Ο Τζον Λένον πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του ρωτώντας βοήθεια . Βοήθησέ με να βοηθήσω τον εαυτό μου . Το πιο ιδεαλιστικό, επαναστατικό και εμπνευσμένο μέλος των Beatles έκρυβε πάντα ένα τραυματικό υπόβαθρο που μερικές φορές του χρησίμευε ως μια μεγάλη δημιουργική ώθηση.
Λένε ότι η λύπη είναι ένα ισχυρό συναίσθημα
Οι Beatles από την πλευρά τους πέτυχαν το ίδιο αποτέλεσμα αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Ο μουσικός, πολιτιστικός και κοινωνικός αντίκτυπος που δημιούργησαν ήταν αξιοσημείωτος. Ωστόσο λίγοι έχουν επικεντρωθεί στο Τζον Λένον . Όσοι τον γνώριζαν πιο στενά ήξεραν ότι μέσα του ανέπνεε μια φιγούρα μερικές φορές αυτοκτονική και καταβροχθιστική, μια σκιά που τον οδήγησε στην εξορία και στην προσωπική απομόνωση που κράτησε σχεδόν πέντε χρόνια.
Κατά ειρωνικό τρόπο, ένα από τα τελευταία τραγούδια που συνέθεσε πριν τον δολοφονήσει ο Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν στην είσοδο του κτηρίου της Ντακότα τόνισε μια έξοδο από αυτό το προσωπικό τούνελ και την αναζήτηση μιας πολύ επιθυμητής δεύτερης ευκαιρίας.
Αγαπητέ Γιάννη
Μην είσαι σκληρός με τον εαυτό σου.
Η ζωή δεν ήταν γραφτό να είναι βιαστική.
Τώρα ο αγώνας τελείωσε.
Ο Τζον Λένον και η αιώνια κραυγή για βοήθεια
Όταν ο John Lennon έγραψε τους στίχους του τραγουδιού Help! η υπόλοιπη ομάδα εξεπλάγη αλλά κανείς δεν ήθελε να της δώσει μεγάλη σημασία εκείνη τη στιγμή.
Λίγα χρόνια αργότερα σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Αργόσχολος Ο Paul McCartney σχολίασε ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει την προσωπική πραγματικότητα που βίωνε ο συνάδελφος και φίλος του. Ο Λένον ούρλιαζε για βοήθεια αλλά ζούσε σε έναν κόσμο κωφών . Σε εκείνο το τραγούδι μίλησε ανοιχτά για την ανασφάλειά του για κατάθλιψη και ότι χρειαζόταν κάποιον να τον βοηθήσει, κάποιον να τον καθοδηγήσει για να τον επαναφέρει στη γη.
Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή η υπαρξιακή αγωνία και η αιώνια κρυφή θλίψη θα μπορούσαν να οφείλονται και στην παιδική του ηλικία. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός που έφυγε από το σπίτι πολύ νωρίς. Η μητέρα του, από την πλευρά της, αναγκάστηκε να χωρίσει από τον γιο της για ένα συγκεκριμένο διάστημα, αφήνοντάς τον να εξαρτάται από τον θείο του. Χρόνια αργότερα και ακριβώς όταν άρχισε να συμφιλιώνεται με τους μητέρα είδε το ατύχημα που τη σκότωσε.
Οι βιογράφοι του το λένε για να αντιδράσει σε αυτή την τραγωδία επένδυσε πολύ περισσότερη ενέργεια στη μουσική . Άλλωστε, το πάθος του για αυτή τη μορφή τέχνης του το είχε μεταδώσει η μητέρα του: ήταν αυτή που του έμαθε να παίζει περισσότερα από ένα όργανα, ήταν αυτή που του μετέδωσε αυτή την έλξη και της αφιέρωσε ένα από τα πιο οικεία τραγούδια του: τη Τζούλια.
John Lennon και θεραπεία κραυγών
Όταν οι Beatles χώρισαν το 1970 Ο κόσμος ήταν γεμάτος φήμες, κινήσεις, αδικίες και κοινωνικό σταυροδρόμι μπροστά στο οποίο ένιωθε πολύ ευαίσθητος και μάλιστα αγανακτισμένος.
Σε ένα από τα άλμπουμ του εξέφρασε τις ιδέες του ωμά σκέψεις : Δεν πιστεύω στη μαγεία… Δεν πιστεύω στον Έλβις… Δεν πιστεύω στους Beatles… Το όνειρο τελείωσε… τώρα είμαι ο Τζον…. Το να κάνει μουσική δεν τον παρακινούσε πλέον, δεν ήταν πηγή χαράς ή ικανοποίησης. Ήταν μια απλή υπόθεση στα μάτια του και ένιωθε ακόμη πιο αναγκασμένος να μπει σε ένα ρινγκ όπου θα μπορούσε να αυτοκαταστραφεί με αλκοόλ και LSD.
Ένα πράγμα που δεν γνωρίζουν όλοι είναι ότι αφού είχε συνειδητοποιήσει ότι ούτε η μουσική, ούτε ο διαλογισμός ούτε τα ναρκωτικά μπορούσαν να φιμώσουν αυτή την πικρή θλίψη που ζούσε μέσα του Ο Τζον Λένον άρχισε να συνεργάζεται με τον ψυχοθεραπευτή Άρθουρ Γιάνοφ .
Αυτή η προσέγγιση, όπως πολλές άλλες καθαρτικές και εκφραστικές θεραπείες, βασίζεται στην προϋπόθεση ότι όλος ο καταπιεσμένος πόνος μπορεί να φτάσει στο συνειδητό επίπεδο και να επιλυθεί μέσω της αναπαράστασης του προβλήματος και της έκφρασης του πόνος Ο John Lennon ακολούθησε αυτή τη θεραπεία για αρκετά χρόνια έχοντας πολύ καλά αποτελέσματα
Ο τίτλος αυτού του τραγουδιού ήταν Mother.
