Η ΤΈΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΓΊΝΕΙΣ ΕΝΉΛΙΚΑΣ

Η τέχνη του να γίνεις ενήλικας απαιτεί θάρρος, δέσμευση και υπευθυνότητα με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Η μεταμόρφωση σε υγιείς ενήλικες δεν είναι απλή υπόθεση, ειδικά αν αναλογιστούμε τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας στο οποίο μεγαλώνουμε.

Με βάση τον τρόπο που ζήσαμε την παιδική μας ηλικία και τον τύπο του δεσμού που δημιουργήσαμε με τους γονείς μας, θα πρέπει να κάνουμε μια μεγαλύτερη ή μικρότερη προσπάθεια στην πορεία προς λήξη σωματική και συναισθηματική. Η βιολογική και η κοινωνική ηλικία δεν συμπίπτουν πάντα. γιατί αυτή η απουσία συγχρονισμού; Γιατί μερικές φορές δυσκολεύεται τόσο πολύ να ωριμάσει;

Το να έχουμε αναλάβει ευθύνες που δεν ήταν δικές μας όταν ήμασταν παιδιά και να δούμε ότι η κατάσταση δεν επιλύθηκε με τον τρόπο που θα θέλαμε, μπορεί να υπονομεύσει βαθιά την αυτοεκτίμησή μας και την επίγνωση των δικών μας ικανοτήτων. Μπορεί να γίνει ένα έρμα που επιβραδύνει τη συναισθηματική ανάπτυξη.

Γιατί μερικές φορές αντιστεκόμαστε στην ανάπτυξη;

Γιατί κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο πολύ να ωριμάσουν; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μας ωθούν να παραμείνουμε στην αιώνια νεότητα (μια κατάσταση που αλλιώς ονομάζεται Σύνδρομο Πίτερ Παν ). Πρώτα Η κοινωνία μας οδηγεί στο να θέλουμε να παραμείνουμε τέλειοι, όμορφοι και νέοι στην καρδιά για πάντα.

Δεύτερον, μερικές φορές οι συναισθηματικές πληγές της παιδικής μας ηλικίας μας οδηγούν να παρασύρουμε τις ημιτελείς εργασίες και να παραμένουμε πληγωμένα παιδιά που δεν θέλουν να αφήσουν ελεύθερη τη μετάβαση στην ενηλικίωση. Συνεχίζουμε να ανακτούμε κομμάτια της παιδικής μας ηλικίας ή θα θέλαμε τουλάχιστον να βγούμε από αυτό χωρίς βαθιές πληγές. Αυτά τα άλυτα προβλήματα εκδηλώνονται στο παρόν μας. Πρέπει να καταλάβετε ότι κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας είναι πιο εύκολο να αποφύγετε τις ευθύνες και να αισθανθείτε σε έναν άνετο και οικείο χώρο παρά να εξερευνήσετε άγνωστους χώρους.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ενήλικα που δεν μπορεί να αναπτυχθεί;

Τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός ενήλικα που δεν θέλει να μεγαλώσει είναι διαφορετικά. εδώ είναι τα κυριότερα:

Έχει ανάγκες που κατά τη διάρκεια του παιδική ηλικία έχουν μείνει δυσαρεστημένοι και προσπαθεί συνεχώς να τους αποζημιώσει στο παρόν.
Νιώθει ένοχος, είτε φανερό είτε κρυφό, για τα πράγματα που κάνει, λέει και αισθάνεται. Δυσκολεύεται να ξεχωρίσει από τους γονείς του ή τη σύντροφό του.
Υπερβάλλει τις ανάγκες του που συνήθως μετατρέπονται σε εθισμούς ή ανάγκες για άμεση ικανοποίηση.
Χρειάζεται να γεμίζει συνεχώς τον εαυτό του με ερεθίσματα και μπορεί να εξαρτάται πολύ από τους άλλους ή πολύ ανεξάρτητο (ακόμα κι αν πίσω από την ανεξαρτησία βρίσκεται το
Καταπιέζει τα συναισθήματά του και τα θάβει μέσα του ή κάνει το αντίθετο και τα μετατρέπει σε τρενάκι που δεν μπορεί να ελέγξει.
Περιμένει πολλά από τους άλλους. μπορεί επίσης να δώσει πολλά αλλά συνήθως περιμένει κάτι σε αντάλλαγμα.

