Ποιος λόγος μπορεί να υπάρχει για να νιώθει ένας άνθρωπος πάντα την ανάγκη να κάνει κριτική για να νιώθει καλά; Ποιο θα μπορούσε να είναι το κίνητρο πίσω από την καταστροφική κριτική; Τι λείπει από αυτούς τους ανθρώπους που νιώθουν την ανάγκη να το αναπληρώσουν με ότι βρίσκουν έξω; Εδώ μπορεί να είναι το κλειδί για τη συνεχιζόμενη καταστροφική κριτική.
A Πανεπιστήμιο Γουέικ Φόρεστ έχει δείξει ότι οι άνθρωποι που ασκούν κριτική είναι στην πραγματικότητα οι πιο δυστυχισμένοι και αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο να υποφέρουν από κατάθλιψη. Αυτό επιβεβαιώθηκε και από μια άλλη πρόσφατη μελέτη που αποκάλυψε ότι οι εμπειρίες καταστροφικής κριτικής, απόρριψης και ταπείνωσης επεξεργάζονται στην ίδια περιοχή του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για τη ρύθμιση της αίσθησης του πόνου .
Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι που επικρίνουν περισσότερο είναι οι πιο δυσαρεστημένοι. Άνθρωποι που πρέπει να υποτιμούν ό,τι υπάρχει έξω για να ενισχύσουν αυτό που υπάρχει μέσα τους άνθρωποι που δεν χαίρονται για τις επιτυχίες των άλλων που προτιμούν να παραπονιούνται αντί να προτείνουν λύσεις αρνητικοί άνθρωποι ή άδεια και με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
