Ο διάσημος μουσικός και συνθέτης Τζουζέπε Βέρντι διέθετε ένα εξαιρετικό ταλέντο . Εκτός από τη δουλειά του στον κόσμο της μουσικής, ήταν άνθρωπος με πολλά χαρίσματα και έζησε με ευγένεια, γενναιοδωρία και δύναμη. Η καλλιτεχνική και ηθική του κληρονομιά του έχουν εγγυηθεί μια αδιαμφισβήτητη θέση στην παγκόσμια ιστορία.
Η Πάρμα, η γενέτειρα του Τζουζέπε Βέρντι, ήταν ένα δουκάτο που κυβερνούσε διαδοχικά ο Ναπολέοντας από τους Αψβούργους και τους Βουρβόνους μέχρι το 1860, έτος κατά το οποίο άρχισε να σχηματίζεται τμήμα του νέου Βασιλείου της Ιταλίας.
Στην καρδιά της πολιτικής αναταραχής που βιώθηκε στην Ιταλία Ο Βέρντι, οπλισμένος αποκλειστικά με τη μουσική του, συνέβαλε στην ενοποίηση της χώρας . Μερικά αποσπάσματα των έργων του χρησίμευσαν και χρησιμεύουν μέχρι σήμερα για να υποδαυλίσουν τον εθνικιστικό χαρακτήρα του ιταλικού λαού.
Μοναδικά για την ιστορική του στιγμή, ο Βέρντι δεν συνέθεσε με γνώμονα προνομιούχες ομάδες της κοινωνίας της εποχής αλλά για τις μάζες. Οι συνθέσεις του είχαν ως κύρια στοιχεία τα πάθη της ανθρωπότητας i ακραία συναισθήματα όπως η αγάπη, το μίσος, η ζήλια και ο φόβος.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Τζουζέπε Βέρντι
Ο Giuseppe Fortunino Francesco Verdi γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1813 στο Le Roncole, έναν οικισμό της Πάρμα. . Γεννήθηκε σε μια ταπεινή οικογένεια. Ο πατέρας του Carlo Giuseppe Verdi ήταν ξενοδόχος και η μητέρα του Luisa Utinni ήταν υφάντρια. Ο μικρός Τζουζέπε μεγάλωσε σε αγροτικό και αγροτικό περιβάλλον.
Γύρω στα οκτώ του και βλέποντας τη γοητεία του μικρού αγοριού για τη μουσική, ο πατέρας του του χάρισε μια παλιά ράχη. Το όργανο αποκαταστάθηκε ειδικά για εκείνον και ο Τζουζέπε περνούσε ώρες παίζοντας. Fu un σούπερ προικισμένο παιδί και το τεράστιο ταλέντο του ανακάλυψε ο έμπορος Antonio Barezzi που έγινε προστάτης του.
Σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών, ο νεαρός Βέρντι μετακόμισε στο Μπουσέτο για να ζήσει στο σπίτι του Μπαρέτσι. Ο έμπορος ανέλαβε την εκπαίδευση του νεαρού και του πρόσφερε την καλύτερη μουσική παιδεία. Την περίοδο αυτή γνώρισε τον δάσκαλό του Ferdinando Provesi.
Λατρεύω την τέχνη όταν είμαι μόνος με τις νότες μου η καρδιά μου χτυπά και η ροή των δακρύων κυλούν από τα μάτια μου τα συναισθήματα και οι χαρές μου είναι πάρα πολύ για να τα αντέξω.
-Τζουζέπε Βέρντι-
Η ερημιά της νιότης του
Όταν έκλεισε τα δεκαοκτώ και χάρη στη βοήθεια του ευεργέτη του Τζουζέπε Βέρντι άλλαξε ξανά κατοικία. Αυτή τη φορά το Μιλάνο ήταν η πόλη που φιλοξένησε τον νεαρό μουσικό.
