Η ταινία Μεσάνυχτα στο Παρίσι Του Γούντι Άλεν εξηγεί τη νοσταλγία ως άρνηση του παρόντος μέσα από τη ζωή του πρωταγωνιστή. Η εξαπάτηση της ζωής που παρουσιάζεται στην ταινία είναι το σύνδρομο της χρυσής εποχής και είναι η λανθασμένη πεποίθηση ότι μια περασμένη εποχή είναι καλύτερη από αυτή που ζούμε. Αυτή η πλάνη της ρομαντικής φαντασίας είναι πολύ συχνή σε ανθρώπους που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν το παρόν τους.
Μεσάνυχτα στο Παρίσι είναι μια κινηματογραφική κωμωδία που μας δείχνει ότι η ζωή δεν είναι τόσο μαγική όσο τα όνειρά μας αλλά ότι σε αυτό μπορούμε να είμαστε κύριοι των αποφάσεών μας.
Η σημερινή πραγματικότητα του πρωταγωνιστή δεν είναι ευχάριστη και μάλιστα υποτιμάται από την κοπέλα του και την οικογένειά της. Νιώθει μόνος ενώ στο παρελθόν η εικόνα που πρόβαλλε για τον εαυτό του ήταν πολύ διαφορετική: ευδιάθετος, σεβαστός με πολλούς φίλους και μια νέα αγάπη που τον κάνει να θέλει να μείνει εκεί και να εγκαταλείψει οτιδήποτε άλλο.
Η επιθυμία του να παραμείνει αγκυροβολημένος σε μια περασμένη εποχή είναι ένας τρόπος να αρνηθεί το παρόν του. Ένα δώρο γεμάτο δεσμεύσεις που αντί να του γεμίσουν τη ζωή, τον βαρέθηκαν. Λόγω της δειλίας του και της έλλειψης αποφασιστικότητας, αντί να αντιμετωπίσει αυτό το παρόν, αποφασίζει να καταφύγει σε ένα πλασματικό παρελθόν όπου βρίσκει όλα όσα δεν έχει στην παρούσα στιγμή . Στο τέλος όμως η πραγματικότητα του επιβάλλεται και τον αναγκάζει να πάρει μια δύσκολη απόφαση.
Η νοσταλγία είναι ένας ρομαντικός τρόπος να είσαι λυπημένος
-Mario Quintana-
Το σύνδρομο της χρυσής εποχής
Το σύνδρομο της Χρυσής Εποχής είναι ένα κινηματογραφικό σύνδρομο που απεικονίζεται από τον Γούντι Άλεν σε αυτή την ταινία. Μια πιο ελαφριά εκδοχή αυτού του συμπλέγματος και επίσης πιο αληθινή είναι αυτό που συμβαίνει στη μελαγχολική σκέψη όταν πιστεύουμε ότι μια περασμένη εποχή είναι καλύτερη από αυτές που ζούμε τώρα. Όλα περιστρέφονται γύρω από εκείνη την εποχή, τα χόμπι, οι εμμονές, οι συμπεριφορές και όλα έχουν σκοπό να επιστρέψουν σε εκείνο το χαμένο παρελθόν.
Όταν έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις παιδικής ηλικίας ή προηγούμενες στιγμές που θεωρούμε πιο ευχάριστες από την παρούσα ζωή και πιστεύουμε ότι διαφορετικά πράγματα πάντα συνεπάγονται έναν υποβιβασμό με έναν συγκεκριμένο τρόπο που συνορεύει με το σύνδρομο της χρυσής εποχής . Αυτό το σύμπλεγμα μας αναγκάζει να ζούμε ανεπανόρθωτα δεμένοι το παρελθόν που μας εμποδίζει να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτά που έχουμε.
Αυτά τα χαρακτηριστικά φαίνονται συχνά και στις ερωτικές σχέσεις. Αυτό συμβαίνει όταν πιστεύουμε ότι κάποιες σχέσεις που είχαμε στο παρελθόν είναι αξεπέραστες και ότι αν έχουμε νέες στο μέλλον, δεν θα είναι ποτέ στο ίδιο επίπεδο. Το να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αυτόν τον τρόπο αναπόφευκτα μας οδηγεί να αναζητήσουμε αυτό που ήδη είχαμε, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο που μας οδηγεί να κάνουμε συγκρίσεις και να μην το εκτιμήσω πραγματικά
Ακόμη και το παρελθόν μπορεί να αλλάξει, οι ιστορικοί απλώς μας το αποδεικνύουν αυτό.
-Ζαν Πολ Σαρτρ-
Η νοσταλγία ως άρνηση του παρόντος
Περιγράφεται η νοσταλγία Οι μελέτες δείχνουν ότι η νοσταλγία μας κάνει περισσότερους ενσυναίσθητος και κοινωνικό . Όταν γίνουμε νοσταλγοί, βλέπουμε το παρελθόν να αντανακλάται σε έναν συνδυασμό διαφορετικών αναμνήσεων όλες ενσωματωμένες, αλλά στη διαδικασία όλα τα αρνητικά συναισθήματα έχουν φιλτραριστεί.
Ο νευρολόγος και ψυχίατρος Alan R. Hirsch εξηγεί ότι η νοσταλγία ευνοεί την τάση να ξεχνάμε πιο εύκολα τις αρνητικές πτυχές και επομένως μένουν μόνο οι θετικές πλευρές αναμνήσεις . Για το λόγο αυτό θυμόμαστε τις όμορφες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, τους φίλους, τις εσοχές, τα παιχνίδια και ξεχνάμε τις λιγότερο όμορφες στιγμές όπως αποτυχίες, τιμωρίες και βαρετές ώρες στο μάθημα.
Αναμφίβολα ευχάριστες εμπειρίες, απόδειξη ότι η ζωή μας έχει ένα νόημα που στις περισσότερες περιπτώσεις το έχουμε δώσει. Με αυτόν τον τρόπο η μνήμη είναι υπεύθυνη για να μας πει ποιοι είμαστε αλλά χωρίς αυτό να έρχεται σε αντίθεση με το ποιοι ήμασταν. Η κατανόηση αυτής της εξέλιξης είναι αυτό που μας κάνει να επιστρέψουμε στο παρελθόν αλλά χωρίς να εγκλωβιστούμε από αυτό.
Δεν υπάρχει χειρότερη νοσταλγία από τη λαχτάρα για αυτό που δεν υπήρξε ποτέ
