Κανείς από εμάς δεν είναι αλάνθαστος: είμαστε όλοι απαλά ατελείς αλλά μοναδικοί στην ουσία και την προσωπική μας ιστορία. Για αυτό το λόγο είναι καλό και απαραίτητο να αποδεχόμαστε τα λάθη που έχουμε κάνει χωρίς να πέφτουμε σε συνεχή παράπονα αλλά ταυτόχρονα έχοντας μια ξεκάθαρη ιδέα για το τι δεν θα κάναμε ξανά, ποιους δρόμους θα παίρναμε ξανά και ποιους ανθρώπους θα κρατούσαμε μακριά μας.
Σε μια από τις ταινίες του ο Γούντι Άλεν είπε: Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου αλλά η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να είμαι άλλος άνθρωπος . Αυτή η ειρωνική φράση συνοψίζει τέλεια ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός: τα λάθη που κάναμε σε όλη μας τη ζωή πονάνε και πολύ συχνά αποτελούν τόσο τρομερή απειλή για την αξιοπρέπειά μας που θα θέλαμε πραγματικά να μπορέσουμε να πατήσουμε το κουμπί Rewind και να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Η επιτυχία πηγαίνει από τη μια αποτυχία στην άλλη χωρίς να χάνει ποτέ τον ενθουσιασμό.
Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές και ακριβώς σε αυτή τη λεπτομέρεια βρίσκεται το μεγαλείο μας. Σε αυτή την εγγενή μαγεία στο DNA μας που μας ωθεί να μάθουμε από τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν για να προχωρήσουμε ως είδος και έτσι να βελτιώσουμε τις συνθήκες μας σε αυτόν τον περίπλοκο κόσμο. Τελικά, να ζεις σημαίνει να προχωράς αλλά και να αλλάζεις. Επομένως, το να γνωρίζουμε πώς να μαθαίνουμε το μάθημα μετά από ένα λάθος είναι σαν να αντιμετωπίζουμε μια ανηφόρα και να φτάνουμε σε ένα σημείο από το οποίο βλέπουμε το μονοπάτι για να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι κάθε μέρα.
Μην το σημειώνετε, μην το αποδεχτείτε ή μείνετε αλυσοδεμένοι σε αυτό αίσθημα ενοχής που μας διαβρώνει και μας κρατά δεμένους με το παρελθόν σημαίνει ότι μας εμποδίζει να αναπτυχθούμε και να συνεχίσουμε σε αυτό το μονοπάτι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε σε οποιαδήποτε ηλικία και ανά πάσα στιγμή.
Αυτές οι πράξεις για τις οποίες μετανιώνουμε, αλλά που αποτελούν μέρος των αποσκευών της ζωής
Η ενοχή ή η μετάνοια έχει πολλές μορφές: ρίχνουν παραμορφωμένες σκιές και υφαίνουν πολύπλοκους ιστούς στο μυαλό μας, ιδανικοί για να μας κρατούν παγιδευμένους . Όσο συγκεκριμένα γεγονότα μπορεί κανείς να είναι σχέση με το λάθος άτομο μια δυσμενής επιλογή καριέρας μια παράβλεψη που μας έχει δημιουργήσει προβλήματα μια αθετημένη υπόσχεση μια κακή ενέργεια ή μια λανθασμένη δήλωση συχνά μας αναγκάζει να παρατηρούμε τον εαυτό μας σαν μπροστά σε έναν καθρέφτη χωρίς φίλτρα σαν μια ανοιχτή πληγή χωρίς αναισθησία. Μόνο σε εκείνο το σημείο αντιλαμβανόμαστε τις ρωγμές στο έδαφος της υποτιθέμενης ωριμότητάς μας που πρέπει να επισκευάσουμε αφού συλλέξουμε τα σπασμένα κομμάτια της αξιοπρέπειάς μας.