Ο Βέρντι ήταν πρόθυμος να δώσει τις εισαγωγικές εξετάσεις στο ωδείο του Μιλάνου ; Ωστόσο, το διάσημο σχολείο δεν δέχτηκε τον νεαρό καθώς ήταν πολύ μεγάλος για να ξεκινήσει τις σπουδές του.
Σε αυτή την ταλαιπωρία προστέθηκε η ιδιαιτερότητα του Βέρντι και ο ανορθόδοξος τρόπος του να παίζει πιάνο. Κατά ειρωνικό τρόπο, στις μέρες μας το Ωδείο του Μιλάνου, το ίδιο που δεν τον δεχόταν στα νιάτα του, φέρει το όνομά του. Αυτό συνέβη μετά τον θάνατό του παρά τη θέληση του διάσημου μουσικού.
Το 1836 σε ηλικία 23 ετών Ο Βέρντι παντρεύεται την κόρη του ευεργέτη του Μαργκερίτα Μπαρέτσι . Από αυτόν τον γάμο γεννήθηκαν δύο παιδιά. Δυστυχώς, όμως, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τον πρόωρο θάνατο και των δύο που πέθαναν όταν ήταν περίπου ενός έτους.
Την εποχή εκείνη ο νεαρός Βέρντι ήταν επικεφαλής της Φιλαρμονικής Εταιρείας Busseto και παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα, δραστηριότητα που πραγματοποίησε σε συνδυασμό με τη συγγραφή της πρώτης του όπερας. Ο Ομπέρτο .
Το 1839 η πρώτη του όπερα δεν είχε παρουσιαστεί ακόμα, γι' αυτό το ζευγάρι αποφάσισε να επιστρέψει στο Μιλάνο για να διαχειριστούν μαζί τα σκηνικά στη Σκάλα. Το πρώτο από Ο Ομπέρτο πέτυχε μέτρια επιτυχία και επαναλήφθηκε δεκατέσσερις φορές . Μετά από αυτό ο Βέρντι υπέγραψε συμβόλαιο στη Σκάλα για να ανεβάσει άλλες τρεις όπερες.
Ήταν δύσκολα χρόνια για τον μαέστρο Στις 18 Ιουνίου 1840 η Μαργκερίτα πέθανε από εγκεφαλίτιδα, ήταν μόλις είκοσι έξι ετών. Παρά την ερήμωσή του, ο Τζουζέπε Βέρντι βρέθηκε υποχρεωμένος να σεβαστεί το συμβόλαιό του.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες έγραψε το δεύτερο έργο του Μια μέρα βασιλείας μια κωμική όπερα. Η πρεμιέρα της όπερας παρουσιάστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1840 αλλά ήταν ένα απόλυτο φιάσκο και αποκλείστηκε από το πρόγραμμα. Έρημος, ο δάσκαλος σκέφτηκε να εγκαταλείψει καριέρα ως συνθέτης .
Προσπαθώντας να θεραπεύσω μια σπασμένη καρδιά
Ο Τζουζέπε Βέρντι ευτυχώς συνήλθε και συνέχισε με τις συνθέσεις του. Κάτω από τις πολιτικές συνθήκες μιας διχασμένης και καταπιεσμένης χώρας το βιβλιαράκι του Nabucco κατάφερε να αναζωπυρώσει τη φλόγα της σύνθεσης στην καρδιά του Βέρντι.
Η όπερα παρουσιάστηκε στη Σκάλα το 1842 και αυτή τη φορά ο θρίαμβος της ήταν εξαιρετικός. Οι μάζες αισθάνθηκαν αναπόφευκτα ταυτισμένες με τη σύγκρουση που απεικονίζεται στο δράμα.
Ξεκινώντας από Nabucco Ο Βέρντι, που προηγουμένως είχε αφοριστεί από την κοινωνία του Μιλάνου, είναι αφιερωμένος ως συνθέτης και εικόνα του ιταλικού αγώνα για την ενοποίηση της χώρας. Οι μάζες ανέλαβαν την ιδέα ο ύμνος του Risorgimento διαδόθηκε σε όλο το έθνος ως τραγούδι αντίστασης.
