε και να είμαστε, μας επιτρέπει να αποκτήσουμε υγεία. . Ωστόσο, μας κοστίζει πολύ η εφαρμογή αυτής της ιδέας. Όταν περνάμε πολλές ώρες της ζωής μας σε λειτουργία παραγωγικότητας, ακόμη και το μυαλό έρχεται να το ερμηνεύσει αυτό ξαπλώστε στον καναπέ και ξεκουραστείτε είναι χάσιμο χρόνου.
Από την άλλη, ο γιατρός Alex Soojung-Kim Pang, ειδικός στη διαχείριση χρόνου και επίσης γνωστός για τη δουλειά του ως σύμβουλος στη Silicon Valley, μας εξηγεί στο βιβλίο του Ξεκούραση: γιατί παίρνετε περισσότερα όταν εργάζεστε λιγότερο ήρθε η ώρα να κάνουμε μια βαθιά ανασκόπηση του τρόπου ζωής και του τρόπου εργασίας μας .
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι μερικές φορές χάνουμε χρόνο σημαίνει να τον κερδίσουμε. Επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας και να βρούμε ηρεμία στη διαταραχή.
Το να εργάζεσαι καλύτερα δεν σημαίνει να δουλεύεις περισσότερο αλλά να δουλεύεις λιγότερο με μεγαλύτερη παραγωγικότητα και να ξεκουράζεσαι καλύτερα.
-Alex Soojung-Kim Pan-
Χάσιμο χρόνου σημαίνει κέρδος όσον αφορά τη ζωή
Ο Max Weber, διάσημος φιλόσοφος, οικονομολόγος και κοινωνιολόγος των αρχών του 20ού αιώνα, μας άφησε έναν έγκυρο προβληματισμό που φαίνεται να έχει χαθεί με τον καιρό. Σύμφωνα με τον ίδιο με την άφιξη της βιομηχανικής επανάστασης οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν το εργασιακή δραστηριότητα σχεδόν σαν ηθική αρχή. Η εργασία δεν ήταν πλέον απλώς ένας τρόπος για να κερδίσεις χρήματα για επιβίωση, ήταν (και είναι) πολύ περισσότερο από αυτό.
Για πολλούς, η εργασία είναι ένα εργαλείο για να προσδώσει αξιοπρέπεια στους ανθρώπους. Η δραστηριότητα είναι η παραγωγικότητα είναι αναψυχή και είναι ένα μέσο με το οποίο μπορούμε να συνεισφέρουμε στην κοινωνία. Όλα αυτά είναι ξεκάθαρα αλλά μερικές φορές τα φτάνουμε στα άκρα. Σε σημείο που πολλοί άνθρωποι είναι ανίκανοι να χαλαρώσουν και μάλιστα βιώνουν πραγματική απογοήτευση και... αίσθημα ενοχής όταν δεν κάνουν τίποτα.
Η προσέγγιση σύμφωνα με την οποία η αδράνεια είναι συνώνυμη με το χάσιμο χρόνου προκαλεί ψυχολογική επιδείνωση. Ένα παράδειγμα δίνεται από μια περίεργη μελέτη που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς στη Γερμανία από τον γιατρό Leonard Reinecke. Ένα ενδιαφέρον γεγονός προκύπτει από αυτή τη μελέτη: Οι περισσότεροι από εμάς κρίνουμε αρνητικά τον εαυτό μας όταν περνάμε χρόνο μπροστά στην τηλεόραση.
Μας αρέσει να παρακολουθούμε ταινίες και σειρές, αλλά ένα μέρος μας συχνά συμπεριφέρεται σαν σκληρός κριτής. Ο λόγος; Κατηγορούμε τον εαυτό μας για την αδράνεια και το γεγονός ότι χάνουμε χρόνο.
Μην συμπεριφέρεστε σαν το λευκό κουνέλι του Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
-Βιάζομαι! βιάζομαι, είναι αργά! – είπε το λευκό κουνέλι του Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων . Αυτός ο ωραίος χαρακτήρας είναι ένα εικονίδιο και αντιπροσωπεύει όσο κανένας άλλος την εικόνα αυτής της μισαλλοδοξίας που ορίζει πολλούς: αυτή της υπερκατοχής. Ας το παραδεχτούμε: πάντα έχουμε κάτι να κάνουμε, είμαστε πάντα απασχολημένοι με τον έλεγχο του ρολογιού και με την απροσδιόριστη αγωνία να μην μπορούμε να κάνουμε το καθήκον μας.
Αυτές οι συμπεριφορές τροφοδοτούνται επίσης από την υπερ-υπευθυνότητα και την υπερβολική απαίτηση από τον εαυτό του. Πρέπει να το κάνουμε άμεσα και τέλεια, δύο διαστάσεις που σίγουρα μας οδηγούν στην άβυσσο του άγχους και σε εκείνα τα πολύ εξαντλητικά ψυχολογικά στάδια.
Η κουλτούρα της παραγωγικότητας και της τελειότητας μας έχει κάνει ένοχους που απλώς δίνουμε στον εαυτό μας χρόνο να μην κάνουμε τίποτα. Μερικές φορές, ακόμη και όταν απολαμβάνουμε τις διακοπές που μας αξίζει, το μυαλό μας βασανίζει με σκέψεις για όλα τα πράγματα που πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε.
Δώστε χρόνο στον εαυτό σας και αφοσιωθείτε στη ζωή
Μερικές φορές το χάσιμο χρόνου δεν μας αφαιρεί τίποτα. αντιθέτως μας δίνει ζωή. Ήρθε η ώρα να αφαιρέσουμε τα πρέπει και τα πρέπει από το μυαλό μας. Είναι η κατάλληλη στιγμή να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ξαναγίνουμε παιδιά αφήνοντας τους εαυτούς μας να παρασυρθούμε από την πλήξη ακόμα και από εκείνη τη διάσταση όπου τελικά αναδύεται η φωνή του εσωτερικού μας εαυτού και νιώθει ελεύθερη, χαλαρή και ακόμη και παιχνιδιάρικη.
Η τέχνη του γλυκιά να μην κάνεις τίποτα επιτρέπεται και η εξάσκησή του για αρκετές ώρες την ημέρα δεν αφήνει μώλωπες αλλά ανοίγει πόρτες. Το μυαλό καθαρίζεται, η δημιουργικότητα, ο προβληματισμός και ο θόρυβος της διαίσθησης ανθίζουν. Μάλιστα -όπως έχει ήδη αναφέρει ο γιατρός Alex Soojung- ο Kim Pan στο βιβλίο του Υπόλοιπο («υπόλοιπο») που αναφέρθηκε προηγουμένως - πρέπει να καταλάβουμε ότι το να δουλεύεις καλύτερα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δουλεύεις σκληρότερα. Στην πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δουλεύοντας λιγότερες ώρες γινόμαστε πιο παραγωγικοί και ότι βελτιώνεται η ποιότητα της ζωής μας.
Ας μάθουμε λοιπόν να είμαστε παθιασμένοι με αυτό το εξαιρετικό δώρο που, όσο κι αν το θέλαμε με όλη μας τη δύναμη, είναι ακόμα περιορισμένο. Ας έχουμε εμμονή με τον χρόνο. Ας δώσουμε στον εαυτό μας μια δόση ποιότητας ζωής και την ευκαιρία να περιοριστούμε απλώς στο να ζούμε, να υπάρχουμε, να είμαστε και να απολαμβάνουμε τον κόσμο μέσω των πέντε αισθήσεων.
