Ξέρω πολλούς ανθρώπους που περνούν τον περισσότερο χρόνο τους προσπαθώντας να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους, και ίσως γνωρίζετε και εσείς μερικούς.
Στην πραγματικότητα μισούν αυτό το καθήκον και όμως υπάρχει ένα είδος ελατηρίου στον εγκέφαλό τους που τους εμποδίζει να βάλουν τέλος σε αυτή την εξαντλητική συνήθεια. Κι έτσι, όπου δεν υπάρχει ίχνος λογικής και βασιλεύει η τρέλα, κυριαρχεί η έλλειψη ηρεμίας και η ανησυχία τους.
Αυτό το είδος σύγκρισης μεταξύ του κόσμου και του χάους μεταξύ τάξης και αταξίας μας χαρακτηρίζει ως σκεπτόμενα όντα και κυρίως ως ερμηνευτές του κόσμου που είμαστε. Ο' παραγγελία Μας ασκεί μια αναμφισβήτητη γοητεία – είναι αυτό που φέρνει τη λογική που κάνει τον κόσμο προβλέψιμο και κατά συνέπεια ελεγχόμενο.
Υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που προσπαθούν να βάλουν τάξη στα συναισθήματά τους λες και στον εγκέφαλό τους υπήρχε μια γκαρνταρόμπα γεμάτη συρτάρια μέσα στην οποία τα φύλαγαν τακτοποιημένα ώστε να επιλέγουν κάθε μέρα ποιο συναίσθημα θα συνδυάσουν με το δικό τους σκέψεις . Ίσως με τη βοήθεια της τεχνολογίας κάποια μέρα θα επιτύχουμε ένα παρόμοιο επίπεδο ελέγχου, αλλά αυτό θα σηματοδοτήσει επίσης ένα από τα χαμηλότερα σημεία στην ανθρώπινη ιστορία: την αποφυσικοποίησή μας.
Η τρέλα είναι μέρος της ζωής
Δεν θα μπορούσαμε να το πούμε αλλιώς: η πρωτόγονη πτυχή συνεχίζει να είναι θεμελιώδες μέρος της ζωής μας. Ας μιλήσουμε για τη διαίσθηση της δημιουργικότητας του αυτοσχεδιασμού και του ιδιοφυία . Της ρήξης από το πιθανό και το αναμενόμενο . Του γεγονότος ότι δεν έχουν όλα λόγο και ότι αυτό δεν αντιπροσωπεύει πρόβλημα ούτε με την αιτιακή έννοια (προέλευση) ούτε με την πραγματιστική (τέλος).
Με άλλα λόγια, ο κόσμος δεν καταρρέει αν μας συμβεί κάτι που δεν έχει σχέση με το παρελθόν ή το μέλλον, σπάζοντας το μοτίβο των σκέψεών μας: κάτι που γεννιέται και πεθαίνει ταυτόχρονα. Στην πραγματικότητα δεν θα οδηγήσει σε τίποτα άλλο παρά σε μια συμφιλίωση με το παρόν που νοείται ως μια χρονική μορφή και ένα δώρο. Αυτό είναι ένα όμορφο σημασιολογικό παράδοξο.
Γιατί είμαστε εδώ; Γιατί ήρθαμε; Αυτό δεν έχει σημασία τώρα, μάλλον κανείς δεν ξέρει. Κι όμως είμαστε εδώ. Δεν ξέρουμε ποιος ή τι μας έκανε να είμαστε εδώ σήμερα ή γιατί είμαστε εδώ. Απλώς είμαστε εδώ μαζί.
Δεν είναι υπέροχο;
Η αποδοχή της τρέλας και η εκτίμηση της είναι σημάδι ωριμότητας
Χωρίς τρέλα, το πάθος δεν έχει με τίποτα να θρέψει . Η τάξη ίσως τροφοδοτεί την ασφάλεια, αλλά η τρέλα είναι η φωτιά της ψυχής και της ελπίδας. Η υγιής τρέλα συσσωρεύει καρδιές και τις κρατά μακριά από τη λογική γιατί με τη δύναμή της προτιμά να κρατά ζωντανές τις κλεμμένες καρδιές ακόμα και πριν από τις δικές της. Ερωτεύσου είναι μια τρέλα που κάνει δικό του αυτό που ανήκει στους άλλους.
Το να ερωτεύεσαι είναι λογικά κάτι χωρίς νόημα. Είναι μια πράξη που περιλαμβάνει μια τεράστια επένδυση πόρων και μια σχεδόν κουραστική συναισθηματική αστάθεια που επιτρέπει το πέρασμα του χρόνου φορά – ο πιο περιορισμένος πόρος μας – του
Όταν όλα γύρω σας φαίνονται να ξεφεύγουν από τη γραμμή και αρχίζετε να αισθάνεστε ανήσυχοι, σκεφτείτε το εξής: τα μοτίβα, όπως και τα στατιστικά στοιχεία, υπάρχουν για να σπάσουν. Αρχίστε να αγνοείτε αυτή τη μικρή φωνή στη συνείδησή σας που σας κατηγορεί επειδή δεν μπορείτε να ελέγξετε τα πάντα και γιατί το χάος επικρατεί σε ορισμένα σημεία της ζωής σας. Εάν ορισμένες πτυχές της ζωής σας διαταράσσονται τώρα από το χάος, ίσως αυτό είναι
Η τρέλα δεν είναι η τροφή ή η ουσία της ζωής αλλά μάλλον αυτή η πτυχή που της δίνει γεύση και την ολοκληρώνει. Αυτό που κάνει τη γεύση και τις αποχρώσεις του να ξεχωρίζουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι συνεχείς ρυθμοί κοιμίζουν τα παιδιά και βαριούνται τους μεγάλους. Είναι οι παραλλαγές που μας κάνουν να ξυπνήσουμε και να επιταχύνουμε τις δικές μας Καρδιά είναι εκείνα τα πράγματα που δεν περιμένουμε που δίνουν ένταση στα συναισθήματά μας. Τελικά, η τρέλα είναι το καρύκευμα της ζωής: επικίνδυνη αν χρησιμοποιηθεί υπερβολικά, ανίκανη να ανάψει γεύσεις όταν λείπει... Θυμηθείτε: η ζωή είναι ένα πιάτο που αξίζει να το απολαμβάνετε στο έπακρο.
