Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή

Όλοι γνωρίζουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την έννοια του άγχους. Γνωρίζουμε ότι επηρεάζει κάθε άτομο διαφορετικά και ότι υπάρχουν διαφορετικές διαταραχές που σχετίζονται με αυτό. Ένα από αυτά είναι η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή . Στο DSM-5 Διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο ψυχικών διαταραχών Το άγχος ορίζεται με διαφορετικούς τρόπους. Μεταξύ αυτών βρίσκουμε τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή ή GAD.

Αυτή η διαταραχή χαρακτηρίζεται από την παρουσία υπερβολικού και επίμονου άγχους και ανησυχιών που είναι δύσκολο να ελέγξει ο πάσχων σχετικά με γεγονότα ή δραστηριότητες που σχετίζονται με τρία ή περισσότερα συμπτώματα φυσιολογικής υπερδιέγερσης. Για τη διάγνωση της ΓΑΔ το άγχος ή η ανησυχία πρέπει να είναι παρόν σχεδόν κάθε μέρα για τουλάχιστον 6 μήνες .

Η εξέλιξη της γενικευμένης αγχώδους διαταραχής (GAD)

Το DAG εισήχθη αρχικά ως Διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο ψυχικών διαταραχών (DSM-III APA 1980). Ωστόσο, έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο ως υπολειπόμενη διάγνωση για άτομα που δεν πληρούν διαγνωστικά κριτήρια για άλλες αγχώδεις διαταραχές (1).

Στη δημοσίευση του DSM-III-R το DAG ορίστηκε ως μια χρόνια και διάχυτη ανησυχία (2). Αργότερα στη δημοσίευση του DSM-IV-TR το DAG αναφέρθηκε ως υπερβολικό άγχος και ανησυχία που εμφανίζεται τις περισσότερες ημέρες για τουλάχιστον έξι μήνες που σχετίζεται με μια ποικιλία γεγονότων και δραστηριοτήτων .

Η ανησυχία προκαλεί δυσφορία και/ή λειτουργική επιδείνωση και σχετίζεται με τουλάχιστον τρία από τα ακόλουθα:

• Ανησυχία, ένταση ή νευρικότητα.
Εύκολος κούραση.
• Δυσκολία συγκέντρωσης ή κενά μνήμης.
• Ευερέθιστο.
Μυϊκή ένταση.
• Αλλαγές ύπνου.

Φαρμακοθεραπεία και θεραπεία γνωστικό-συμπεριφορικό (TCC) φαίνεται να είναι αποτελεσματικό για τη θεραπεία της ΓΑΔ (3 4 5). Σε αυτή τη διαταραχή, τα φάρμακα μπορεί να είναι αποτελεσματικά στη μείωση των συμπτωμάτων του άγχους. Ωστόσο, δεν φαίνεται να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην ανησυχία που είναι το χαρακτηριστικό της GAD (3).

Θεωρητικά μοντέλα αναφοράς για τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή

Μοντέλο Αποφυγής Ανησυχίας και DAG (MEP)

Το μοντέλο αποφυγής ανησυχίας και το DAG (6) βασίζονται στη θεωρία του φόβου του διπλού παράγοντα του Mowrer (1974). Αυτό το μοντέλο με τη σειρά του προέρχεται από το μοντέλο συναισθηματικής επεξεργασίας των Foa και Kozak (7 8).

Ο ευρωβουλευτής ορίζει την ανησυχία ως μια λεκτική γλωσσική δραστηριότητα που βασίζεται στη σκέψη (9) που αναστέλλει βιωμένες νοητικές εικόνες και τη σχετική σωματική και συναισθηματική διέγερση. Αυτή η αναστολή της σωματικής και συναισθηματικής εμπειρίας αποφεύγει τη συναισθηματική επεξεργασία του φόβος που είναι θεωρητικά απαραίτητο για τη σωστή προσαρμογή και εξαφάνιση (7).

Μοντέλο δυσανεξίας στην αβεβαιότητα (MII).

Σύμφωνα με το μοντέλο δυσανεξίας της αβεβαιότητας (MII). Τα άτομα με GAD βρίσκουν καταστάσεις αβεβαιότητας ή ασάφειας αγχωτικές και ενοχλητικές και βιώνουν χρόνια ανησυχία ως απάντηση σε τέτοιες καταστάσεις. (10)

Αυτά τα άτομα πιστεύουν ότι η ανησυχία τους εξυπηρετεί ή τα βοηθά να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τα επικίνδυνα γεγονότα ή να αποτρέψουν τέτοια γεγονότα (11 12). Αυτή η ανησυχία μαζί με τα συναισθήματα άγχους που τη συνοδεύουν οδηγεί σε αρνητική προσέγγιση του προβλήματος και γνωστική αποφυγή που ενισχύει την ανησυχία.

