Κανείς δεν τολμά να το παραδεχτεί φωναχτά, αλλά συμβαίνει συχνά: η ευτυχία των άλλων δεν μας κάνει να χαιρόμαστε.
Όταν αγαπάμε πραγματικά κάποιον, οι πόνοι του πρέπει να είναι δικοί μας και το ίδιο και οι χαρές του. Αυτό θεωρητικά σύμφωνα με την αρχή της πολιτικής ορθότητας.
Στην πράξη, ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. πράγματι είναι σύνηθες να μη νιώθεις χαρά για την ευτυχία των άλλων . Θα θέλαμε να είμαστε πάντα πολλοί ώριμος να ξέρεις να χαίρεσαι με τις επιτυχίες των άλλων αλλά μερικές φορές συμβαίνει το αντίθετο.
Ο φθόνος μας διαρκεί πάντα περισσότερο από την ευτυχία όσων ζηλεύουμε.
-François de La Rochefoucald-
Τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να το παραδεχτούμε δυνατά. Περιοριζόμαστε στο να προσφέρουμε χλιαρά συγχαρητήρια ενώ νιώθουμε ότι κάτι κινείται μέσα μας. Ή φτάνουμε ακόμη και στο σημείο να προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε τον στόχο που πέτυχε ο άλλος προβάλλοντας ένα αλλά ή μια προειδοποίηση ότι ίσως δεν είναι όπως περιμένετε.
Βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι το δικό του επιτυχία μας προκαλεί κάποια απογοήτευση. Τι συμβαίνει; Πώς μπορούμε να χειριστούμε την κατάσταση;
Τι να κάνετε όταν πονάει η ευτυχία των άλλων;
Μερικές φορές μπορούμε να νιώσουμε τεράστια ευτυχία από επιτυχίες και που ενισχύει τη σχέση. Γιατί τότε αυτή η δυσκίνητη σκιά που είναι φθόνος εμφανίζεται σε άλλες περιπτώσεις;
Πρώτα πρώτα είμαστε όλοι άνθρωποι και επομένως κανείς δεν έχει ανοσία σε θετικά ή αρνητικά συναισθήματα. Ο συναισθήματα δεν είναι προνόμιο λίγων. Όλοι λίγο πολύ τα δοκιμάζουμε. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να είστε περήφανοι, αλλά δεν υπάρχει ούτε λόγος να κατηγορείτε τον εαυτό σας επειδή νιώθετε φθόνο για ένα αγαπημένο σας πρόσωπο.
Όταν η ευτυχία των άλλων μας πληγώνει σημαίνει ότι δεν νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας. Ίσως παλέψαμε για να πετύχουμε παρόμοια επιτυχία με αυτή του άλλου, αλλά εκείνη τα κατάφερε και το ίδιο κάναμε κι εμείς. Το εκτιμούμε αλλά δεν μπορούμε να μην το αφήνουμε να μας θυμίζει τη δυσαρέσκειά μας.
Χωρίς να το θέλουμε, συγκρίνουμε την ευτυχία του με τη λύπη μας και το βλέπουμε ως ένα είδος αδικίας. Είναι κάτι που νιώθουμε παρόλο που πείθουμε τον εαυτό μας ότι δεν μπορεί να είναι έτσι.
Ο άλλος δεν είναι καθρέφτης
Όλα αυτά συμβαίνουν όταν βλέπουμε τον άλλον ως αντανάκλαση του εαυτού μας. Με άλλα λόγια, όταν συγκρίνουμε την πορεία του με τη δική μας σαν να ήταν ίδια. Δηλαδή όταν αφήνουμε στην άκρη το πλαίσιο μέσα στο οποίο σημειώθηκε η επιτυχία και επικεντρωνόμαστε μόνο στο αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε . Ένα αποτέλεσμα που θα θέλαμε μόνοι μας.
Το κλειδί είναι να διευρύνουμε αυτή την προοπτική. Μην εστιάζετε μόνο σε αυτά που πέτυχε ο άλλος χωρίς να εξετάσετε τις προσπάθειές του
Όταν βλέπουμε τον άλλον σαν να ήταν ο καθρέφτης μας, κάνουμε μια ναρκισσιστική προβολή πάνω του. Ακριβώς σε αυτό το σημείο το δικό μας εγώ βγαίνει πληγωμένος από την κατάσταση και η ευτυχία των άλλων πονάει.
Ωστόσο, όταν αποφασίζουμε να δούμε τον άλλον ως ένα ον ανεξάρτητο από εμάς, καταλαβαίνουμε την αξία του και χαιρόμαστε για τις επιτυχίες του.
Μάθε από καταστάσεις για να ωριμάσεις
Δοκιμή ζηλεύω απέναντι σε ένα αγαπημένο πρόσωπο είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν κάνει τους ανθρώπους κακούς ή κακούς. Ωστόσο, πρέπει να αποφύγουμε να αφήσουμε αυτό το συναίσθημα να μεγαλώσει και να το τροφοδοτήσουμε με δυσπιστία και δυσαρέσκεια . Δεν ωφελεί και πραγματικά βλάπτει τον δεσμό με το άλλο άτομο από το οποίο θα μπορούσατε να μάθετε πολλά.
Είναι καιρός να μεγαλώσεις. Υπάρχουν πράγματα που επιθυμούμε πολύ χωρίς να μπορούμε ποτέ να τα αποκτήσουμε. Υπάρχουν πράγματα που θέλουμε και μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνο μετά από πολλή προσπάθεια. Και τέλος υπάρχουν και στόχοι που τους φτάνουμε πιο εύκολα από όσο νομίζουμε. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλους. αυτό που αλλάζει είναι ότι μερικές φορές συμβαίνει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές ή όχι στον ίδιο βαθμό.
Όταν η ευτυχία των άλλων μας πληγώνει, κρίνουμε τι είναι δικό μας ξεκινώντας από τους άλλους. Πραγματικά μεγάλο λάθος. Η εξέλιξη του καθενός μας είναι απολύτως μοναδική και δεν έχει καμία σχέση με αυτή των άλλων. Είναι δύο διαφορετικές πραγματικότητες σε διαφορετικές συνθήκες. Τα αποτελέσματα που λαμβάνονται είναι επομένως επίσης διαφορετικά.
Ο φθόνος εξαλείφεται με την αναγνώριση και αποδοχή του. Αναγνωρίζοντας δηλαδή απλόχερα αυτό ο άλλος αξίζει αυτό που έχει αποκτήσει και ότι η αγάπη πρέπει να υπερισχύει αυτών των μικροπράξεων.
