Όταν μιλάμε για αυτοτραυματισμό, είναι σύνηθες να σκεφτόμαστε σχεδόν αμέσως έναν σωματικό τραυματισμό. Αυτές οι μορφές σκόπιμου αυτοτραυματισμού είναι δυστυχώς ολοένα και πιο κοινές σε (δραματικά) ηρεμία του θυμού, του πόνου ή της απογοήτευσης. Τώρα, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, υπάρχει ένα ακόμη πιο επαναλαμβανόμενο φαινόμενο για το οποίο σπάνια γίνεται λόγος: ο συναισθηματικός αυτοτραυματισμός.
Οι βλάβες δεν ανήκουν μόνο στο φυσικό σύμπαν στην επιφάνεια του δέρματός μας και στις αισθήσεις μας. Ξέρουμε ότι οι ξυλοδαρμοί πονάνε όπως πονάνε τα λόγια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι σχεδόν πιο εύκολο για εμάς να αναγνωρίσουμε αυτή τη μορφή πόνου που προέρχεται από το εξωτερικό και που μπορεί να μας βλάψει με άπειρους και στρεβλωμένους τρόπους μέσω της περιφρόνησης, της κακομεταχείρισης, του κενού, των φωνών, της εξαπάτησης κ.λπ.
Και τι γίνεται με αυτή τη μορφή πόνου που προκαλούμε στον εαυτό μας; Είναι δυνατόν; Πραγματικά υπάρχει συναισθηματικός αυτοτραυματισμός ? Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη ναι. Στην πραγματικότητα είναι πολύ συνηθισμένο, σχεδόν όλοι μας το ασκούμε συχνά χωρίς καν να το γνωρίζουμε . Πληγές που εκτός των άλλων έχουν σοβαρές συνέπειες.
Σχισμές στην αυτοεκτίμηση, άμεσα χτυπήματα στην αξιοπρέπεια κάποιου που καταλήγουν να απελευθερώνουν τον πόνο με τη μορφή αγωνίας ή άγχους. Σταδιακά η πληγή μολύνεται και προκαλεί κατάθλιψη. Ας μάθουμε περισσότερα για αυτό το θέμα .
Τι είναι ο συναισθηματικός αυτοτραυματισμός;
Ο συναισθηματικός αυτοτραυματισμός μπορεί να οριστεί ως το σύνολο των σκέψεις και συμπεριφορές που λειτουργούν εναντίον μας και είναι σαφώς επιβλαβείς για τη συναισθηματική μας ευεξία. Αυτός ο ορισμός μας αναγκάζει να αναλογιστούμε την έννοια της πληγής ως τέτοιας.
Ενώ είναι αλήθεια ότι ανησυχούμε για συμπεριφορές όπως το τομή risuka ή σωματικός αυτοτραυματισμός αυτοτραυματισμός ) όλες οι ακραίες χειρονομίες που κάνουν πολλοί έφηβοι όταν τραυματίζουν το σώμα τους μέσω κοψίματος, αυτή η άλλη διάσταση του αυτοτραυματισμού συχνά περνά απαρατήρητη. Ο συναισθηματικός αυτοτραυματισμός είναι το θεμέλιο του διαταραχές διάθεσης ειδικά αν αυτή η μορφή εσωτερικού τραυματισμού ασκείται συνεχώς μέρα παρά μέρα.
Πώς όμως κάνουμε κακό στον εαυτό μας; Ποια είναι η δυναμική που πυροδοτεί αυτή τη μορφή αυτοπροκαλούμενης ταλαιπωρίας; Ας μάθουμε παρακάτω.
Ο αδυσώπητος εσωτερικός κριτικός: η φωνή του συναισθηματικού αυτοτραυματισμού
Σε καθένα μας υπάρχει ένα εκφώνηση μια φιγούρα με μαστίγιο και άλλα όργανα βασανιστηρίων με τα οποία μας αρέσει να μαρτυρούμε τον εαυτό μας . Το κάνουμε με τη μορφή μποϊκοτάζ πείθοντας τον εαυτό μας αυτό δεν είμαστε στο ύψος των στόχων μας γεμίζοντας μας με ανασφάλειες, υπενθυμίζοντας μας λάθη του παρελθόντος και καταπνίγοντας τις δυνατότητές μας.
Προσοχή τώρα γιατί ότι ο βασανιστής έχει το πρόσωπο και τη φωνή μας: είμαστε ο εαυτός μας . Είμαστε αυτοί που του δίνουμε δύναμη μέσω της αρνητικής αυτοομιλίας, των παράλογων ιδεών μας, των παράλογων φόβων και μιας ομιλίας που τροφοδοτείται από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτός ο αμείλικτος εσωτερικός κριτικός είναι υπεύθυνος για πολλές από τις συναισθηματικές μας πληγές.
