Αυτή η ιστορία λέει για ένα μικρό κορίτσι που ανακάλυψε το εσωτερικό του φως βλέποντας ένα αστέρι να λάμπει. Σας ομολογώ ότι το κοριτσάκι είμαι εγώ και η ιστορία είναι εμπνευσμένη από αυτήν που μου είπε η μητέρα μου με υπομονή και αγάπη όσες φορές χρειαστεί. Θα της είμαι πάντα ευγνώμων που με έμαθε να έχω το θάρρος να ακολουθώ το αστέρι μου και να εκτιμώ το εσωτερικό μου φως.
Όταν έχετε ένα εσωτερικό φως μπορείτε να το δείτε από έξω.
-Anaïs Nin-
Το κοριτσάκι που ανακάλυψε το εσωτερικό της φως
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι με μεγάλα μπλε μάτια και σκούρα μαλλιά που του άρεσε να παίζει με τα δικά της φίλοι . Το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν το κρυφτό στις περισσότερες περιπτώσεις κοιτούσε. Όταν έπρεπε να κρυφτεί, διάλεξε μια κοντινή κρυψώνα γιατί κουραζόταν όταν έπρεπε να τρέξει μεγάλες αποστάσεις.
Αλλά δεν την ένοιαζε ΧΑΝΩ . Οι φίλοι της συνήθως έψαχναν για πολύ πρωτότυπες κρυψώνες: ανάμεσα στα δέντρα πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κάποιοι αντάλλαξαν ακόμη και μπουφάν προσπαθώντας να ξεγελάσουν τους άλλους... όλα αυτά τα μικρά πράγματα την έκαναν να γελάσει και να εκτιμήσει το παιχνίδι.
Μέχρι που μια μέρα έφτασε ένα νέο κορίτσι που την πείραζε συνεχώς για την ήττα και επίσης την προσκαλούσε να ψάξει για μια μακρινή κρυψώνα . Το κοριτσάκι άρχισε να λυπάται αλλά συνέχισε να παίζει.
Στο τέλος, δεδομένης της συνεχούς επιμονής της νεοφερμένης, συμφώνησε να κρυφτεί στο πάρκο μακριά από το μέρος όπου θα μπορούσε να σωθεί. Εκείνη τη φορά δεν έχασε αλλά έφτασε στο στόχο τόσο εξαντλημένη που έπρεπε να σταματήσει να παίζει και να πάει σπίτι της .
Καθώς πήγαινε στο σπίτι, γινόταν όλο και πιο λυπημένος και άρχισε να κλαίει. Όταν πέρασε το κατώφλι του σπιτιού πολύ νωρίτερα από το συνηθισμένο, η μητέρα της την πλησίασε και τη ρώτησε: – Γιατί κραυγή κοριτσάκι μου; Η μικρή εξήγησε στη μητέρα της τι είχε συμβεί με τη νέα άφιξη και το παιχνίδι . Δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει και να επαναλαμβάνει ότι ήταν διαφορετική από τα άλλα παιδιά και ότι ένιωθε μόνη.
Το πιο λαμπρό αστέρι
Η μητέρα της έπιασε το χέρι και χωρίς να πει τίποτα την πήγε στο μπαλκόνι του μικρού τους σπιτιού. Ένα αστέρι έλαμψε μπροστά τους, ήταν το πιο φωτεινό αστέρι σε ολόκληρο τον ουρανό. Αλλά φαινόταν να είναι μόνη, δεν φαίνονται άλλα αστέρια γύρω της. Η μητέρα έβγαλε ένα λευκό μαντήλι από την τσέπη της και σκούπισε τα δάκρυα της κόρης της. Έπιασε σταθερά και απαλά το πιγούνι της μικρής, σηκώνοντας το κεφάλι της δείχνοντας το αστέρι.
-Βλέπεις αυτό το αστέρι; – ρώτησε χαμογελώντας η μητέρα την κόρη της.
-Ναι, είναι πολύ όμορφη και λάμπει πολύ.- απάντησε το κοριτσάκι με μεγάλη περιέργεια.
-Αυτό το αστέρι είσαι εσύ. – είπε η μητέρα με πεποίθηση.
-Μα μαμά, είναι πολύ μοναχικό αυτό το αστέρι;
-Δεν είναι μόνος, απλά λάμπει τόσο έντονα που δεν μπορείς να δεις τα άλλα αστέρια. Αλλά ακόμα κι αν δεν μπορούμε να τους δούμε, είναι εκεί.-
-Έχω πραγματικά τόσο φως; – ρώτησε το κοριτσάκι, σκουπίζοντας τα δάκρυα που έτρεχαν ακόμα από τα μάτια της και άρχισε να χαμογελάει.
-Έχεις τόσα πολλά που κάποιοι φοβούνται . Αλλά οι άλλοι θα σε αγαπήσουν ακριβώς λόγω του φωτός σου. Μην σταματήσεις ποτέ να είσαι ο εαυτός σου, κόρη μου. Αξίζεις πολλά.-
-Ευχαριστώ μαμά. Σ' αγαπώ.- Το κοριτσάκι έδωσε ένα φιλί στη μητέρα του και την αγκάλιασε σφιχτά.
Θυμηθείτε το φως
Από εκείνη την ημέρα όποτε ήταν λυπημένος η μητέρα της τη συνόδευσε στο μπαλκόνι για να δει το αστέρι και να θυμηθεί το φως του. Σιγά σιγά το κοριτσάκι μεγάλωσε. Και άρχισε να πηγαίνει μόνη της στο μπαλκόνι για να αναζητήσει το αστέρι της.
Με τον καιρό της αρκούσε να κοιτάζει τον ουρανό όπου κι αν βρισκόταν για να βρίσκει πάντα το αστέρι που της θύμιζε το φως του. Εκείνο το κοριτσάκι σήμερα είναι γυναίκα και χάρη σε αυτή την ιστορία δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει ότι το αστέρι της συνεχίζει να λάμπει στον ουρανό για να την καθοδηγήσει στο μονοπάτι της .
Οι ιστορίες μας δίνουν χρήσιμα μαθήματα που μπορούμε εύκολα να θυμηθούμε για να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες και να απολαύσουμε περισσότερο αυτά που μας προσφέρει η μοίρα ή αυτά που κατακτάμε με τις δικές μας δυνάμεις. Αυτή η ιστορία μας υπενθυμίζει ότι είναι απαραίτητο να ζήσουμε μια στιγμή σκότους για να δούμε το φως.
Για να λάμπει το φως τόσο έντονα πρέπει να υπάρχει σκοτάδι.
– Φράνσις Μπέικον –
Τα αστέρια πάντα καθοδηγούσαν τους άντρες όταν αισθάνονται χαμένοι σχεδιάζοντας χάρτες στον ουρανό. Η λάμψη τους μας θυμίζει πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε αλλά ταυτόχρονα και το μεγαλείο μας . Βλέποντας τα αστέρια που λάμπουν όλο και περισσότερο καθώς πέφτει το σκοτάδι, μας κάνει να καταλάβουμε ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν να λάμπουν με το δικό τους φως.
Σε αυτή την ιστορία, η μικρή, με τη βοήθεια της μητέρας της, βλέπει το εσωτερικό της φως να αντανακλάται στην εξωτερική φωτεινότητα ενός αστεριού και συνειδητοποιεί ότι .