Το πρώτο μάστερ έργα και η κορύφωση της καριέρας του
Το 1851 είδε το φως το πρώτο του έργο: Ριγκολέτο . Αυτή η επιτυχία ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα Ο τροβαδούρος Ο ατρόμητος . Υπό το πρίσμα της εδραίωσής του ως συνθέτη, ο Βέρντι αφιερώθηκε στην εκπλήρωση της σόλο παράστασης του μουσική κλίση . Από εκείνη τη στιγμή, τα έργα του αναζητούσαν δραματική βεβαιότητα για τον μουσικό συντηρητισμό.
Δεν είμαι καλλιεργημένος συνθέτης αλλά ειδικός.
-Τζουζέπε Βέρντι-
Η έκφραση της έρευνας του συνθέτη εκδηλώνεται πλήρως στο έργο Άιντα (1871) που έχει πιο εκλεπτυσμένα όργανα και στην οποία εκτιμώνται πιο κοντές και πιο ολοκληρωμένες άριες. με άλλα λόγια παρουσιάζει μικρότερη κατάτμηση μεταξύ των κινήσεων.
Από αυτή τη στιγμή ο Βέρντι ξεκίνησε τη συνταξιοδότησή του ως συνθέτης αν και συνέθεσε άλλα αθάνατα έργα βασισμένα στα κείμενα του Σαίξπηρ: Οθέλλος e Φάλσταφ .
Θάνατος και κληρονομιά του Τζουζέπε Βέρντι
Σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων ετών ο Βέρντι έθαψε τη δεύτερη σύζυγό του Τζουζεππίνα, η οποία πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 1897, αφού υπέφερε από βρογχίτιδα για αρκετούς μήνες. Ο πλοίαρχος παρέμεινε στο σπίτι τους στη Villa Sant'Agata όπου αφιερώθηκε στην εργασία στην ύπαιθρο.
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Μιλάνο, ο Τζουζέπε Βέρντι χτυπήθηκε από αποπληξία που προκάλεσε το θάνατό του στις 27 Ιανουαρίου 1901 . Ο θάνατός του συγκίνησε τη χώρα και την κοινωνία. οι εκδηλώσεις σεβασμού και λύπης για τον θάνατό του ήταν μαζικές στην πόλη.
Ο Βέρντι άφησε την περιουσία του στο σπίτι των συνταξιούχων μουσικών που ο ίδιος ίδρυσε ως καταφύγιο για μουσικούς που δεν είχαν δουλειά: Οίκος Ευγηρίας Μουσικών . Σύμφωνα με τις επιθυμίες του, το σώμα του και της συζύγου του βρίσκεται εκεί.
Αυτό το σπίτι είναι ακόμα ενεργό στις μέρες μας είναι κάπως γηροκομείο για ηλικιωμένους που έχουν αφοσιωθεί στη μουσική . Ένας τόπος που ξεχειλίζει από μουσική σε κάθε γωνιά όπου φιγούρες της αρχαίας όπερας απολαμβάνουν την απόσυρσή τους και για τον οποίο ο Βέρντι ένιωθε ιδιαίτερα περήφανος.
Λίγοι συνθέτες ήταν ικανοί να γράψουν όπερες πολιτική φιλοσοφία αλλά ο Βέρντι ήταν μια εξαίρεση, που έγινε παγκόσμιος χαρακτήρας. Ο μεγάλος εκδότης αγάπησε το έργο του και ήταν ένας από τους λίγους συγγραφείς που μπόρεσε να απολαύσει την επιτυχία κατά τη διάρκεια της ζωής του και να αποκομίσει σημαντικά οικονομικά οφέλη.
Οι κριτικοί επιτέθηκαν στα έργα του για τα θέματα της βίας, της αυτοκτονίας και της ελευθεριακής αγάπης. Ο Τζουζέπε Βέρντι όμως ξεπέρασε τις δυσκολίες της ζωής και τα εμπόδια που παρουσιάζουν οι κριτικοί, καταφέρνοντας έτσι να βάλει πρώτα τις προσωπικές του παραμέτρους .
