Εντ Γουντ Ήταν σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και παραγωγός ταινιών που ήθελε να δει τις δημιουργίες του στη μεγάλη οθόνη και να αποτελέσει μέρος της ιστορίας του κινηματογράφου. Κατά κάποιον τρόπο τα κατάφερε αλλά όχι με τον τρόπο που ήλπιζε. Μάλιστα, μετά τον θάνατό του θεωρήθηκε ο χειρότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών. Η ταινία του Σχέδιο 9 από το διάστημα κατατάχθηκε ως η χειρότερη ταινία στην ιστορία και ως η πρώτη του trash cinema, υποείδος ταινιών Β και επομένως χειρότερης ποιότητας και προφανώς κατώτερης.
Ωστόσο, το πέρασμα του χρόνου χάρισε στον Εντ Γουντ την αναγνώριση ενός καλτ σκηνοθέτη. Σκηνοθέτες όπως ο John Waters ή ο Tim Burton τον αναφέρουν μεταξύ των χαρακτήρων που τους επηρέασαν κατά τη διάρκεια της καριέρας τους. Ως εκ τούτου, γεννάται φυσικά να αναρωτηθεί κανείς εάν το έργο του Wood ήταν πραγματικά τόσο κακό. Είναι σίγουρα αλήθεια ότι οι παραγωγές του δεν είναι της υψηλότερης ποιότητας: ασυνέπειες στη συνέχεια του σεναρίου προβλήματα μικροφώνων σε προβολή αρχειοθετημένων σκηνών διακοσμήσεις από χαρτόνι και ένας άπειρος αριθμός προβλημάτων που κάνουν τις ταινίες του όχι πολύ αξιόπιστες .
Κινηματογράφος σύμφωνα με τον Εντ Γουντ
Η απόρριψη της δουλειάς του Wood από τις εταιρείες παραγωγής τον οδήγησε σε πολύ περιορισμένους προϋπολογισμούς που, μαζί με τις περιορισμένες τεχνολογικές εξελίξεις της εποχής, είχαν ως αποτέλεσμα ταινίες χαμηλής ποιότητας. Προφανώς δεν μιλάμε για τελειομανή. . Πίστευε ότι σε σινεμά όλα ήταν δυνατά.
Παρά τα λάθη του στις ταινίες του, βρίσκουμε συγκινητικές πτυχές μιας μοναδικής ουσίας. Ας μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι στην κοινωνία της δεκαετίας του 1950 ορισμένα θέματα θεωρούνταν προκλητικά και ως εκ τούτου δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη. Αυτό συνέβη με Γκλεν ή Γκλέντα ταινία με την οποία ο Wood ήθελε να συγκινήσει το κοινό με μια ιστορία για το cross-dressing. Ωστόσο, προκάλεσε περισσότερο κέφι παρά συγκίνηση.
Το 1994, ο Tim Burton προσπάθησε να μεταφέρει την ιστορία αυτού του σκηνοθέτη στη μεγάλη οθόνη.
Μεταξύ αυτών βρίσκουμε και τον Ed Wood. Ο Μπάρτον είχε δει Σχέδιο 9 από το διάστημα ως παιδί και είχε καλές αναμνήσεις από αυτή την ταινία. Ταινίες του Wood μπορεί να είναι γεμάτα λάθη αλλά σίγουρα δεν τους λείπει ο ενθουσιασμός. Αυτό ακριβώς μας δίνει ο Tim Burton στην ταινία που αφιερώνει σε αυτόν τον χαρακτήρα.
Εντ Γουντ βιογραφικό
Σε αντίθεση με τον Εντ Γουντ Ο Μπάρτον είναι απόλυτα συνεκτικός και μας παρέχει μια τέλεια αφηγημένη ταινία που μπορεί να εκτιμηθεί από όλες τις απόψεις. Ο Μπάρτον είχε εξαιρετικό σενάριο και άρεσε στους ηθοποιούς
Ο Μπάρτον ήθελε να συλλάβει την ουσία της εποχής του Λουγκόσι και των B-movies της δεκαετίας του 1950. Προφανώς για να επιτευχθούν ορισμένοι στόχοι η ιστορία έπρεπε να είναι ασπρόμαυρη. Η ταινία κυκλοφόρησε το 1994 και παρόλο που δεν έβγαλε πολλά χρήματα κέρδισε δύο Όσκαρ καλύτερου μακιγιάζ και β' ανδρικού ρόλου. Και τα δύο βραβεία ήταν συνδεδεμένα με το Bela Lugosi. Η φιγούρα του θρυλικού ηθοποιού ζωντάνεψε χάρη στο φανταστικό μακιγιάζ (υποστηριζόμενο από τα εφέ του μαύρου και του λευκού) και την υπέροχη ερμηνεία του Landau.
Εντ Γουντ Είναι για πολλούς μια από τις καλύτερες ταινίες του Τιμ Μπάρτον. Μιλάμε για ένα έργο με προσωπικότητα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες παραγωγές του σκηνοθέτη. Είναι σε θέση να μεταφέρει την ουσία της εποχής της άλλης πλευράς του Χόλιγουντ και ανακτά σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Λουγκόζι ή ο ίδιος ο Γουντ.
Ένα αφιέρωμα στον κινηματογράφο
Εκτός από φόρος τιμής στον Εντ Γουντ, η ταινία αποτελεί πραγματικό φόρο τιμής στον κινηματογράφο της σειράς Β. Είναι ένας ύμνος στον κινηματογράφο, τη δεκαετία του 1950, τις ασπρόμαυρες ταινίες και τις παλιές δόξες Από τις πρώτες σκηνές μπορείς να αντιληφθείς μια συγκεκριμένη νοσταλγία, μια κάποια μαγεία που ο σημερινός κινηματογράφος μοιάζει να έχει ξεχάσει.
