Η Encopresis είναι μια ασθένεια που περιλαμβάνεται στις διαταραχές εκκένωσης μαζί με την ενούρηση. Αυτές οι ανωμαλίες χαρακτηρίζονται από την αδυναμία ελέγχου της αποβολής κοπράνων ή ούρων σε μια ηλικία που το παιδί θα έπρεπε ήδη να μπορεί να το κάνει.
Συγκεκριμένα, η encopresis ορίζει την αδυναμία του παιδιού να ελέγξει την εκκένωση των κοπράνων. Αυτή η έλλειψη ελέγχου γίνεται πρόβλημα όταν εμφανίζεται σε ακατάλληλα πλαίσια είτε πρόκειται για εκούσια είτε για σκόπιμη αποτυχία.
Τα παιδιά θα πρέπει να έχουν μάθει να ελέγχουν τα κόπρανα τους από την ηλικία των 4 ετών. Από αυτή τη στιγμή και μετά δεν θα πρέπει να έχουν πλέον προβλήματα με ακράτεια κοπράνων.
Ωστόσο, πριν από τη διάγνωση της εγκόπεσης, είναι απαραίτητο να έχετε εξετάσει άλλες αιτίες, όπως οργανικές ή ιατρικές, καθώς και τις ανεπιθύμητες ενέργειες μιας ουσίας (για παράδειγμα ενός καθαρτικού) που μπορεί να ευνοήσει αυτήν την κατάσταση .
Σε αυτό προστίθενται ορισμένες ασθένειες που μπορεί να προκαλέσουν έλλειψη ελέγχου της εκκένωσης των κοπράνων, όπως η νόσος του Hirschsprung (που χαρακτηρίζεται από την απουσία περισταλτικών κινήσεων = αγαγγλιολικό μεγάκολο ή μια απλούστερη κατάσταση όπως η δυσανεξία στη λακτόζη.
Ενκοπρέωση με ή χωρίς δυσκοιλιότητα
Σύμφωνα με τα κριτήρια ταξινόμησης που επιλέχθηκαν, υπάρχουν διαφορετικοί τύποι εγκοπρέσεως. Από την άποψη της υπερχείλισης μπορεί να συμβεί εγκόπεση με δυσκοιλιότητα ή ακράτεια εξαγγείωσης. ή εγκόπρεια χωρίς ακράτεια.
Για τη διάγνωση αυτής της διαταραχής εκκένωσης, ο γιατρός θα χρειαστεί επίσης να αναλύσει τις ιατρικές εξετάσεις και το ιατρικό ιστορικό του παιδιού. Αυτοί οι δύο τύποι εγκοπρέσεως θα αντιμετωπιστούν με διαφορετικούς τρόπους.
Συγκρατητική εγκόπεση (με δυσκοιλιότητα)
Στην περίπτωση της συγκρατημένης econpresis μιλάμε για μη φυσιολογική αφόδευση με πολλά επεισόδια υπερχείλισης κοπράνων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά με συγκρατημένη εγκοπή πηγαίνουν στην τουαλέτα κάθε μέρα και όμως δεν μπορούν να αφοδεύσουν καθόλου.
Οι ιατρικές εξετάσεις είναι σημαντικές γιατί το πρόβλημα μπορεί να εντοπιστεί μέσω ακτινογραφίας. Αρκετές μελέτες διαβεβαιώνουν ότι η συγκρατούμενη εγκόπεση συνήθως οφείλεται εν μέρει σε φυσιολογικές αλλοιώσεις. Από όλες τις περιπτώσεις εγκόρεσης, περίπου το 80% είναι συγκρατητικές.
Μη συγκρατητική εγκόπεση (χωρίς δυσκοιλιότητα)
Οι αιτίες που σχετίζονται με αυτόν τον τύπο εγκόπεσης χωρίς υπερχείλιση βρίσκονται στο κακή ανατροφή, περιβαλλοντικό ή οικογενειακό άγχος ή συγκρουσιακή συμπεριφορά. Σε περίπτωση μη συγκρατούμενης εγκοπρέσεως το παιδί θα πρέπει επίσης να παρουσιάζει άλλες διαταραχές όπως αντικοινωνική ή μείζονα ψυχολογική διαταραχή.
