Η τέχνη ως καταφύγιο και μέσο επικοινωνίας του πόνου

Για τη Φρίντα Κάλο, η ζωγραφική ήταν ένας τρόπος μετατροπής του πόνου σε καλλιτεχνική έκφραση. Ήταν το κανάλι του, το καταφύγιό του, η μορφή ελευθερίας του. Πάντα αρνιόταν να είναι θύμα και αμέσως κατάλαβε ότι δεν άξιζε τον κόπο να ζήσει τη ζωή μέσα από σωματικά βάσανα. Για τη Φρίντα Κάλο, η ζωή ήταν πάνω από όλα πάθος.

Αν θαυμάζεις το έργο του Η σπασμένη στήλη σώμα . Σε αυτόν τον καμβά ο συμβολισμός του πόνου αποκτά μια απτή φυσική και σχεδόν απελπισμένη ένταση περισσότερο από ποτέ. Όλα τα χρόνια που πέρασαν υποβάλλοντας υπάρχει μια εξύψωση του φυσικού σώματος ως συνώνυμη με τα βασανιστήρια.

Πόδια γιατί τα θέλω αν έχω φτερά για να πετάξω;

(Φρίντα Κάλο)

Η ίδια η Φρίντα εξήγησε κάποτε ότι ζωγράφιζε όλες αυτές τις αυτοπροσωπογραφίες επειδή ένιωθε μόνη. Περισσότερο από το να θέλεις να διοχετεύσεις τη σωματική ταλαιπωρία έπρεπε να βρει κάποιον να του εξηγήσει πώς ένιωθε και ότι κάποιος ήταν αυτή.

Το παράδειγμα της ζωής και της στάσης του διάσημου Μεξικανού ζωγράφου μας δείχνει ένα συγκεκριμένο γεγονός: Η δημιουργικότητα είναι ένα μέσο, ​​ένας εξαιρετικός μηχανισμός ικανός να μας βοηθήσει να αναδομήσουμε τον πόνο και να διώξουμε τον πόνο και πολλά άλλα. Εκφραστικές θεραπείες όπως ζωγραφική Το γράψιμο ή η σύνθεση είναι επίσης ένας τρόπος να βρούμε τους εαυτούς μας να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να ανακτήσουμε τη συναισθηματική σταθερότητα.

(The Broken Column 1944)

Τα βάσανα και ο βασανισμένος καλλιτέχνης

Συχνά μας αρέσει να πιστεύουμε ότι η τέχνη χρειάζεται ένα σκισμένο μυαλό και μια πληγωμένη καρδιά για να φτάσει στο απόγειο της εκφραστικότητας και της ιδιοφυΐας. Το αρχέτυπο του βασανισμένου ποιητή και του μυθιστοριογράφου που γράφει μανιωδώς τις νύχτες του τρέμουλο παραλήρημα συνεχίζει να είναι πολύ παρούσα στη συλλογική φαντασία.

Η ύπαρξή μας είναι μόνο μια φευγαλέα λάμψη φωτός ανάμεσα σε δύο αιωνιότητες σκότους.

(Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ)

Ωστόσο, εκτός από τα βάσανα, υπάρχει μια ψυχολογική πραγματικότητα που οριοθετεί προσωπικότητες αυτού του τύπου με πιο βαθύ και λεπτό τρόπο. Χαρακτήρες όπως ο Λόρδος Μπάιρον Έντγκαρ Άλαν Πόε Έρνεστ Χέμινγουεϊ ή η ίδια Φρίντα Κάλο αποτελούν το ξεκάθαρο παράδειγμα ενός πολύ συγκεκριμένου χαρακτηριστικού: του πάθους. Κανείς τους δεν είχε συνηθισμένο μυαλό. Με μια λεπτομερή ανάλυση θα συνειδητοποιήσουμε ότι ανταποκρίνονται απόλυτα στον ορισμό του Χάουαρντ Γκάρντνερ για το δημιουργικό μυαλό:

• Η δημιουργικότητα είναι μια μοναχική πράξη.
Οι δημιουργικοί άνθρωποι ξεπερνούν τα συνηθισμένα, ό,τι είναι λογικό ή φυσικό για τους άλλους.
• Το δημιουργικό μυαλό ρισκάρει και τολμά.
• Το δημιουργικό του δυναμικό είναι στενά συνδεδεμένο με τον συναισθηματικό κόσμο.

