Ο ρόλος του πατέρα έχει αλλάξει πολύ με τα χρόνια και στις μέρες μας δεν φαίνεται να είναι πολύ καθορισμένος. Μια φορά κι έναν καιρό τα περιγράμματα αυτής της φιγούρας ήταν ξεκάθαρα: ήταν ο αρχηγός της οικογένειας που φρόντιζε για την οικονομική ευημερία της οικογενειακής μονάδας . Αντιπροσώπευε την εξουσία αλλά σπάνια φρόντιζε τα παιδιά και ακόμη πιο σπάνια τις δουλειές του σπιτιού. Όλα ήταν σε τάξη και καθορισμένα.
Η τελευταία δεκαετία όμως έχει μεταμορφώσει ριζικά την ανδρική και κατ’ επέκταση την πατρική. Ωστόσο υπάρχει ένα σημείο στο οποίο τόσο πριν όσο και τώρα οι πατέρες συνεχίζουν να αισθάνονται βαθιά εμπλεκόμενοι: η επιτυχία των παιδιών τους.
Κυβερνήστε το σπίτι σας και θα ξέρετε πόσο κοστίζουν το ξύλο και το ρύζι. μεγαλώστε τα παιδιά σας και θα ξέρετε πόσα χρωστάτε στους γονείς σας
–Ανατολική παροιμία–
Προηγουμένως ήταν υπεύθυνοι για την ανατροφή τίμιων, σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων έτοιμοι να γίνουν πρότυπα πολιτών. Τώρα όμως ακολουθώντας πάντα την ίδια λογική ορισμένοι πατεράδες κατέληξαν να γίνουν ένα είδος διευθυντής για τα παιδιά τους . Δεν θέλουν μόνο να είναι εξαιρετικοί πολίτες αλλά και ελπίζουν ότι θα γίνουν οι καλύτεροι σε κάτι. Στον αθλητισμό για παράδειγμα.
Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό στις κερκίδες των κυριακάτικων παιδικών τουρνουά. Είναι πάντα εκεί ενθαρρύνοντας και καθοδηγώντας τα παιδιά τους να γίνουν καλύτερα . Επιδιώκουν αυτή την αποστολή με τόση ένταση που καταλήγουν ακόμη και να μοιράζουν τη στοργή τους για τα παιδιά τους σύμφωνα με αυτόν τον στόχο. Είναι πατέρες που προβάλλουν τις φαντασιώσεις τους για επιτυχία στα παιδιά τους και που κάποια στιγμή παύουν να είναι μπαμπάδες για να γίνουν ταλαντούχοι προπονητές.
Η άμεση και έμμεση πίεση του πατέρα
Το ανδρικό όραμα της επιτυχίας είναι πολύ πιο απαιτητικό και περιορισμένο από το γυναικείο. Για το λόγο αυτό ανά . Για πολλούς από αυτούς το πρώτο και το δεύτερο είναι συνώνυμα και κατά συνέπεια συγκεντρώνουν το δικό τους εκπαίδευση προς την επιτυχία, ειδικά όταν αυτό σημαίνει κατοχή δεξιοτήτων.
Αυτοί οι πατεράδες θέλουν απεγνωσμένα να αισθάνονται περήφανοι για τις επιτυχίες των παιδιών τους. Μερικές φορές δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις δικές τους επιθυμίες από αυτές των παιδιών τους. Τα παιδιά, από την άλλη, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ευχαριστήσουν τον πατέρα τους κυνηγώντας το χαμόγελό τους ως έκφραση ικανοποίησης όταν παίρνουν μετάλλιο, έρχονται πρώτοι σε διαγωνισμό, σκοράρουν ή παίρνουν άριστο βαθμό στα μαθηματικά.
Το ότι ο πατέρας τους είναι περήφανος για αυτούς, τους κάνει να νιώθουν πιο ασφαλείς και υποτάσσονται σε αυτή τη λογική των εγκρίσεων και των μομφών.
Μπορεί να συμβεί ότι εάν ο γιος αποτύχει να επιτύχει αυτούς τους στόχους που έχει θέσει ο πατέρας, ο τελευταίος να καταλήξει να εκφράσει την αίσθηση του αδιαφορία . Άλλοτε δεν το εκφράζει ευθέως, άλλοτε
Ο πατέρας που δεν έχει τελειώσει ακόμα την εκπαίδευση
Οι πατέρες που πέφτουν σε αυτές τις συμπεριφορές είναι στην πραγματικότητα παιδιά που προσπαθούν να εκδικηθούν. Είναι πιθανό να ήταν θύματα του ίδιου τύπου ανατροφής: τόσες πολλές προσδοκίες πάνω τους που ίσως δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσουν. Κι αν τα κατάφερναν, αναγκάζονταν να κάνουν μεγάλες θυσίες και να υποφέρουν.
Τα παιδιά τους θυμίζουν τα παιδιά που ήταν κάποτε και μέσω αυτών προσπαθούν να αναπληρώσουν τις αποτυχίες τους και όλα όσα τότε τους εμπόδιζαν να είναι ο Τότι της ομάδας, το θαύμα της κατηγορίας ή ο επιτυχημένος μάνατζερ. Νιώθουν άβολα και ως εκ τούτου μεταδίδουν αυτή την έλλειψη στα παιδιά τους. Αυτός είναι ένας μηχανισμός που εμφανίζεται ασυνείδητα και με τις καλύτερες προθέσεις. Αυτό που στην πραγματικότητα ελπίζουν είναι ότι το παιδί τους θα είναι καλύτερο από αυτούς και θα έχει υψηλότερη ποιότητα ζωής.
Το πρόβλημα με αυτήν την εξίσωση είναι ότι αποκλείει έναν θεμελιώδη παράγοντα: την αληθινή αγάπη . Αυτή η αγάπη ικανή να σεβαστεί τις φάσεις της ανάπτυξης, τους χρόνους και τα λάθη. Αυτή η αγάπη που δέχεται τον άλλον για αυτό που είναι με όλες τις αποσκευές του από επιτυχίες, λάθη, θριάμβους και καταστροφές.
Η αγάπη του μάνατζερ πατέρα μπορεί να είναι πολύ βαθιά, αλλά δεν σταματά ποτέ να υπάρχει εγωιστικός . Αυτός ο τύπος πατέρα ενδιαφέρεται περισσότερο για τον εαυτό του και την ευτυχία του παρά για την πραγματική ευημερία του παιδιού του. Πριν από οτιδήποτε άλλο, ένας πατέρας πρέπει να ξέρει πώς να είναι πηγή εμπιστοσύνης για τον γιο του, μια φιγούρα ικανή να του εμφυσήσει τη βεβαιότητα: ότι πέρα από τις περιστάσεις, κάθε άνθρωπος έχει μια τεράστια αξία που θα αναγνωριστεί τόσο στις επιτυχίες όσο και στις αντιξοότητες.
Οι εικόνες είναι ευγενική προσφορά του Brett Cole
