Πάντα ξεχνάμε τα παιδιά όταν μιλάμε για πένθος . Παιδική θλίψη σημαίνει απώλεια.
Ως ενήλικες πρέπει να βοηθήσουμε τα μικρά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές δεν είμαστε έτοιμοι να τα συνοδεύσουμε σε αυτή τη διαδικασία. Για το λόγο αυτό στο σημερινό άρθρο θα μάθουμε χρήσιμες στρατηγικές για τη συνοδεία των παιδιών την περίοδο του πένθους.
Ευτυχώς, τα περισσότερα παιδιά επιλύουν τη θλίψη τους χωρίς μεγάλες επιπλοκές. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο σημαντικό να γνωρίζουμε διαφορετικές στρατηγικές για να τους βοηθήσουμε και έτσι να κατανοήσουμε τη διαδικασία του πένθους του παιδιού λίγο καλύτερα. Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε την ταλαιπωρία της απώλειας κάποιου θα καθορίσει αυτό του παιδιά που μας περιβάλλουν.
Παιδικό πένθος
Τις περισσότερες φορές συνδέουμε τη θλίψη με τον θάνατο. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει και άλλες απώλειες: την απώλεια της δουλειάς, ενός αγαπημένου προσώπου, ενός κατοικίδιου, μιας σχέσης... Το πένθος είναι η διαδικασία συναισθηματικής προσαρμογής που ακολουθεί κάθε απώλεια .
Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου προκαλεί πόνο, θλίψη, κενό μοναξιά …και όλα τα συναισθήματα πρέπει να προκύψουν για να τα διαχειριστούμε. Ακόμα και τα παιδιά βιώνουν αυτά τα συναισθήματα.
Τα παιδιά αντιδρούν στην απώλεια . Και το κάνουν με διάφορους τρόπους ανάλογα με την εξελικτική στιγμή του πώς λαμβάνουν τα νέα για την αντίδραση των ενηλίκων και τις προσωπικές εμπειρίες. Ως ενήλικες, έχουμε ελάχιστη προετοιμασία για το πένθος, επειδή συνήθως δεν μιλάμε για θάνατο ή ανίατες ασθένειες. Πολύ λιγότερο από την εγκατάλειψη ή τον χωρισμό των γονιών.
Ωστόσο, μπορούμε να μάθουμε νέες στρατηγικές. Ας δούμε μερικά από αυτά.
Αποδεχτείτε την πραγματικότητα της απώλειας
Συνοδέψτε το παιδί για να αποδεχτεί την απουσία . Όταν κάποιος πεθαίνει υπάρχει ένα αίσθημα κενού. Πρέπει να αντιμετωπίσετε το γεγονός ότι αυτό το άτομο δεν είναι πλέον εδώ και δεν θα επιστρέψει. Το παιδί πρέπει επίσης να δεχτεί να μην την ξαναδεί ποτέ. Και για αυτό το λόγο χρειάζεται να το αποδεχτεί και ο ενήλικας.
Διαχειριστείτε τα συναισθήματα συμπεριλαμβανομένου του πόνου
Συναισθήματα όπως θλίψη, κατάθλιψη, αίσθημα κενού κ.λπ. είναι φυσιολογικά. Νιώστε ακόμη και σωματικό πόνο. Το παιδί θα πρέπει να βιώσει αυτά τα συναισθήματα. Και αποδεχτείτε τους. Πρέπει να βιώσετε τον πόνο, να μην τον αρνηθείτε ή να τον καταπιέσετε γιατί αν δεν ολοκληρώσετε αυτό το έργο, μπορεί να εμφανιστεί κατάθλιψη και σε αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί να καταφύγετε σε θεραπεία .
Προσαρμογή σε ένα περιβάλλον στο οποίο ο θανών απουσιάζει
Αρχίστε να ζείτε χωρίς αυτόν ή αυτήν με αυτό το κενό. Η υιοθέτηση των ρόλων του συνεπάγεται μια αλλαγή. Ακόμα και για παιδιά. Για παράδειγμα, κάνοντας δουλειές του σπιτιού όπως τα έφτιαχνε η μαμά είναι δύσκολο. Τελικά σημαίνει αλλαγή των συνθηκών και επαναπροσδιορισμό των ρόλων για να συνεχίσει να μεγαλώνει και να μην κολλάει.
