Έγινε επίθεση. Μια μητέρα πιάνει το χέρι του γιου της. Αφήνει λοιπόν την τελευταία του πνοή στην ίδια την αγκαλιά αυτού που τον είδε να γεννιέται. Ακόμα και σήμερα ένα παιδί χωρίζει από την οικογένειά του και δεν ξέρει πότε θα τους ξαναδεί. Αναγκάζεται να πει
Το δράμα των προσφύγων μιλά για τον πόνο χιλιάδων ανθρώπων. Τα ανθρώπινα όντα που ονειρεύονται επιδιώκουν τους ίδιους στόχους με εμάς. Παιδιά που δεν ξέρουν πια να γελάνε λόγω ταλαιπωρίας.
Ποιοι είναι οι πρόσφυγες;
Μπορούν να ονομαστούν αναγκαστικοί μετανάστες δεδομένου ότι στη χώρα καταγωγής τους διώκονται για φυλετικούς ή ιδεολογικούς λόγους. Αλλά και γιατί η χώρα τους δεν τους προσφέρει τις απαραίτητες εγγυήσεις σταθερότητας ή ασφάλειας για μια αξιοπρεπή ζωή.
Οι πρόσφυγες δεν έρχονται για να μας κλέψουν τις δουλειές. Δεν έρχονται από καπρίτσιο. Δεν είναι τρομοκράτες .
κανείς δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι ασφαλέστερο από τη γη.
Κανείς δεν πάει να κάψει τις παλάμες του
κάτω από τα τρένα
κάτω από τις άμαξες.
Κανείς δεν περνά μέρες και νύχτες στην κοιλιά ενός φορτηγού
τρέφονται με εφημερίδες
εκτός αν τα μίλια ταξίδεψαν
δεν σημαίνουν περισσότερα από ένα απλό ταξίδι.
-Απόσπασμα από Σπίτι στο Warsan Shire –
Τι ψυχολογικές συνέπειες έχει το να είσαι πρόσφυγας;
Το να ζεις ως πρόσφυγας σημαίνει να ζεις στη χώρα του ανθρώπου. Η αδυναμία να αναπτύξετε μια φυσιολογική ζωή στο μέρος που νομίζατε ότι ήταν το σπίτι σας και ταυτόχρονα η σθεναρή αντίθεση από πολλές από τις πιθανές χώρες ασύλου προκαλεί υπέρογκα επίπεδα άγχους ή κατάθλιψης… ταυτόχρονα προκαλώντας συναισθήματα εκδίκησης.
Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν και οι συνεχείς βομβαρδισμοί. Έτσι εγκαθιδρύεται μια κατάσταση υπερεπαγρύπνησης στρες χρόνιος που συχνά δρα ως πυροκροτητής για διαταραχές μεγαλύτερης φύσης και σοβαρότητας όπως η σχιζοφρένεια ή η διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ένα κοινωνικά και ψυχολογικά ασταθές άτομο προβαίνει σε πράξεις που δεν είναι νόμιμες ή ηθικές ή που βασίζεται σε μια ομάδα που λέει ότι θα εγγυηθεί ασφάλεια, σωτηρία και δικαιοσύνη για τους σκλάβους της. Ποιος δεν θα έψαχνε για έναν σύμμαχο όταν όλα αποτυγχάνουν;
Ωστόσο, είμαστε έκπληκτοι. Πόσο εύκολο είναι να δεις την κηλίδα στο μάτι του άλλου, πόσο δύσκολο είναι να δεις τη σανίδα στο δικό σου! Τα τελευταία νέα δείχνουν μια ανάπτυξη ακροδεξιών πολιτικών κινημάτων ειδικά στην Ευρώπη. ασφάλεια ?
Ποιος είναι ο ρόλος μας στο προσφυγικό δράμα;
Όταν η μικροσκοπική πιθανότητα να ξεπεράσεις ένα κολασμένο θαλάσσιο ταξίδι σε ένα κύτος μέσα σε μια έρημο ή μετά από χρόνια προσκυνήματος στα χέρια της μαφίας είναι πιο ελκυστική από το να μείνεις στην επικράτειά σου... κανένα εμπόδιο, κανένα σύνορο, κανένα διάταγμα, κανένας αστυνομικός, κανένα συρματόπλεγμα, ούτε καν η ίδια η Μεσόγειος θα αρκούσε για να σταματήσει μια καλύτερη ζωή.
Το να κοιτάξεις μακριά δεν θα λύσει το πρόβλημα. Ακόμη και η χρηματοδότηση της σύγκρουσης δεν θα τη λύσει. Δεν έχουμε τους πόρους να υποδεχτούμε, αλλά τους έχουμε για να παρέχουμε όπλα; Αυτό το διπλό πρότυπο μας επηρεάζει όλους.
