Το πεπρωμένο, γνωστό και ως μοίρα ή μοίρα, δεν κάνει κλήσεις στο σπίτι . Αν θέλουμε να τον συναντήσουμε πρέπει να βγούμε έξω και να τον αναζητήσουμε. Μπορεί να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι η πραγματικότητα είναι εκεί για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας ως δια μαγείας, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό που θέλουμε δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα αν δεν σηκώσουμε τα μανίκια για να το πραγματοποιήσουμε. Και μερικές φορές ακόμη και να σηκώσετε τα μανίκια σας δεν είναι αρκετό.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι καλύτερες στιγμές είναι εκείνες που παίρνουμε τα ηνία της ζωής μας, εκείνες που αποφασίζουμε και αναλαμβάνουμε το πεπρωμένο μας. Γιατί αντί να προσευχόμαστε στο σύμπαν ή να περιμένουμε να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες, πρέπει να έχουμε μια ξεκάθαρη ιδέα στο μυαλό μας τι θέλουμε να πετύχουμε και να σηκώσουμε τα μανίκια μας για να λυγίσουμε πεπρωμένο στη θέλησή μας.
Βρείτε ένα πεπρωμένο ό,τι θέλετε γιατί ποτέ δεν θα μάθετε πότε θα έρθει το πεπρωμένο του θανάτου.
-Ανώνυμος-
Σχεδιάζουμε τη μοίρα με τις αποφάσεις μας
Δημιουργούμε το πεπρωμένο με κάθε βήμα που κάνουμε και με κάθε ένα επιλογή τι κάνουμε. Ωστόσο, πάρα πολλοί άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι τα πράγματα θα συμβούν απλώς αφήνοντας τον εαυτό τους να παρασυρθεί από το ρεύμα. Αλλά από αυτή την οπτική γωνία δεν μπορεί να αναμένεται τίποτα. Ο μόνος τρόπος για να πάρουμε αυτό που θέλουμε είναι να παλέψουμε για αυτό.
Από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που το πιστεύουν κάθε άνθρωπος έρχεται σε αυτόν τον κόσμο με μια συγκεκριμένη μοίρα . Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη όλοι έχουμε α σκοπός μηνύματα προς παράδοση και εργασίες που πρέπει να γίνουν. Δεν θα βρισκόμασταν στον κόσμο τυχαία, η ύπαρξή μας θα είχε έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό.
Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του μοίρα υφασμένη σύμφωνα με τις αποφάσεις και τις επιλογές που έγιναν. Η μόνη επιτακτική ανάγκη πρέπει να είναι να την ακολουθήσετε, να παλέψετε για αυτήν και να την αποδεχτείτε. Ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι καλύτερο για τον εαυτό του σε όλες τις στιγμές της ζωής του.
Πρέπει να
– Steve Jobs-
Πεπρωμένο: δεισιδαιμονία ή πραγματικότητα;
Για να μπω στην καρδιά του άρθρου σας αφήνουμε α ιστορία που αναλύει πώς η μοίρα μπορεί ή όχι να επηρεάσει τη ζωή μας . Ελπίζουμε να σας αρέσει.
Ο Δαβίδ ήταν ένας εξαιρετικά ευσεβής και παρατηρητικός άνθρωπος. Ένας ευσεβής και πιστός Εβραίος. Ένα βράδυ ενώ κοιμόταν του εμφανίστηκε ένας άγγελος σε όνειρο.
– Ντέιβιντ – του είπε ο άγγελος – Έρχομαι από τον παράδεισο για να σου κάνω μια ευχή . Ο Θεός αποφάσισε να σε ανταμείψει και με στέλνει να σου πω αυτό το μήνυμα. Μπορείς να ζητήσεις ό,τι επιθυμείς και όταν ξυπνήσεις θα γίνει πραγματικότητα. Όταν ανοίξετε τα μάτια σας θα θυμάστε όλα όσα έγιναν απόψε και θα είστε σίγουροι ότι δεν είναι προϊόν του μυαλού σας. Ερώτηση λοιπόν. Τι θέλετε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο;
Ο Ντέιβιντ σκέφτηκε για μια στιγμή πριν θυμηθεί μια ερώτηση που τον απασχολούσε εδώ και καιρό. Αφορούσε τον δικό του θάνατο. Ενθαρρυμένος από τον άγγελο ρώτησε:
– Θέλω να μου πεις ακριβώς ποια θα είναι η μέρα και η ώρα του θανάτου μου .-
Ενώ τον άκουγε, ο άγγελος έγινε χλωμός και αμφίβολος.
– Δεν νομίζω ότι μπορώ να σου πω.-
– Είπες ότι μπορώ να σε ρωτήσω οτιδήποτε. Λοιπόν αυτό είναι που θέλω.-
– Είπα κι εγώ ότι είναι έπαθλο για σένα. Λέγοντας αυτό που ζητάς από μένα θα ζούσες σαν άθλιος μετρώντας τις μέρες που σε χωρίζουν από τον θάνατο. – απάντησε ο άγγελος. – Δεν θα ήταν ένα βραβείο όσο ένα τιμωρία . Διάλεξε κάτι άλλο.-
Ο Ντέιβιντ σκέφτηκε για πολλή ώρα. Μερικές φορές όμως όταν η ιδέα του θανάτου σέρνεται στο κεφάλι σου είναι δύσκολο να την εξαφανίσεις.