Το DSM-5 συνιστά τη διεξαγωγή ψυχιατρικής αξιολόγησης για τη διερεύνηση παθολογιών όπως η αρνητική διαταραχή των νικημένων, συναισθηματικών και ακόμη και ψυχωτικών διαταραχών συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, το παιδί μπορεί να πάσχει από παιδική κατάθλιψη και η εγκόπωση μπορεί να είναι άμεση συνέπεια.
Πρωτοπαθής και δευτερογενής εγκόπρηση
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχετε κατά νου κατά τη διάγνωση της εγκοπρέσεως είναι εάν η έλλειψη ελέγχου της εκπομπής κοπράνων είτε συνεχής είτε ασυνεχής. Αυτό δείχνει ότι υπάρχουν μερικά παιδιά που δεν μπορούν ποτέ να ελέγξουν τις κινήσεις του εντέρου τους, ενώ άλλα το καταφέρνουν για πάνω από ένα χρόνο και μετά τα δουν να επιστρέφουν. το πρόβλημα της ακράτειας.
Αυτή η πτυχή είναι επίσης πολύ σημαντική δεδομένου ότι Τα αίτια που μπορούν να διεγείρουν την πρωτοπαθή και δευτεροπαθή εγκόπεση είναι διαφορετικά. Εάν το παιδί δεν έχει μάθει ποτέ να ελέγχει την εκκένωση, το σύμπτωμα μπορεί να θεωρηθεί ως αντανάκλαση μιας πρόωρης αναπτυξιακής καθήλωσης που στη συνέχεια γίνεται φυσιολογική.
Στην περίπτωση της δευτερεύουσας τυπολογίας -δηλαδή όταν κάποιος μαθαίνει και στη συνέχεια ξεμαθαίνει- μπορεί να σχετίζεται με περιβαλλοντικούς παράγοντες, άγχος στο σχολείο ή στο σπίτι, δυσφορία και ούτω καθεξής. Τέλος, σε αντίθεση με την ενούρηση, η εγκοπή κατά τη διάρκεια της ημέρας τείνει να είναι πιο συχνή από τη νυχτερινή εγκοπή.
Επιδημιολογία: ποιος είναι πιο επιρρεπής στην εγκόπρωση;
Η επιδημιολογία λαμβάνει ως σημείο αναφοράς τις κατηγορίες που τείνουν να είναι πιο ευάλωτες στην εν λόγω διαταραχή. Η νόσος Encopresis στα παιδιά συνήθως παρουσιάζει ορισμένες μεταβλητές. Μετά από τέσσερα χρόνια τείνει να είναι πιο συχνή στους άνδρες. Μεταξύ των ηλικιών επτά και οκτώ ετών, η επίπτωση της εγκόπρισης είναι 15% υψηλότερη στα αγόρια από ότι στα κορίτσια.
Επιπτώσεις σε παιδιά και ενήλικες
Λόγω της ίδιας της φύσης της διαταραχής και της λογοκρισίας που πάντα σχετιζόταν με την αφόδευση, η εγκοπρέωση τείνει να έχει ισχυρό αντίκτυπο στο παιδί. Μπορεί να έρθει να υπονομεύσει πολύ το δικό του αυτοεκτίμηση και αυτοαντίληψη αφού είναι πολύ δύσκολο πρόβλημα να κρυφτείς στην καθημερινότητα.
Στις φάσεις ανάπτυξης κατά τις οποίες εμφανίζεται η εγκόπωση, τα παιδιά πηγαίνουν ήδη στο σχολείο. Η αφόδευση στη μέση του διαλείμματος και το να μην μπορείς να συγκρατηθείς στην τάξη είναι καταστάσεις που μπορεί να είναι εξαιρετικά αγχωτικές για το παιδί.
Θεωρείται επίσης δύσκολη κατάσταση για τους γονείς και η ένταση στην οικογένεια τείνει να αυξάνεται. Αυτό γίνεται πρόβλημα γιατί Ως παιδική διαταραχή, το αποτέλεσμα της θεραπείας εξαρτάται επίσης και κυρίως από την υποστήριξη που παρέχεται στο παιδί θα λάβει και από την προδιάθεση της οικογένειας να προωθήσει την αλλαγή ή να λειτουργήσει ως υποστήριξη για θεραπεία στο σπίτι.