Καθαρή μαγεία
Η ταινία ξεκινά με τις ταφόπλακες στις οποίες διαβάζονται τα ονόματα των ηθοποιών συνοδευόμενες από εικόνες πλοκαμιών και ιπτάμενων πιάτων στο στυλ του Εντ Γουντ. Μετά ένα μουσική Το tenebrosa συνοδεύει τους θεατές σε ένα σκοτεινό και μυστηριώδες σπίτι. Η κάμερα μετακινείται σε ένα δωμάτιο όπου φαίνεται ένα φέρετρο κάτω από ένα απαίσιο παράθυρο . Έξω η καταιγίδα ζωγραφίζει ένα σκοτεινό σκηνικό.
Το φέρετρο ανοίγει και ο Τζέφρι Τζόουνς ως Κρίσγουελ εμφανίζεται να εξηγεί τι πρόκειται να δούμε. Αυτή η εισαγωγή, τόσο χαρακτηριστική του κινηματογράφου της σειράς Β, είναι μαγνητική και τελειώνει με μια έξυπνη κίνηση της κάμερας μέσα από το παράθυρο, βυθίζοντας δηλαδή τους θεατές στο καταιγίδα και στο σκοτάδι του. Η τελευταία σκηνή μας ταξιδεύει στην αρχή αλλά με αντίστροφη κίνηση της κάμερας. Επιστρέφουμε μέσα στο σπίτι και το φέρετρο κλείνει.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η διαφημιστική πινακίδα του Χόλιγουντ που υπάρχει σε διάφορες στιγμές της ταινίας. Διακρίνεται συνοδευόμενο από βροντές και σκοτάδι. Με αυτόν τον τρόπο, οι θεατές καλούνται να σκεφτούν ότι ίσως η Μέκκα του κινηματογράφου δεν είναι τόσο υπέροχη όσο μας έχουν κάνει να πιστεύουμε. Αντίθετα, ο Burton μας μεταφέρει σε ένα από τα πιο φτωχά και υποτυπώδη στούντιο, δείχνοντας την άλλη πλευρά της βιομηχανίας και τη σκληρότητα του Χόλιγουντ. Όλη η ταινία είναι ένας φόρος τιμής και είναι γεμάτη νύξεις και λεπτομέρειες. Ένα πραγματικό στολίδι με νότες κωμωδίας και νοσταλγίας.
Ed Wood: η προσωποποίηση του ενθουσιασμού
Ο Wood είχε μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο . Ένιωθε ότι ο Όρσον Γουέλς ήταν πεπεισμένος ότι μπορούσε να κάνει κάτι μεγάλο και σημαντικό και είχε εμπιστοσύνη στις ικανότητές του να εκπληρώσει τα διάφορα καθήκοντα του σεναριογράφου παραγωγού σκηνοθέτη και ηθοποιού.
Στην ταινία του ο Μπάρτον μας παρουσιάζει έναν συγκινητικά αθώο χαρακτήρα με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού. Παρά τη σκληρή κριτική και τις αντιξοότητες, ο Εντ Γουντ δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό του, πίστευε στον εαυτό του και συνέχισε να κάνει ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού.
Κατάφερε να δημιουργήσει φιλία με τον Μπέλα Λουγκόσι, τον Ούγγρο ηθοποιό που έγινε πολύ δημοφιλής με την ερμηνεία του Δράκουλα. Ο Μπάρτον είδε σε αυτή τη φιλία μια αντανάκλαση του τι συνέβη με τον Βίνσεντ Πράις, έναν πολύ δημοφιλή ηθοποιό στον κινηματογράφο τρόμου και στον οποίο ο Μπάρτον, όπως έκανε ο Γουντ με τον Λουγκόζι, έδωσε τον τελευταίο του ρόλο.
Η επιμονή του του έφερε επιτυχία
Ο Ed Wood είχε μεγάλο χάρισμα και παρά τον εξοστρακισμό από την κινηματογραφική βιομηχανία κατάφερε να κινηματογραφήσει Σχέδιο 9 από το διάστημα. Μάζεψε τους πιο κοντινούς του και κατάφερε να λάβει χρηματοδότηση από μια θρησκευτική ομάδα. Η ασυνήθιστη αισιοδοξία του επέτρεψε να ξυπνήσει το ενδιαφέρον του κοινού. Υπάρχει ακόμη και η Εκκλησία του Εντ Γουντ, ένας οργανισμός πνευματικής ανάπτυξης που εμπνέεται από τη φιγούρα του σκηνοθέτη.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, όμως, η αισιοδοξία του έσβησε και ο Γουντ πέθανε χωρίς χρήματα και με σοβαρά προβλήματα με το αλκοόλ. Ο Μπάρτον κατάφερε να αποτυπώσει την ουσία του χαρακτήρα, χαρίζοντας μας μια ταινία γεμάτη αισιοδοξία και ελπίδα. Μια νοσταλγική ταινία που μας καλεί να θυμηθούμε αυτόν τον ιδιόρρυθμο σκηνοθέτη να είμαστε αισιόδοξοι μπροστά στις αντιξοότητες και να σκεφτούμε ότι ίσως σε άλλες εποχές η μοίρα του Γουντ να ήταν διαφορετική.
Όλοι μπορούμε να είμαστε κακοί σκηνοθέτες, αλλά δεν μπορούν όλοι να είναι οι χειρότεροι σκηνοθέτες.
-Τιμ Μπάρτον-