Συγκεκριμένα, άτομα που διατηρούν α αρνητική προσέγγιση του προβλήματος : (10)

• Παρουσιάζουν α έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητά τους να επιλύουν προβλήματα.
• Αντιλαμβάνονται τα προβλήματα ως απειλές.
• Νιώθουν απογοήτευση όταν αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα.
• είμαι απαισιόδοξοι σχετικά με το αποτέλεσμα των προσπαθειών επίλυσης του προβλήματος.

Αυτές οι σκέψεις επιδεινώνουν μόνο την ανησυχία και το άγχος (10).

Το μεταγνωστικό μοντέλο (MMC)

Το μεταγνωστικό μοντέλο του Wells (MMC) υποστηρίζει ότι τα άτομα με GAD αντιμετωπίζουν δύο τύπους ανησυχιών: τύπου 1 και τύπου 2. Ανησυχία τύπου 1 αφορά όλες τις ανησυχίες για μη γνωστικά γεγονότα όπως εξωτερικές καταστάσεις ή σωματικά συμπτώματα (Wells 2005).

Σύμφωνα με τον Wells, τα άτομα με GAD ανησυχούν για την ανησυχία τύπου 1. Φοβούνται ότι η ανησυχία είναι ανεξέλεγκτη και ότι θα μπορούσε να είναι εγγενώς επικίνδυνη. Αυτή η ανησυχία για την ανησυχία (δηλαδή μετα-ανησυχία) ονομάζεται από τον Wells Ανησυχία τύπου 2 .

Η ανησυχία τύπου 2 συνδέεται με μια σειρά από αναποτελεσματικές στρατηγικές που στοχεύουν στην αποφυγή ανησυχίας μέσω προσπαθειών ελέγχου συμπεριφορών, σκέψεων ή/και συναισθημάτων. (10)

Μοντέλο απορρύθμισης συναισθημάτων

Το μοντέλο απορρύθμισης συναισθήματος (MDE). Βασίζεται στη βιβλιογραφία της θεωρίας των συναισθημάτων και στη ρύθμιση των συναισθηματικών καταστάσεων γενικότερα . Αυτό το μοντέλο αποτελείται από τέσσερις κύριους παράγοντες: (10)

• Ο πρώτος παράγοντας αποδεικνύει ότι τα άτομα που πάσχουν από γενικευμένη αγχώδη διαταραχή βιώνουν το συναισθηματική υπερδιέγερση ή συναισθήματα πιο έντονα από αυτά που βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αυτό αφορά τόσο τις θετικές όσο και τις αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις αλλά κυρίως τις αρνητικές.

• Ο δεύτερος παράγοντας προϋποθέτει την κακή κατανόηση των συναισθημάτων από άτομα με ΓΑΔ. Αυτό περιλαμβάνει ένα έλλειμμα στην περιγραφή και την επισήμανση του συναισθήματα . Περιλαμβάνει επίσης την πρόσβαση και την εφαρμογή χρήσιμων πληροφοριών που περιλαμβάνουν συναισθήματα.

• Σε σύγκριση με πιο αρνητικές συμπεριφορές στα συναισθήματα προς τους άλλους.

• Ο τέταρτος παράγοντας ελάχιστη ή καθόλου προσαρμοστική ρύθμιση συναισθημάτων από άτομα που διαθέτουν στρατηγικές αντιμετώπισης που δυνητικά οδηγούν σε συναισθηματικές καταστάσεις χειρότερες από αυτές που αρχικά σκόπευαν να ρυθμίσουν.

Μοντέλο γενικευμένης αγχώδους διαταραχής που βασίζεται στην αποδοχή (MBA)

Σύμφωνα με τους συγγραφείς Roemer και Orsillo, το MBA περιλαμβάνει τέσσερις πτυχές:

• Εσωτερικές εμπειρίες
• Η προβληματική σχέση με τις εσωτερικές εμπειρίες.
• Βιωματική αποφυγή
• Περιορισμός συμπεριφοράς

Υπό αυτή την έννοια οι δημιουργοί του μοντέλου προτείνουν ότι Τα άτομα με GAD ανταποκρίνονται με αρνητικές αντιδράσεις στις εσωτερικές τους εμπειρίες και παρακινούνται να προσπαθήσουν να αποφύγουν αυτές τις εμπειρίες εφαρμόζοντάς το τόσο σε συμπεριφορικό όσο και σε γνωστικό επίπεδο (μέσω της επαναλαμβανόμενης συμμετοχής στη διαδικασία της ανησυχία ) .

Μπορούμε να πούμε ότι τα πέντε θεωρητικά μοντέλα μοιράζονται ένα πολύ σημαντικό μέρος: την αποφυγή εσωτερικών εμπειριών ως στρατηγική αντιμετώπισης. Τα τελευταία χρόνια, η έρευνα έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο όσον αφορά τη θεωρία της διαταραχής. Ωστόσο, η ανάγκη να συνεχιστεί η βασική έρευνα ξεκινώντας από την εξέταση των προγνωστικών συνιστωσών αυτών των πέντε μοντέλων φαίνεται ξεκάθαρη.