Υπαρξιακό κενό, αίσθηση ότι η ζωή δεν έχει νόημα

Η ζωή δεν έχει νόημα, αυτή είναι η κύρια πεποίθηση όσων τη βιώνουν η σπαρακτική αίσθηση του υπαρξιακού κενού σε συνδυασμό με το βάρος της αδικίας και ένα είδος αποσύνδεσης από ό,τι τους περιβάλλει.

Είναι γενικά στοχαστικοί άνθρωποι που ερευνούν σχετικά θέματα όπως ο θάνατος ή η έλλειψη ελευθερίας και που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον εαυτό τους από τα βάθη υπαρξιακό κενό που τους ρουφάει όλο και περισσότερο. Ένα κενό στο οποίο συμβάλλει η κοινωνία με τα μηνύματά της που βασίζονται στις αξίες της ατομικότητας και της άμεσης ικανοποίησης.

Υπάρχουν και άνθρωποι που πλοηγούνται στις απολαύσεις με μοναδικό σκοπό την αναισθητοποίηση του πόνου . Αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό για να καλύψει το κενό.

Δεν υπάρχουν λόγοι να ζεις για κανέναν από τους δύο. Τίποτα δεν τους γεμίζει, τίποτα δεν τους ικανοποιεί και καταλήγουν εγκλωβισμένοι σε μια ψυχολογική κατάσταση ταλαιπωρίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η κατάσταση οδηγεί σε βαθιά κατάθλιψη ή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Υπαρξιακό κενό: η αίσθηση ότι η ζωή δεν έχει νόημα

Το υπαρξιακό κενό είναι μια ατελείωτη σπείρα . Αναγνωρίστε τον εαυτό σας ως κάποιον που βλέπει τον κόσμο από διαφορετική οπτική γωνία λόγω συνεχών ασυνεπειών ή επειδή έχετε παρασυρθεί επιδίωξη της ευχαρίστησης για να αποφύγετε τα βάσανα. Ένα πολύ διαδεδομένο φαινόμενο αυτή τη στιγμή.

Το βάθος της αβύσσου

Η ανάπτυξη της αναζήτησης κάποιου για νόημα στη ζωή μπορεί να ματαιωθεί από την μη επίτευξη στόχων. Όταν η σύγκρουση μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας είναι τόσο ισχυρή που μένει μόνο η απογοήτευση ή όταν οι καταστάσεις κρίσης απειλούν το αίσθημα ασφάλειας και βεβαιότητας χωρίς καν να διαθέτουν τα κατάλληλα εργαλεία για την αντιμετώπισή τους.

Όλα αυτά οδηγούν σε μια βαθιά κατάσταση υπαρξιακής απογοήτευσης που αδειάζει τον άνθρωπο και μπορεί να τον οδηγήσει σε μια άβυσσο πόνου. Σαν να στέγαζε μια έρημο μέσα όπου η παραλογικότητα κυριαρχεί στην ύπαρξη και όπου χάνεται η ικανότητα να σχετίζεται και να αισθάνεται τους άλλους.

Ο ψυχολόγος Benjamin Wolan αποκάλεσε αυτή την κατάσταση το όνομα της υπαρξιακής νεύρωσης και την όρισε ως την αδυναμία να βρει κανείς νόημα στη ζωή. το αίσθημα ότι δεν έχεις κανένα λόγο να ζεις για να παλεύεις για την ελπίδα… ότι δεν μπορείς να βρεις έναν στόχο ή κατεύθυνση στη ζωή, το αίσθημα ότι ακόμα κι αν οι άνθρωποι προσπαθούν σκληρά στη δουλειά τους, στην πραγματικότητα δεν έχουν φιλοδοξίες.

Ορισμένοι συγγραφείς όπως ο ψυχοθεραπευτής Tony Anatrella αναφέρουν η συνεχής αναζήτηση για την ικανοποίηση του εγώ ως αιτίας της απώλειας του νοήματος δεδομένου ότι πρόκειται για εγωιστικές ενέργειες που εμποδίζουν την ικανότητα για προσωπική υπέρβαση.

Το υπαρξιακό κενό και η απώλεια νοήματος

Σε σχέση με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, άλλοι συγγραφείς το αναφέρουν η απώλεια νοήματος συνδέεται με την εξαφάνιση του άλλου με την υπεροχή των ατομικιστικών αξιών και την απόκτηση της ευχαρίστησης ως – λανθασμένο – μηχανισμό για να είσαι ευτυχισμένος . Με αυτόν τον τρόπο το άτομο προσκολλάται στις ατομικές του επιθυμίες, αποδυναμώνοντας την αίσθηση κοινωνικών αναφορών όπως η συνύπαρξη, η αλληλεγγύη ή ο αλληλοσεβασμός.