Γιατί; Γιατί είναι μετ' επιστροφής: όσο πιο πολύ πετάμε το μπούμερανγκ τόσο πιο δυνατό θα είναι το χτύπημα στην επιστροφή του. Ευρωπαϊκή Ένωση. Ή δεχόμαστε το δράμα και το επικυρώνουμε, αλλά ποτέ δεν το αφήνουμε να εμπλέξει την κοινωνία μας.
Συνεισφέροντας σε μία μόνο από αυτές τις μεταβλητές κατασκευάζουμε μια ωρολογιακή βόμβα. Τι θα κάνατε αν κατέστρεφαν το σπίτι σας, απήγαγαν το παιδί σας ή βομβάρδιζαν την οικογένειά σας; Τι θα κάνατε αν είχατε χάσει τα πάντα και δεν είχατε την παραμικρή πιθανότητα να βελτιώσετε την κατάστασή σας; Τι θα κάνατε αν νιώθατε ότι σας κυριεύει η ανικανότητα και η αίσθηση ότι όλα συμβαίνουν με τη συνενοχή εκείνων που θα μπορούσαν να το αποφύγουν;
Η απάντηση είναι απλή. Είναι το σημείο που η ζωή αρχίζει να χάνει το νόημα: κάποιος αυτοκαταστρέφεται, κάποιος αναζητά εκδίκηση ή σωτηρία. Σε αυτό το σημείο είναι θεμελιώδης η παρέμβασή μας.
Έχει αποδειχθεί ότι οι περισσότερες από τις επιθέσεις δεν έγιναν από κακούς Σύρους που ήρθαν να μας σκοτώσουν όλους, αλλά από γηγενείς Ευρωπαίους κατοίκους. Οι δεύτερες γενιές που δεν ένιωσαν ευπρόσδεκτες από την υιοθετημένη χώρα τους. Διπλάσια απορρίφθηκε επειδή δεν έχουν αναγνωριστεί ως Γάλλοι ή Γερμανοί από το νόμο, αλλά ούτε καν ως Σύρος ή Ιρακινός. Να μην είναι τίποτα άλλο από φίλοι με όσους ενδιαφέρονται μόνο να τα χρησιμοποιούν ως όπλα.
Εδώ, σε αυτή τη γη του κανενός, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ταυτότητας και ανήκει σε μια ομάδα αναφοράς, γεννιέται το «για τον καθένα που μπορεί να σώσει τον εαυτό του».
Είμαστε όλοι ίδιοι...και μερικές φορές το ξεχνάμε
Φαίνεται ότι το έχουμε ξεχάσει. Μεταξύ του 19ου και του 20ου αιώνα, περισσότεροι από δέκα εκατομμύρια Ιταλοί πέρασαν τα σύνορα και αντιμετώπισαν τον ωκεανό, ζητώντας άσυλο στα κράτη του δυτικού κόσμου. Πολλοί από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ.
Όπως έγραψε ο Νερούδα: Η αγάπη είναι τόσο μικρή και η λήθη είναι τόσο μεγάλη.
Αλλά ακόμη πιο εκπληκτικά στοιχεία αφορούν τη σημερινή εποχή. Οι νέοι μας φεύγουν. Στην Ευρώπη, την Κίνα, τη Γαλλία, την Ιρλανδία… φεύγουν αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Φαινόμενο που θα μπορούσε να ξεχυθεί σε αυτούς, σε εσάς και σε οποιονδήποτε από εμάς.
Στο χέρι μας είναι να υψώσουμε τη φωνή μας υπέρ αυτών που έχουν πνίξει τους δικούς τους στα δάκρυά τους. Υπέρ των 10.000 παιδιά εξαφανίστηκαν στα ευρωπαϊκά εδάφη, σβήνοντας τις ελπίδες των οικογενειών τους να τους ξαναδούν μια μέρα. Και όλων εκείνων που πουλάνε τα σώματά τους σε προσφυγικούς καταυλισμούς με αντάλλαγμα τη ζωή τους.
Η Unicef αναγνώρισε το 2015 σχεδόν 1500 σοβαρές περιπτώσεις βίας κατά ανηλίκων, συμπεριλαμβανομένων δολοφονιών, ακρωτηριασμών, στρατολόγησης και απαγωγών. Από αυτά υπάρχουν 400 περιπτώσεις νεκρών παιδιών και σχεδόν 500 ακρωτηριασμένα παιδιά. Και έχουν ήδη περάσει δύο χρόνια από αυτά τα δεδομένα. Είναι και αυτοί τρομοκράτες; Δώστε μας το πλεονέκτημα της αμφιβολίας.
Η πιο εύκολη άσκηση για να βοηθήσετε είναι να ανοίξετε το μυαλό και την καρδιά σας σε αυτούς που είναι σαν εμάς.