Οι ενοχές μας εμποδίζουν να ωριμάσουμε

Φανταστείτε ένα παιδί με γονείς εν μέσω χωρισμού. Σε αυτή την περίπτωση είναι πιθανό το παιδί να ενεργοποιήσει ορισμένες συμπεριφορές για να αποφύγει τη διάλυση της οικογενειακής μονάδας και αν δεν τα καταφέρει θα αναλάβει μέρος της ευθύνης για αυτό που συνέβη. Μια ευθύνη που μπροστά στην αποτυχία θα μεταμορφωθεί σε αίσθημα ενοχής σε βάρος που δεν του ανήκει και που μπορεί να καταλήξει να επιβραδύνει την ανάπτυξή του.

Το τραυματισμένο παιδί ζει στο σώμα ενός ενήλικα και έχει παγώσει στο χρόνο. Η ηλικία του δεν έχει σημασία μπορεί να είναι 25 38 ή 60 ετών. Η αίσθηση της ενοχής είναι πολύ λανθάνουσα στο παιδί ντυμένο ενήλικα με μικρή συναισθηματική ωριμότητα.

Το παιδί ζει α αίσθημα ενοχής ανθυγιεινό που τον κάνει να πιστεύει ότι είναι υπεύθυνος για όλα όσα του συμβαίνουν. Αυτό το φορτίο που κουβαλά στους ώμους του δεν είναι πραγματικό ακόμα κι αν το βιώνει ως τέτοιο. Αν όταν ενηλικιωθούμε δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε το αίσθημα της ενοχής μας, θα έχουμε μεγάλα προβλήματα στην ανάληψη των ευθυνών μας στην καθημερινή ζωή.

Ποιος είναι ο δρόμος για την επίτευξη συναισθηματικής ωριμότητας;

Για να φτάσουμε σε συναισθηματική ωριμότητα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις ενοχές και να μην τις αποφύγουμε. Η διαχείρισή του θα είναι το κλειδί για να συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε τη σχέση που έχουμε με τα συναισθήματα, τόσο τα δικά μας όσο και των άλλων.

Για να αρχίσουμε να χωνεύουμε το αίσθημα της ενοχής είναι απαραίτητο να βιώσουμε τον πόνο του παιδιού μέσα μας, όχι για να τον αποφύγουμε αλλά να τον περάσουμε και να τον νιώσουμε πλήρως και συνειδητά. Όταν καταφέραμε να αφήσουμε πίσω το σακίδιο που περιέχει την ιστορία μας το παρελθόν το αίσθημα της ενοχής θα μεταμορφωθεί σε μια υγιή ευθύνη που θα μας οδηγήσει στην ωρίμανση.

Η αυτοπεποίθηση έρχεται με την ωριμότητα με την αποδοχή του εαυτού.

(Nicole Scherzinger)

Το κουράγιο να είσαι ενήλικος

Η τέχνη του να γίνεις ένας υγιής ενήλικας δεν απαιτεί απλώς την ικανότητα να αναλαμβάνεις διαφορετικούς ρόλους στη ζωή (εργάτης, σύντροφος, παιδί κ.λπ.), αλλά πηγαίνει πολύ πέρα από αυτό. Πρέπει να κάνετε ένα άλμα στο άγνωστο για να αποκτήσετε τη δική σας ταυτότητα που πρέπει να είναι διαφορετική από αυτή των γονιών σας. Πρέπει να αφήσετε στην άκρη τις προσδοκίες και να αρχίσετε να κάνετε πράγματα μόνοι σας.

Εάν εκτιμούμε τον εαυτό μας και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας για αυτό που είμαστε, η εμπειρία της ζωής θα μας οδηγήσει αυθόρμητα στην ενηλικίωση (τη διανοητική). Για να μας δώσει το ενήλικες είναι η ελευθερία να ζούμε το παρόν μας με επίγνωση και αποδοχή των πραγματικών συνθηκών.

Ορίστε λοιπόν μερικές συμβουλές για να μεταμορφωθείτε σε αυτόνομους ενήλικες: σταματήστε να παίζετε θύματα, αποφύγετε να παραπονιέστε συνεχώς και αφήστε πίσω το παρελθόν. Μόνο δείχνοντας θάρρος και κάνοντας ένα βήμα προς το άγνωστο μπορούμε να αρχίσουμε να είμαστε κύριοι της ζωής μας.