Όταν η πραγματικότητα γίνεται μπερδεμένη και τα μέσα για την επίτευξη της ευτυχίας γίνονται αυτοσκοποί, υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουμε στο κενό. Τα βραχυπρόθεσμα ευχάριστα συναισθήματα όπως η διασκέδαση ή η χαρά προσφέρουν ευχαρίστηση αλλά όχι αυτοπραγμάτωση και όπως κάθε ευχαρίστηση κουβαλούν μαζί τους τον κίνδυνο να δημιουργήσουν σκλαβιά ή εθισμό.

Κατά μία έννοια ο άνθρωπος χρειάζεται να κάνει κάτι στη ζωή του που δεν είναι μόνο κάτι καλό αλλά και κάτι που δημιουργείται από αυτόν. Το νόημα της ζωής λοιπόν συνδέεται με το πεπρωμένο που επιθυμεί και χρειάζεται ο άνθρωπος ; αφού μέσω αυτής της επιθυμίας προσπαθεί να φέρει την ελευθερία στην εξέλιξή του αφού όταν ζει πλήρως όταν η ελευθερία ξεπερνά τα όρια της εμμένειας καταλαβαίνει ότι το νόημα της ζωής του όχι μόνο ανάγεται σε κάτι υλικό και πεπερασμένο αλλά ξεπερνά.

Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν αυτό δεν συμβαίνει όπως αναμενόταν όταν οι περιστάσεις δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του σχεδίου ζωής του και η ανοησία οδηγεί στην άβυσσο του υπαρξιακού κενού.

Η νοερή διάσταση του ανθρώπου

Σύμφωνα με τον Ελβετό ψυχίατρο Βίκτορ Φράνκλ Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τρεις κύριες διαστάσεις:

Σωματικός. Μέντιουμ.Αναφερόμενος στην ψυχοδυναμική πραγματικότητα ή στο ψυχολογικό και συναισθηματικό σύμπαν. Noetica.Η πνευματική διάσταση. Κατανοεί τους φαινομενολογικούς σκοπούς της ψυχής. Αυτή η διάσταση υπερβαίνει τις άλλες δύο. Επιπλέον, χάρη σε αυτό, τα ανθρώπινα όντα μπορούν να ενσωματώσουν τις βλαβερές εμπειρίες της ύπαρξης και να αναπτύξουν μια υγιή ζωή σε ψυχολογικό επίπεδο.

Όταν το άτομο βιώνει μια βαθιά κατάσταση πλήξης και αποστροφής και χάνεται στον λαβύρινθο της ύπαρξής του, δημιουργούνται συγκρούσεις στην πνευματική του διάσταση. Δεν μπορεί να ενσωματώσει τα τραύματά του και μπορεί να μην είναι καν σε θέση να τα εντοπίσει. Ούτε να βρεις έναν λόγο ύπαρξής του με τέτοιο τρόπο ώστε να πνιγεί στα βάσανα βιώνοντας έλλειψη νοήματος, συνοχής και σκοπού, δηλαδή: υπαρξιακό κενό.

Ο Frankl δηλώνει ότι αυτό το κενό είναι η ρίζα πολλών ψυχικών διαταραχών. Δηλαδή, η διάσπαση της νοητικής ή πνευματικής διάστασης, εκείνης της αίσθησης για την οποία η ύπαρξη δεν έχει νόημα και η οποία εκφράζεται στην ψυχολογική διάσταση μέσω τριών ομάδων κύριων συμπτωμάτων:

• Συμπτώματα κατάθλιψης
• Επιθετικά συμπτώματα με ή χωρίς έλεγχο των παρορμήσεων.
• Εθισμοί .

Λες και οι άνθρωποι παγιδευμένοι στο υπαρξιακό κενό καλύπτουν τα μάτια και τα συναισθήματά τους με ένα ασυνείδητο πέπλο που τους εμποδίζει να βρουν το νόημα της ζωής και αυτό τους οδηγεί σε δυσαρέσκεια και χρόνια απόγνωση . Τι πρέπει να γίνει για να βρεθεί αυτό το νόημα;

Συμπεριφέρσου σαν να ζεις για δεύτερη φορά και την πρώτη φορά να το έχεις κάνει τόσο άσχημα όσο πρόκειται να το κάνεις τώρα.

-Βίκτορ Φράνκλ-

Η αναζήτηση του νοήματος

Σύμφωνα με τον Ελβετό ψυχολόγο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ Ο άνθρωπος πρέπει να βρει νόημα για να συνεχίσει να κάνει τον δρόμο του στον κόσμο . Χωρίς αυτό το νόημα χάνεται κανείς στο τίποτα στη χώρα του κανενός, περιπλανώμενος στον λαβύρινθο της ύπαρξης.