– Εξακολουθώ να θέλω να ξέρω ποια θα είναι η μέρα του θανάτου μου.-
Ο άγγελος συνειδητοποίησε ότι ήταν αδύνατο να κάνει τον άντρα να απομακρυνθεί από την επιθυμία του και ότι αν δεν του απαντούσε θα αποτύγχανε στον κύριο σκοπό του που ήταν να τον ευχαριστήσει αποφάσισε να τον ευχαριστήσει.
– Εφόσον είστε καλός άνθρωπος και καλός Εβραίος, θα σας δοθεί η τιμή να είστε ανάμεσα σε εκείνους που είναι αρκετά τυχεροί να πεθάνουν την πιο ιερή ημέρα της εβδομάδας. Θα πεθάνεις στο Σαμπάτ .-
Αφού είπε αυτά τα λόγια, ο άγγελος εξαφανίστηκε ενώ ο Δαβίδ συνέχιζε ήρεμα ύπνος μέχρι την επόμενη μέρα.
Όταν ξύπνησε όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο άγγελος, είχε ακόμα τη μνήμη αυτού που ονειρευόταν ζωντανό στο κεφάλι του. Επί πλέον ένιωσε το προνόμιο να είναι ο μόνος άντρας που γνώριζε εκ των προτέρων την ημέρα του θανάτου του.
Τις επόμενες μέρες όλα πήγαν καλά μέχρι που έφτασε η Παρασκευή. Καθώς ετοιμαζόταν για την άφιξη του Σαββάτου, ο Ντέιβιντ άρχισε να τρέμει.
Θα μπορούσε εκείνο το Σάββατο να είναι η μέρα που είχε προβλέψει ο άγγελος; Γι' αυτό του είχε εμφανιστεί στο όνειρό του ο άγγελος εκείνη τη στιγμή; Τι νόημα είχε να πάει στο ναό την τελευταία μέρα της ζωής του; Αφού επρόκειτο να πεθάνει ούτως ή άλλως, θα μπορούσε κάλλιστα να μείνει στο σπίτι. Ο Ντέιβιντ συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει λάθος. Ήξερε κάτι που θα προτιμούσε να μην το μάθει αφού οι πληροφορίες που είχε μόνο θα έκαναν τον ίδιο και όσους αγαπούσε να υποφέρουν.
Αφού το σκέφτηκε, ο άντρας βρήκε μια λύση. Διάβαζε την Τορά κάθε Παρασκευή βράδυ και δεν σταματούσε μέχρι να εμφανιστεί το πρώτο πρωινό αστέρι αφού κανείς δεν μπορούσε να πεθάνει διαβάζοντας το ιερό βιβλίο.
Και έτσι έκανε. Πέρασαν δύο τρεις μήνες και ένα Σάββατο πρωί ενώ ο Ντέιβιντ διάβαζε ασταμάτητα το ιερό βιβλίο της Τορά, η φωνή κάποιου που φώναζε με απόγνωση έφτασε στα αυτιά του:
– Φωτιά! Φωτιά! Το σπίτι έπιασε φωτιά. Βγαίνω. Όλα παίρνουν φωτιά γρήγορα.-
Ήταν Σαμπάτ και ο Ντέιβιντ θυμόταν καλά το μήνυμα του αγγέλου. Αλλά ταυτόχρονα θυμόταν και αυτό Ο Ζοχάρ εξασφάλισε ότι όλοι ήταν ασφαλείς ενώ διάβαζαν την Τορά και για να πείσει τον εαυτό του για αυτό επανέλαβε:
-Τίποτα δεν μπορεί να μου συμβεί, διαβάζω την Τορά.-
Όμως οι φωνές που έβγαιναν από το δρόμο επέμειναν.
– Μας ακούτε οι άνθρωποι στη σοφίτα; Φύγε τώρα πριν να είναι πολύ αργά! Σύντομα!-
Ο Ντέιβιντ έτρεμε. Όλα αυτά συνέβαιναν γιατί προσπαθούσε να σωθεί και να εξαπατήσει τη μοίρα. Τώρα όμως ήταν έτοιμος να πεθάνει ως θύμα της δικής του προσπάθειας να σώσει τη ζωή του.
– Ίσως υπάρχει ακόμα χρόνος. – είπε τελικά μέσα του. Και κλείνοντας το βιβλίο της Τορά κοίταξε τις σκάλες και είχε επιβεβαίωση ότι η φωτιά δεν είχε φτάσει ακόμα εκεί. Αποφάσισε να κατέβει και έτσι να αποφύγει τον βέβαιο θάνατο. Κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες, παρακάμπτοντας τα σκαλιά δύο δύο. και έτσι έγινε κατέληξε να σκοντάψει και να κατεβαίνει τις σκάλες μέχρι να φτάσει στο πάτωμα όχι πριν χτυπήσει το κεφάλι του ακριβώς στο τελευταίο σκαλοπάτι.
Ο Ντέιβιντ πέθανε εκείνο το Σάββατο χωρίς καν να το καταλάβει η φωτιά ήταν στο διπλανό σπίτι και δεν θα έφτανε ποτέ στο δικό του . Ήταν η ανησυχία του για τη μοίρα που τον έκανε να πεθάνει πρόωρα.
