Το να φύγουμε σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι μέρος της ιστορίας μας και όχι της μοίρας μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλάπτει. Τα αντίο πάντα πονάνε ακόμα κι όταν είναι προφανή εδώ και καιρό. Αυτός είναι ένας από τους συναισθηματικούς νόμους που υποστηρίζουν τη σχεσιακή μας ζωή.
Υπάρχουν σχέσεις (ή άνθρωποι) που φαίνονται έτσι πολεμάμε όσο κι αν προσπαθούμε να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί, όσο κι αν αγαπάμε, όσο κι αν ζητάμε να μείνουμε, σε κάποιο σημείο με μια ανάσα απλώς διαλύονται. Το να λες αντίο δεν είναι ωραίο, αλλά μερικές φορές είναι λυτρωτικό και σε αυτήν την αίσθηση ελευθερίας βρίσκεται η ομορφιά και η αναγκαιότητα.
Γιατί συμβαίνει να χρειάζεται να φύγουμε για να χαρούμε να αφήσουμε πίσω μας μια ζωή γεμάτη πόνο και ανησυχίες, να εγκαταλείψουμε τη συναισθηματική αβεβαιότητα, να επιτύχουμε την εσωτερική γαλήνη και να γίνουμε οι δημιουργοί της συναισθηματικής μας ελευθερίας.
Είναι καλύτερα να φύγεις μακριά και να αφήσεις μια καλή ανάμνηση παρά να επιμείνεις και να γίνεις μπελάς. Ό,τι δεν είχαμε δεν μπορεί να χαθεί, ό,τι δεν είναι δικό μας δεν μπορεί να μείνει μαζί μας και ό,τι δεν θέλει να μείνει δεν μπορεί να συνδεθεί μαζί μας.
Είναι καλύτερα να πείτε αντίο χωρίς να αφήσετε καμία λέξη να κρέμεται
Πρέπει να ξέρουμε πώς να πούμε αντίο στους ανθρώπους που μας πλήγωσαν, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα πάντα από το πρώτο έως το τελευταίο μπορούν να μας βοηθήσουν θλίψη που μερικές φορές μας παρασύρει είναι αδικαιολόγητη. Το να αγαπάς είναι όμορφο και είναι επίσης όμορφο να μαθαίνεις από αδύνατες σχέσεις.
Ο μεγάλος συγγραφέας Gabriel García Márquez ήξερε να εκφράζει πολύ καλά αυτές τις έννοιες. Παρακάτω σας προσφέρουμε ένα απόσπασμα από ένα από τα γραπτά του από το οποίο μπορείτε να αντλήσετε ένα μεγάλο συναισθηματικό μάθημα για τη σημασία του να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη ακόμα κι αν αυτή η αγάπη έχει σίγουρα ένα σημείο που αντιπροσωπεύει την τελική πρόταση.
Αν ήξερα ότι σήμερα είναι η τελευταία φορά που σε κοιτάζω ενώ κοιμάσαι θα σε αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο να είναι ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι σήμερα είναι η τελευταία φορά που σε έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα θα σε αγκάλιαζα θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε ξανακαλούσα να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι σήμερα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να την ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτά ήταν τα τελευταία λεπτά που θα σε έβλεπα θα έλεγα σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει άλλη μια ευκαιρία να κάνουμε τα πράγματα σωστά, αλλά αν έκανα λάθος και το σήμερα ήταν το μόνο που μας έμεινε, θα ήθελα πολύ να σου πω πόσο σε αγαπώ περισσότερο από ποτέ. θα ξεχάσω .
Το αύριο δεν είναι εξασφαλισμένο για κανέναν νέο ή μεγάλο. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που θα δεις αυτόν που αγαπάς. Οπότε μην περιμένετε άλλο κάντε το σήμερα γιατί αν δεν ερχόταν το αύριο, σίγουρα θα μετανιώνατε για τη μέρα να δώσει μια τελευταία ευχή.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου να λένε πόσο πολύ τους χρειάζεσαι να τους αγαπάς και να τους συμπεριφέρεσαι καλά, βρες το χρόνο να πεις συγγνώμη συγχώρεσέ με, ευχαριστώ και όλα τα ερωτικά λόγια που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Αν το αντίο πονάει, ανοίξτε τα μάτια σας και μάθετε το μάθημα
Δεν υπάρχει τίποτα πιο λυπηρό από το αντίο. Γιατί ένα ποτέ ξανά δεν έχει το βάρος του. Πόσο διαρκεί ένα αντίο; Η αγάπη, οι φιλίες και κάθε άλλο είδος σχέσης έχουν τη διάρκειά τους και βασίζονται στην έκφραση συναισθημάτων, συναισθημάτων ή σκέψεων.
Είναι σημαντικό να μην αισθανόμαστε ότι δεν είπαμε αυτό που σκεφτήκαμε. Γιατί το Αντίο είναι πιο οδυνηρό αν έχουν μείνει ημιτελείς λέξεις. Αν δεν τα προφέρουμε θα στεγνώσουν στο δέρμα μας και θα καταστρέψουν τον τρόπο έκφρασης μας.
Με άλλα λόγια Το συναισθηματικό μας παρελθόν καθορίζει το παρόν μας.
Να θυμάσαι πάντα: το αντίο πονάει, αλλά οι πιο οδυνηροί αποχαιρετισμοί είναι οι άρρητοι, αυτοί που αφήνουν ημιτελή δουλειά κλειδωμένη σε ένα χρυσό κουτί γεμάτο αγκάθια που μπορεί να πληγώσουν την καρδιά μας.