Ο Frankl τονίζει ότι η διαδρομή προς το νόημα διαμεσολαβείται από αξίες και ότι η κοινωνική επίγνωση είναι το εργαλείο που την αποκαλύπτει. Τώρα, ακόμη κι αν οι αξίες γεννιούνται στην προσωπική οικειότητα, καταλήγουν να καταλήγουν σε καθολικές αξίες που συμπίπτουν με θρησκευτικά ή φιλοσοφικά πολιτισμικά συστήματα.

Η σχέση με τους άλλους είναι σημαντική για να μη χαθεί το νόημα της ζωής. Όπως και η διατήρηση συναισθηματικών δεσμών αρκεί να μην επιρρίπτει την ευθύνη του να είναι ευτυχισμένος σε αυτούς. Κατά μία έννοια, μια ζωή με νόημα είναι μια ζωή ριζωμένη στο κοινωνικό.

Ο Γάλλος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Durkheim αναλογίζεται πολύ καλά το πρόβλημα του κοινωνικού ξεριζωμού και τις συνέπειές του: [όταν το άτομο] εξατομικεύεται πέρα ​​από ένα ορισμένο σημείο, εάν διαχωρίζεται πολύ ριζικά από άλλα όντα, ανθρώπους ή πράγματα, βρίσκεται απομονωμένος από τις ίδιες πηγές μέσω των οποίων θα έπρεπε φυσικά να τρέφεται χωρίς να έχει τίποτα να αξιοποιήσει. Δημιουργώντας ένα κενό γύρω του έχει δημιουργήσει ένα κενό μέσα του και δεν του μένει τίποτα άλλο να σκεφτεί πέρα ​​από τη δική του δυστυχία. Δεν του έχει απομείνει άλλο αντικείμενο διαλογισμού από το τίποτα μέσα σε αυτόν και τη θλίψη που είναι η συνέπειά του

Το υπαρξιακό κενό και το νόημα της ζωής

Δεν είναι θέμα αναζήτησης ενόχων ή σωτηρών, αλλά μάλλον η υιοθέτηση μιας στοχαστικής και υπεύθυνης στάσης που μας επιτρέπει να ερευνήσουμε εσωτερικά, να βρούμε ένα σκοπό και να ξεφύγουμε από το υπαρξιακό κενό. Γιατί είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει αμφιβολία πιο περίπλοκο για εμάς από το νόημα της ζωής.

Είναι δίκαιο να πούμε ότι υπάρχουν τόσοι τρόποι για να ορίσετε το νόημα της ζωής όσοι και άνθρωποι. Και ακόμη και ο καθένας από εμάς μπορεί να αλλάξει τον σκοπό της ζωής του κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του. Αυτό που έχει σημασία, όπως δήλωσε ο Viktor Frankl, δεν είναι το νόημα της ζωής σε γενικό επίπεδο αλλά το νόημα που της αποδίδουμε σε μια δεδομένη στιγμή.

Επιπλέον, ο Frankl δηλώνει ότι δεν πρέπει να διερευνούμε το νόημα της ζωής τόσο πολύ όσο να κατανοούμε ότι είναι ο εαυτός μας που μας ενδιαφέρει. Δηλαδή, θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στη ζωή ανταποκρινόμενοι στη δική μας ζωή. Αυτό σημαίνει ότι η ευθύνη είναι η οικεία ουσία της ύπαρξής μας.

Γιατί αν και έχουμε επενδύσει χρόνο, ενέργεια, προσπάθεια και καρδιά, μερικές φορές η ζωή είναι άδικη. Και ακόμα κι αν σε αυτές τις στιγμές είναι απολύτως κατανοητό να κατέβουμε, έχουμε δύο επιλογές: να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που συνέβη, ότι δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε και είμαστε απλώς θύματα περιστάσεων ή αποδεχτείτε ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που είναι επιτυχία αλλά μπορούμε να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντί ​​του.

συμπεράσματα

Είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας και τις αποφάσεις μας. Για το λόγο αυτό έχουμε τη δυνατότητα να αποφασίσουμε γιατί και σε ποιον ή τι θεωρούμε τους εαυτούς μας υπεύθυνους.

Το νόημα της ζωής αλλάζει συνεχώς . Κάθε μέρα και κάθε στιγμή έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε τις αποφάσεις που θα καθορίσουν αν θα υποστούμε τις περιστάσεις ή αν θα ενεργήσουμε με αξιοπρέπεια, ακούγοντας τον αληθινό μας εαυτό με υπευθυνότητα και απαλλαγμένοι από τις παγίδες της ευχαρίστησης και της άμεσης ικανοποίησης.

Ο άνθρωπος δεν είναι κάτι παραπάνω μεταξύ άλλων

-Βίκτορ Φράνκλ-