Συναισθηματικός αυτοτραυματισμός με τη μορφή προτύπων
Όταν μιλάμε για συμπεριφορές που ακολουθούν το ίδιο μοτίβο αναφερόμαστε σε συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται με την πάροδο του χρόνου και ακολουθούν την ίδια γραμμή. Πώς σχετίζονται αυτές οι συμπεριφορές με τον συναισθηματικό αυτοτραυματισμό; Με τρόπο που θα είναι οικείος σε όλους μας. Υπάρχουν εκείνοι που καταλήγουν πάντα να βρίσκουν τον ίδιο σύντροφο : ένα ναρκισσιστικό και βίαιο άτομο με το οποίο δημιουργείται δεσμός εξάρτησης.
Είναι σαν να σκοντάφτεις πάνω στην ίδια πέτρα ξανά και ξανά χωρίς να έχεις μάθει να τη βλέπεις και να την αποφεύγεις. Αυτές οι καταστάσεις προκαλούν διπλή ταλαιπωρία και επαναλαμβανόμενη απογοήτευση. Γιατί δεν ακούμε απλώς τον πόνο που προκαλεί αυτή η επιβλαβής σχέση αλλά καταλήγουμε να κατηγορούμε τους εαυτούς μας που είμαστε εκεί ερωτευτείς τον ίδιο τύπο ανθρώπου για άλλη μια φορά.
Όταν δεν βάζουμε όρια γινόμαστε το χαλάκι της πόρτας όλων
Υπάρχουν άνθρωποι με απέραντη καρδιά και άπειρη καλοσύνη που δεν έχει όρια ή προστατευτικά μέτρα. Και ας το παραδεχτούμε, αυτός είναι ένας κίνδυνος. Το να είσαι ένα καλόκαρδο, ανιδιοτελές άτομο που θέλει να βοηθήσει να κάνει ό,τι είναι δυνατό για τους άλλους είναι αξιοθαύμαστο. Σε περίπτωση όμως που δεν τοποθετηθούν κάποια προστατευτικά εμπόδια π δεν ξέρεις πώς να πεις όχι όταν είναι απαραίτητο καταλήγουμε να δημιουργούμε πολυάριθμους συναισθηματικούς τραυματισμούς.
Πολλοί εκμεταλλεύονται την καλοσύνη των άλλων και δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν άλλους ως πατάκια ή επιφάνειες για να πατήσουν κατά βούληση. Πρέπει να αποφεύγεται γιατί οι επιπτώσεις αυτών των καταστάσεων είναι πολύ επιβλαβείς για την αυτοεκτίμηση.
Ζήστε μια ζωή χωρίς πάθος ή κίνητρο
Η ζωή δεν είναι απλώς δουλειά ή ρουτίνα ή να ευχαριστείς τους άλλους όσο κι αν τους αγαπάμε. Μια αυθεντική ζωή χρειάζεται πάθος, έργα για να πετύχουμε, στόχους, ικανότητα να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, να αφιερώνουμε χρόνο στον εαυτό μας μέσα από εμπειρίες που μας ενθουσιάζουν και μας κάνουν να μεγαλώνουμε.
Εάν δεν έχουμε κανένα από αυτά τα συστατικά, κλείνουμε τη λειτουργία. Μια ζωή χωρίς συναισθήματα και χαρά προκαλεί μικρές εσωτερικές πληγές που κανείς δεν βλέπει αλλά μέσα από τις οποίες μέρα με τη μέρα τα όνειρά μας και η ίδια η ταυτότητά μας σβήνουν.
Πρέπει να φροντίσουμε αυτή τη λεπτή ισορροπία μεταξύ των υποχρεώσεων και των απολαύσεων μεταξύ της δουλειάς και των ονείρων μεταξύ του ζευγαριού και των εαυτών τους.
Συμπερασματικά, ακόμα κι αν είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι από εμάς κουβαλάμε περισσότερες από μία συναισθηματικές πληγές μέσα μας, είναι πάντα μια καλή στιγμή να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να επισκευάσουμε αυτές τις πληγές.
Να έχετε χόμπι ενισχύουν την αυτοεκτίμηση και η φροντίδα μας με απέραντη στοργή θα θεραπεύσει αυτόν τον πόνο για να μας μεταμορφώσει σε πιο γενναίους ανθρώπους πιο δυνατοί και πρόθυμοι να εργαστούν για τη δική τους ευτυχία.