Προσαρμόσου συναισθηματικά στον αποθανόντα και συνέχισε να ζεις
Οι αναμνήσεις ενός αγαπημένου προσώπου δεν χάνονται ποτέ. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον νεκρό, αλλά να βρούμε μια κατάλληλη θέση για αυτόν στην καρδιά μας, ώστε να μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω και να μιλήσουμε για αυτόν χωρίς να υποφέρουμε.
Σε μια διαδικασία πένθους, ορισμένες συμπεριφορές των παιδιών μπαίνουν στο παιχνίδι που μπορούμε να θεωρήσουμε φυσιολογικές και όχι ανησυχητικές. Αλλαγές στον ύπνο, εντερικές διαταραχές, παλινδρόμηση σε προηγούμενες φάσεις (πιπίλισμα του δακτύλου, κατούρημα), αίσθημα ενοχής, επεισόδια έντονων συναισθημάτων ( ανησυχία θλίψη αγωνία φόβος…).
Ωστόσο, υπάρχουν και άλλα που αντιπροσωπεύουν μια κλήση αφύπνισης. Ο ακραίος φόβος να μείνεις μόνος, μιμούμενος τον νεκρό που απομακρύνεται υπερβολικά από τους φίλους του δεν παίζει ρόλο στη μείωση της σχολικής επίδοσης, στα προβλήματα συμπεριφοράς ή στη φυγή από το σπίτι. Πρόκειται για συμπεριφορές που υποδηλώνουν υπερβολική ταλαιπωρία.
Ιστορίες που συνοδεύουν το παιδικό πένθος
Το να μιλάς για τον θάνατο ενός στενού ανθρώπου είναι δύσκολο. Συναισθήματα και συναισθήματα επανεμφανίζονται που μερικές φορές μας εμποδίζουν να επικοινωνήσουμε την κατάσταση με λόγια. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και είναι πιο εύκολο με τις ιστορίες. Οι ενήλικες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις ιστορίες του Χόρχε Μπουκάι να συνοδεύει τα πιτσιρίκια κατά την απώλεια και μερικές αναγνώσεις για να διοχετεύσουμε τα συναισθήματά μας.
Οι ιστορίες είναι πολύ χρήσιμες για την αντιμετώπιση του θέματος του θανάτου με τα παιδιά. Χάρη σε αυτούς, γονείς και επαγγελματίες συνοδεύουν τα μικρά για να κατανοήσουν τη νέα κατάσταση και να προσαρμοστούν σε αυτήν. Παρακάτω παρουσιάζουμε δύο:
Ένας παράδεισος για το αρκουδάκι. Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία ενός μικρού αρκουδιού που ψάχνει τον παράδεισο για να βρει τους νεκρούς γονείς του. Ο συγγραφέας πραγματεύεται ένα βαθύ και λεπτό θέμα όπως ο θάνατος με μεγάλη ελαφρότητα και υπέροχη εικονογράφηση.
Η Τζίνα και το χρυσόψαρο . Μια μικρή ιστορία με απλή δομή που εστιάζει στον θάνατο ενός χρυσόψαρου και στον πόνο που ένιωσε ο ιδιοκτήτης του. Μια γραμμική ιστορία που φαίνεται αξιόπιστη και μετρημένα τεταμένη
Στη βάση όλα» ηλικία του παιδιού μπορούμε να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί του να το προσκαλέσουμε να εκφράσει τα συναισθήματά του μοιραστείτε τα δικά μας μαζί του σωστή ανάρμοστη συμπεριφορά εμπλέξτε τον σε οικογενειακές δραστηριότητες κατευνάστε τους φόβους του... Εάν τα συμπτώματα επιμένουν ή δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, μπορούμε πάντα να ζητήσουμε βοήθεια από έναν παιδοψυχολόγο. Στην πραγματικότητα, συνιστάται ιδιαίτερα όταν η θλίψη γίνεται περίπλοκη.