Αιτιολογία και αιτίες
Η εγκόπρωση όπως οι περισσότερες διαταραχές είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων. Αυτοί οι παράγοντες είναι τόσο φυσιολογικοί όσο και ψυχολογικοί. Δεν φαίνεται να υπάρχουν σημάδια που να υποδεικνύουν γενετικά αίτια.
Μεταξύ των φυσιολογικών παραγόντων μπορούμε να βρούμε διατροφικές ανωμαλίες, προβλήματα με την ανάπτυξη του παιδιού ή ανεπαρκή εντερικό έλεγχο. Μεταξύ των ψυχολογικών αιτιών, η εγκόπεση μπορεί να συσχετιστεί με την ευκολία με την οποία το παιδί αποσπάται η προσοχή έλλειψη προσοχής υπερκινητικότητα, φόβος να πάτε στην τουαλέτα ή αφόδευση που σχετίζεται με πόνο.
Ορισμένες θεωρίες κάνουν λόγο για μαθησιακό έλλειμμα στο οποίο τα σήματα που δείχνουν στο παιδί την παρόρμηση να πάει στην τουαλέτα δεν είναι παρατηρήσιμα καθώς αποτελούν διακριτικά ερεθίσματα. Αυτό σημαίνει ότι όταν χρειάζεται να πάει τουαλέτα δεν το αντιλαμβάνεται και δεν πάει.
Άλλες θεωρίες μιλάνε για μάθηση που διεγείρεται από την πρόληψη της συγκρατημένης εγκοπρέσεως. Δηλαδή, το παιδί μαθαίνει να συγκρατεί τα κόπρανα του για να αποφύγει τον πόνο ή το άγχος – δηλαδή να αρνητική ενίσχυση – και ξεκινά ένας κύκλος δυσκοιλιότητας που μπορεί να οδηγήσει σε δευτερογενή εγκόπεση.
Σε ό,τι αφορά τη μη συγκρατούμενη εγκοπρέση, μιλάμε για εκείνα τα παιδιά που έχουν μάθει να αφοδεύουν λανθασμένα. Συνήθως είναι παιδιά που αποσπούν την προσοχή και ως εκ τούτου λερώνονται. Εδώ το πρόβλημα θα βρισκόταν και στον έλεγχο του σφιγκτήρα.
Ιατρική και συμπεριφορική θεραπεία
Στον τομέα των ιατρικών θεραπειών ξεχωρίζουν η συνδυασμένη χρήση καθαρτικών και κλύσματος. Επιπλέον, πρέπει να γίνει αλλαγή στη διατροφή με την προσθήκη άφθονης κατανάλωσης φυτικών ινών και υγρών. Μεταξύ των ιατρικών θεραπειών βρίσκουμε το Πρωτόκολλο Levine (1982) που αναδεικνύει ιδιαίτερα τις ψυχοεκπαιδευτικές πτυχές (εξήγηση στο παιδί μέσω ζωγραφικής τι είναι η άνω τελεία κ.λπ.) και στην οποία παίζονται πολλά για τα κίνητρα.
Όσον αφορά τη συμπεριφορική θεραπεία, η έμφαση δίνεται στη διδασκαλία των συνηθειών αφόδευσης που σχετίζονται με την αναδιοργάνωση του περιβάλλοντος, τον έλεγχο των ερεθισμάτων και την ενίσχυση εναλλακτικών συμπεριφορών. Τελικά υπάρχει ένα πρόγραμμα που αναπτύχθηκε από τους Howe and Walker (1992) βασίζεται επίσης στην αρχή της τελεστικής προετοιμασίας.
Συμπεράσματα σχετικά με την εγκοπρέση
Τα αίτια της εγκόρεσης είναι διαφορετικής φύσης όπως και οι τυπολογίες της. Είναι μια διαταραχή που μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστη για τα παιδιά αν και μπορεί να θεωρείται φυσιολογική από μερικούς ανθρώπους.
Το να τους αφήνουμε στην ταλαιπωρία τους παρόλο που μπορούν να το αντιμετωπίσουν είναι ανήθικο και πολύ συχνά πρέπει να δώσουμε προσοχή στο τι θα μπορούσε να κρύβει μια εγκόπρεια. Μπορεί να μην είναι διαταραχή αλλά μάλλον σύμπτωμα άλλης παθολογίας. Για το λόγο αυτό, τόσο οι ιατρικές όσο και οι ψυχολογικές αξιολογήσεις θα πρέπει να είναι απαραίτητες.
