Η σημασία των οικογενειακών ρόλων

Η οικογένεια είναι ένα σύστημα οργανωμένο για να είναι ο υποκείμενος πυρήνας της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει ότι είναι μια κοινότητα που διέπεται από κανόνες, αξίες και προσανατολισμούς συμπεριφοράς αλλά και από ιεραρχίες και οικογενειακούς ρόλους που δίνουν σε κάθε μέλος μια συγκεκριμένη θέση . Και όλα αυτά αντανακλούν την κοινωνία.

Ο τρόπος με τον οποίο τα μέλη της οικογένειας συνδέονται μεταξύ τους καθορίζει τον τρόπο που σχετίζονται με την υπόλοιπη κοινωνία.

Εν ολίγοις, κάθε οικογένεια προσανατολίζεται στο τι είναι θετικό και τι όχι αλλά και στο πώς αναμένεται να ενεργήσει κάθε μέλος. Αυτό οφείλεται στο λεγόμενο οικογενειακούς ρόλους δηλαδή ο ρόλος που παίζει κάθε μέλος μέσα σε αυτόν τον πυρήνα.

Ο ορισμός και τα διακυβεύματα των ατομικών οικογενειακών ρόλων είναι πραγματικά σημαντικά τόσο για την ψυχική υγεία των μελών της οικογένειας όσο και για τον ορισμό του καθαρούς και υγιείς δεσμούς .

Φαίνεται προφανές, αλλά στον σύγχρονο κόσμο αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία στην οποία οι ιεραρχίες, η εξουσία και τα όρια του εγώ δεν είναι καλά καθορισμένα.

Οι κύριοι οικογενειακοί ρόλοι

Στη βάση της οικογένειας βρίσκεται ο συζυγικός ρόλος που με τον καιρό γίνεται πιο μπερδεμένος. Αυτός ο ρόλος εκπροσωπείται από το ζευγάρι και περιλαμβάνει όλους τους χώρους στους οποίους δεν ανήκουν τα παιδιά, όπως η σεξουαλικότητα αποφάσεις για την οικογένεια οι στιγμές οικειότητας μεταξύ των δύο μελών κ.ο.κ.

Ακολουθούν ο μητρικός και ο πατρικός ρόλος. Και τα δύο εξαρτώνται πολύ από το πολιτιστικό περιβάλλον. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία κοινά σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς.

Ο μητρικός ρόλος είναι κυρίως συναισθηματικόςκαι η λειτουργία του είναι αυτή του προσφέρουν προστασία και υποστήριξη στα παιδιά.

Ο πατρικός ρόλος δρα ως μεσολαβητής σε αυτή τη δυάδα μητέρας-παιδιού επεκτείνοντας τα όρια του τελευταίου και σκιαγραφώντας τα όρια του απαγορευμένου.

Οι άλλοι δύο ρόλοι στην οικογένεια είναι η αδελφική σχέση και αυτή του γιου . Η πρώτη είναι αυτή που αναπτύσσεται μεταξύ αδελφών και η οποία έχει ως καθήκον να θέσει τα θεμέλια για μια σχέση συνεργασίας μεταξύ ίσων.

Το δεύτερο αντιστοιχεί στον δεσμό που δημιουργούν τα παιδιά με τους γονείς τους και έχει να κάνει με τον σεβασμό των ιεραρχιών και την εσωτερίκευση της αίσθησης της εξουσίας.

Προβλήματα με τον συζυγικό ρόλο

Αυτό που περιγράψαμε μέχρι τώρα είναι το θεωρητικό σχήμα των οικογενειακών σχέσεων. Ωστόσο, στην πράξη αυτοί οι ρόλοι δεν αναλαμβάνονται πάντα και δεν γίνονται σεβαστοί όπως θα περίμενε κανείς. Όταν το ζευγάρι σπάσει τον συζυγικό ρόλο και επιτρέπει στα παιδιά να εισέλθουν σε αυτή τη σφαίρα, οι συνέπειες μπορεί να είναι αρκετά σοβαρές.

Σε γενικές γραμμές τα παιδιά που φοιτούν στο συζυγικές συγκρούσεις μεταξύ των γονιών τους νιώθουν ενοχές ή άγχος. Ανάλογα με την ένταση των συγκρούσεων και την ηλικία των παιδιών, οι συνέπειες μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές.

Επίσης, δεν είναι εντάξει για τα παιδιά να ακούν τους γονείς τους να λένε σεξουαλικές εκφράσεις ή κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Όλα αυτά μπορεί να προκαλούν σύγχυση.

Ανάλογα πάλι με την ηλικία τους και τις πληροφορίες που έχουν για αυτήν, μια παρόμοια κατάσταση μπορεί να είναι συναρπαστική ή αναστατωτική. Οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές, αλλά γενικά αλλάζουν τη φυσιολογική ανάπτυξη.

Ο μητρικός και ο πατρικός ρόλος

Οι καθοριστικοί ρόλοι της οικογένειας είναι αυτοί που ασκούν οι γονείς. Πρώτα ο συζυγικός ρόλος και μετά ο ρόλος της μητέρας ή του πατέρα. Όλοι αυτοί οι ρόλοι σχετίζονται μεταξύ τους.

Ο ιδανικός μητρικός ρόλος είναι αυτός της λεγόμενης μητέρας κότας: εκείνης που προσφέρει φροντίδα, στοργή και σωματικά και συναισθηματικά χάδια στα παιδιά της.

Ωστόσο, μερικές γυναίκες μετατρέπουν τα παιδιά τους στο μοναδικό αντικείμενο του έρωτά τους. Περιφρονούν και μειώνουν τον πατέρα τους και δημιουργούν κτητικούς και υπερπροστατευτικούς δεσμούς με τους απογόνους.

Υπάρχουν όμως και απόντες μητέρες που αρνούνται να παίξουν το ρόλο των κηδεμόνων. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα μοιάζει με αυτό του συναισθηματικού ακρωτηριασμού.

Η πατρική λειτουργία ή ο πατρικός ρόλος αντιπροσωπεύει τον απαγορευτικό κανόνα. Δηλαδή, ο πατέρας είναι εκείνο το τρίτο πρόσωπο που ρυθμίζει τη συμβίωση μητέρας-παιδιού. Σώζει το παιδί, θα λέγαμε, από τον κίνδυνο να παραμείνει περιορισμένο μόνο στο μητρικό σύμπαν.

Στις μέρες μας υπάρχει έντονη υποτίμηση του λέξη και τον πατρικό ρόλο . Ένας πατέρας που λείπει ή κάποιος που μετά βίας εκτελεί τον ρόλο του δημιουργεί μια μεγάλη δυσκολία στα παιδιά να γνωρίζουν πώς να διακρίνουν μεταξύ του επιτρεπόμενου και του μη, του επιτρεπόμενου και του απαγορευμένου.