(The Starry Night 1889 Van Gogh)

Η θλίψη και ο πόνος καλούν τον καλλιτέχνη να ξαναβρεί τον εαυτό του

Ένας από τους πιο εύστοχους ορισμούς του δημιουργικότητα μας την προσφέρει ο δοκιμιογράφος Richard Luecke. Για αυτούς, η δημιουργικότητα δεν είναι ούτε μια ψυχική κατάσταση ούτε ένα γενετικό γεγονός ούτε ένα κατασκεύασμα που σχετίζεται με απλό IQ. Είναι μια διαδικασία ανάπτυξης και ένα μέσο έκφρασης που στοχεύει στην επίλυση προβλημάτων ή, και εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος, στην ικανοποίηση συναισθηματικών αναγκών.

Η ταλαιπωρία είναι αναμφίβολα ένας καταλύτης για την καλλιτεχνική έκφραση, αλλά και ο φόβος, η ευτυχία ή ο θυμός. Ωστόσο ο πόνος βρίσκει ένα πολύ καθαρτικό καταφύγιο στην τέχνη όπου το υποκείμενο μπορεί να ξαναβρεί τον εαυτό του ακούστε τον εαυτό σας να κολυμπάει στα βάθη της αβεβαιότητας και να συγχωνεύεται με τις δικές σας μαύρες τρύπες για να βγείτε ενισχυμένοι και ανακουφισμένοι.

Είμαι καλλιτέχνης και ξέρω να διαχειρίζομαι καλά τα αρνητικά μου συναισθήματα

Ο Rufus Wainwright είναι ένας διάσημος Καναδός τραγουδιστής και τραγουδοποιός που κυκλοφόρησε ένα δίσκο το 2010 ( All Days Are Nights: Songs for Lulu ) στο οποίο αποκάλυψε ένα προς ένα όλα τα σημάδια ταλαιπωρίας που βίωνε εκείνη τη στιγμή. Στις συναυλίες του εμφανιζόταν ντυμένος αυστηρά στα μαύρα και ζήτησε από το κοινό να μην χειροκροτεί ενδιάμεσα τραγούδι και το άλλο.

Η ταλαιπωρία μπορεί να δικαιολογηθεί όταν μεταμορφωθεί στην πρώτη ύλη της ομορφιάς.

(Ζαν Πωλ Σαρτρ)

Είχε μόλις χάσει τη μητέρα του και στο μυαλό του κυριαρχούσε ακόμα το τραυματικό παρελθόν που κουβαλούσε μαζί του αφού έπεσε θύμα βία σε ηλικία μόλις 14 ετών. Σήμερα, μετά από έναν ευτυχισμένο γάμο, η ζωή της πλέει σε έναν πολύ πιο ήρεμο, ώριμο και ασφαλή συναισθηματικό ωκεανό. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανείς που να παραιτηθεί να τον ρωτήσει αν η σημερινή του ευτυχία θα τον εμποδίσει να γράψει όμορφα τραγούδια όπως στο παρελθόν.

Ρούφους Γουέινραιτ

Ο Wainwright είναι πολύ σαφής σε αυτή την πτυχή. Γνωρίζει πολύ καλά ότι όταν πρόκειται για ταλαιπωρία δεν υπάρχει πριν και μετά, ειδικά όταν αντιμετωπίζουμε παιδικά τραύματα. Οι δαίμονες χορεύουν πάντα μαζί μας και δεν εξαφανίζονται ποτέ εντελώς. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι έρχεται μια στιγμή που επιλέγουμε αν θα είμαστε για πάντα .

Στις συνθέσεις του Wainwright ένα καλό μέρος του θλίψη του παρελθόντος έχει παραμείνει αναλλοίωτο και είναι παρόν γιατί είναι μέρος του γιατί είναι ένα κομμάτι αυτής της ανάσας που τροφοδοτεί τη δημιουργικότητά του. Ωστόσο, η σημερινή ευτυχία είναι επίσης ένα μεγάλο ερέθισμα για τα έργα του. Γιατί στο καλό ο τραγουδιστής-τραγουδοποιός να απαρνηθεί ή να αρνηθεί μια από αυτές τις πτυχές;

Οι άνθρωποι είναι ένας πολύπλοκος συνδυασμός αντίθετων συναισθημάτων φωτός και σκιάς. Είναι σημαντικό να μην τα παρατάτε όπως δεν το έκανε η Φρίντα Κάλο. πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα πάθος και να το κάνουμε δικό μας να βρούμε ένα καταφύγιο, έναν καταλύτη με τον οποίο θα δώσουμε στον κόσμο το καλύτερο από εμάς και ταυτόχρονα να φροντίσουμε το συναισθηματικό μας σύμπαν.