Έννοια της κανονικότητας: τι σημαίνει;

Η έννοια της κανονικότητας χρησιμοποιείται συχνά και αδιακρίτως στην κοινωνία μας. όταν θέλουμε να ορίσουμε την έννοια της κανονικότητας το ερώτημα γίνεται πολύπλοκο . Είναι δύσκολο να οριοθετήσουμε τι είναι φυσιολογικό και τι είναι παθολογικά παράξενο ή παράξενο.

Μια πραγματικά επικίνδυνη πτυχή της έννοιας της κανονικότητας είναι οι συνδηλώσεις που συνδέονται με αυτήν δεδομένου ότι χρησιμοποιείται σε πολλές περιπτώσεις ως μέτρο του τι είναι ή δεν είναι σωστό.

Ένας εύκολος τρόπος προσέγγισης αυτού του όρου είναι το αντίθετο του φυσιολογικού με άλλα λόγια παθολογικού.

Ορισμός παθολογικού ή μη φυσιολογικού

Ο καθορισμός του παθολογικού ήταν πάντα περίπλοκος για την ψυχολογία λόγω της πολυπλοκότητας των κριτηρίων που πρέπει να οριοθετηθούν . Μια συζήτηση με την οποία η ψυχολογία εξακολουθεί να παλεύει σχετικά με το τι πρέπει να θεωρείται επιρρεπές στη διάγνωση ή θεραπεία ; ας μιλήσουμε για το ερώτημα ποιες παθολογικές συμπεριφορές πρέπει να αντιμετωπίζονται και ποιες όχι, ποια κριτήρια πρέπει να ακολουθούνται;

Όταν πρόκειται για τον ορισμό του παθολογικού ή του μη φυσιολογικού στην ψυχολογία, συνήθως καταφεύγουμε σε τέσσερα διακριτά κριτήρια.

Τα 4 κριτήρια είναι:

Το στατιστικό κριτήριο.

Το βιολογικό κριτήριο.

Το κοινωνικό κριτήριο. διυποκειμενικότητα και η κοινωνική γνώση καθορίζει τα χαρακτηριστικά στα οποία πρέπει να τηρείται η κανονικότητα. Μπορούμε να αποδώσουμε σε αυτή την αντίληψη ένα ισχυρό ιστορικό χαρακτηριστικό και πολιτιστικός ; ανάλογα με την εποχή και τον πολιτισμό, η έννοια θα ποικίλλει.

Το υποκειμενικό κριτήριο.

Τα κριτήρια που ορίζονται είναι πολύ χρήσιμα για τη διάγνωση και τη θεραπεία διαταραχών κλινικής ψυχολογίας.

Η έννοια της κανονικότητας σύμφωνα με τον κοινωνικο-κονστρουκτιβισμό

Ο κοινωνικο-κονστρουκτιβισμός . Η κανονικότητα θα ήταν μια άλλη ιδέα που κατασκευάστηκε στο πλαίσιο αυτής της αλληλεπίδρασης.

Αυτό σημαίνει ότι ό,τι είναι φυσιολογικό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από μια αντικειμενικότητα που αποσυντονίζεται από την κοινωνική διυποκειμενικότητα . Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να μιλάμε για κανονικότητα γενικά αλλά μέσα σε μια συγκεκριμένη κοινωνία. Το ίδιο ισχύει και για το κριτήριο που χρησιμοποιείται για τον ορισμό του παθολογικού αφού και τα δύο εμπίπτουν στην κοινωνική εννοιολόγηση του παράξενου ή του ανώμαλου. Η άποψη που περιγράφουμε μας φέρνει μια ενδιαφέρουσα και περίεργη οπτική του φυσιολογικού και μπορεί να υπονοεί τη μία ή την άλλη ηθικο-ηθική συζήτηση.

Όλα όσα βλέπουμε ως παράξενα και μη φυσιολογικά δεν έχουν κανένα λόγο να συνδέονται με μια προβληματική ή αρνητική διάθεση του ατόμου που ασκεί την εν λόγω συμπεριφορά. Πράγματι Η κοινωνία αποκλείει τη συμπεριφορά, τις ιδέες ή τα χαρακτηριστικά χαρακτηρίζοντάς τα ως παράξενα ή μη φυσιολογικά.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι το Η κανονικότητα είναι μια κοινωνική κατασκευή που ενσωματώνει συμπεριφορές, ιδέες και χαρακτηριστικά που είναι κατάλληλα για τη ζωή στην κοινωνία. Είναι μια μορφή του αυτορρύθμιση