Από την άλλη, σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γνωστική Ψυχολογία Μια αξιολόγηση και αυτοανάλυση που μπορεί επίσης να είναι υγιής και καθαρτική: μας βοηθά να κάνουμε καλύτερες επιλογές και να προσανατολίζουμε τις προσωπικές μας πυξίδες με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα προκύπτει όταν φτάσεις σε μεγάλη ηλικία. Όταν ένας άνθρωπος φτάσει τα 70 του χρόνια, εμφανίζεται η περίφημη λύπη για πράγματα που δεν έγιναν χαμένες ευκαιρίες αποφάσεις που δεν ελήφθησαν λόγω έλλειψης θάρρους. Θα πρέπει να έχουμε πολύ ξεκάθαρα υπόψη μας ότι η χειρότερη λύπη είναι αυτή μιας ζωής που δεν έζησες. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, πολλά από τα υποτιθέμενα λάθη μας, αυτά που δεν είχαν μοιραίες ή τρομερές συνέπειες στη ζωή μας, δεν είναι τίποτα άλλο από τις αποσκευές των εμπειριών μας, τη ζωτική μας κληρονομιά. Από εκείνες τις ρωγμές φιλτράρει το φως της σοφίας.
Τα λάθη πάντα θα μας χτυπούν την πόρτα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
Ένα λάθος συνεπάγεται πρώτα απ' όλα την αποδοχή της ευθύνης για αυτό. Είναι κάτι που σχεδόν όλοι γνωρίζουμε χωρίς αμφιβολία και όμως δεν είμαστε πάντα σε θέση να κάνουμε αυτό το σημαντικό και αντάξιο βήμα. Αμέσως μετά το σφάλμα συμβαίνει αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουμε πρωτογενή επιδιόρθωση Δηλαδή, να προχωρήσεις σε μια επιλογή τόσο απλή και θεμελιώδη όσο ο τερματισμός μιας ταραγμένης σχέσης, η εγκατάλειψη ενός αποτυχημένου έργου ή ακόμη και η συγγνώμη για το κακό που προκλήθηκε σε κάποιον άλλο.
Το λάθος είναι η βάση της ανθρώπινης σκέψης. Αν δεν μας δόθηκε η δυνατότητα να μην κάνουμε λάθη, ήταν για έναν πολύ απλό λόγο: για να γίνουμε καλύτεροι.
-Λούις Τόμας-
Μετά από αυτό το βήμα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια άλλη πιο λεπτή, οικεία και πολύπλοκη φάση. Η δευτερεύουσα επισκευή μας ενδιαφέρει στενά: σε αυτό το σημείο πρέπει να επιδιορθώνουμε με σχολαστική ακρίβεια κάθε εναπομείναν κομμάτι μας αυτοεκτίμηση κάθε ίνα που σχίζεται από την αντίληψή μας για τον εαυτό μας. Εδώ δεν πρέπει να αφήνουμε περιθώρια για μνησικακίες ή το βάρος αυτών των απογοητεύσεων. Εδώ δεν έχουμε την πολυτέλεια να κλείσουμε τις πόρτες της καρδιάς μας και τα παράθυρα που ανοίγουν διάπλατα σε νέες ευκαιρίες.
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Προσωπικότητα και Κοινωνική Ψυχολογία
Η πεποίθηση ότι η ηλικία και η εμπειρία μας κάνουν τελικά άνοστους στα λάθη είναι κάτι περισσότερο από μύθος. Ας αφήσουμε αυτή την εσφαλμένη αντίληψη στην άκρη και ας αποδεχτούμε ένα πολύ συγκεκριμένο και σημαντικό γεγονός: το να είσαι ζωντανός σημαίνει να αποδεχόμαστε αλλαγές και προκλήσεις, να μας επιτρέπεις να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους και να κάνουμε νέα πράγματα κάθε μέρα. Το να κάνουμε λάθη σε μερικά από αυτά τα πράγματα είναι μέρος του παιχνιδιού και προσθέτει ένα επιπλέον κομμάτι στην ανάπτυξή μας. Το να αρνηθούμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να πειραματιστούμε και να παραμείνουμε αιώνια αγκυροβολημένοι στο νησί της μετάνοιας, του φόβου και είμαι καλά όπως είμαι σημαίνει να περιοριζόμαστε στο να αναπνέουμε και να υπάρχουμε αλλά όχι στο να Ζούμε.
Οι εικόνες είναι ευγενική προσφορά της Miss Led
