Ο απαγωγικός συμπεριφορισμός του Clark Hull

Η σημασία του Clark Hull οφείλεται στον καινοτόμο τρόπο κατανόησης του συμπεριφορισμού. Ο Χαλ ήθελε να καθιερώσει τις βασικές αρχές μιας επιστήμης συμπεριφοράς για να εξηγήσει τη συμπεριφορά των ζώων διαφορετικών ειδών καθώς και την ατομική και κοινωνική συμπεριφορά. Αυτό είναι γνωστό ως απαγωγικός συμπεριφορισμός .

Η θεωρία που προσφέρθηκε από τον Clark L. Hull (1884-1952) ήταν η πιο λεπτομερής και πολύπλοκη από τις μεγάλες θεωρίες μάθησης που διατυπώθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η βασική ιδέα του Hull ήταν η δύναμη της συνήθειας που έλεγε ότι βασιζόταν στην πρακτική.

Οι συνήθειες έχουν περιγραφεί ως συνδέσεις ερεθίσματος-απόκρισης που βασίζονται στην ανταμοιβή . Σύμφωνα με τον Hull, οι απαντήσεις και όχι οι αντιλήψεις ή οι προσδοκίες συμμετέχουν στη διαμόρφωση των συνηθειών. Στο δικό του λοιπόν απαγωγικός συμπεριφορισμός

Ο απαγωγικός συμπεριφορισμός επιδιώκει να καθιερώσει τις βασικές αρχές της συμπεριφοράς των ζώων διαφορετικών ειδών εκτός από την ατομική και κοινωνική συμπεριφορά.

Clark Hull και απαγωγικός συμπεριφορισμός

Ο Χαλ θεωρείται νεο-συμπεριφορικός στοχαστής. Πρότεινε έναν νέο τρόπο κατανόησης του συμπεριφορισμού ξεκινώντας από λογικός θετικισμός που κυριαρχούσε στην εποχή του.

Όπως και οι άλλοι κύριοι συγγραφείς του συμπεριφορισμού Ο Χαλ πίστευε ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά μπορούσε να εξηγηθεί με την προετοιμασία και την ενίσχυση . Η μείωση της παρόρμησης λειτουργεί ως ενισχυτικό για μια συμπεριφορά.

Αυτή η ενίσχυση αυξάνει την πιθανότητα να εμφανιστεί ξανά η ίδια συμπεριφορά όταν προκύψει η ίδια ανάγκη στο μέλλον. Για να επιβιώσει στο περιβάλλον του ένας οργανισμός πρέπει να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες επιβίωσης. Σε μια σχέση ερεθίσματος-απόκρισης, εάν το ερέθισμα και η απόκριση ακολουθούνται από μείωση της ανάγκης, η πιθανότητα το ίδιο ερέθισμα να παράγει την ίδια απόκριση στο μέλλον αυξάνεται.

Ο Χαλ ήθελε να καθιερώσει τις βασικές αρχές μιας επιστήμης συμπεριφοράς με τις οποίες θα μπορούσε να εξηγήσει τη συμπεριφορά των ζώων διαφορετικών ειδών καθώς και την ατομική και κοινωνική συμπεριφορά. Η θεωρία του για τον απαγωγικό συμπεριφορισμό προτείνει το συνήθεια ως κεντρική έννοια . Η δύναμη της συνήθειας εξαρτάται από το γεγονός ότι η αλληλουχία ερεθίσματος-απόκρισης ακολουθείται από μια ενίσχυση καθώς και από την έκτασή της που θα εξαρτηθεί από τη μείωση της παρόρμησης που σχετίζεται με μια βιολογική ανάγκη.

Οι θεωρίες αυτού του μελετητή για τη μάθηση παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στη Mathematico-Deductive Theory of Rote Learning (1940), μια συνεργασία που δημιουργήθηκε με αρκετούς συναδέλφους στην οποία ο Hull εξέφρασε τις ανακαλύψεις του μέσω αξιωμάτων που εκφράζονται τόσο σε μαθηματικά όσο και σε λεκτικές μορφές.

Στη συνέχεια ανέπτυξε αυτές τις ιδέες στο βιβλίο του Αρχές συμπεριφοράς (1943) όπου πρότεινε ότι η σύνδεση ερεθίσματος-απόκρισης εξαρτάται τόσο από το είδος όσο και από την ποσότητα της ενίσχυσης.

Η θεωρία μάθησης του Hull

Ο Χαλ ήταν ένας από τους πρώτους θεωρητικούς που προσπάθησαν να διατυπώσουν μια μεγάλη θεωρία για να εξηγήσουν όλες τις συμπεριφορές που είναι γνωστή ως Θεωρία Μείωσης Παρορμήσεων. Η ιδέα ότι το σώμα εργάζεται ενεργά για να διατηρήσει μια ορισμένη κατάσταση ισορροπίας ξεκινά από την έννοια της ομοιόστασης.

Εκτός από αυτή την ιδέα, ο Hull προτείνει ότι όλα τα κίνητρα προέρχονται από ακριβείς βιολογικές ανάγκες. Χρησιμοποίησε τον όρο παρόρμηση για να αναφερθεί στην κατάσταση έντασης ή ενθουσιασμού που προκαλείται από τέτοιες βιολογικές ή φυσιολογικές ανάγκες .

Μια παρόρμηση όπως η δίψα, η πείνα ή το κρύο δημιουργεί μια δυσάρεστη κατάσταση ή ένταση. Για να μειωθεί αυτή η κατάσταση έντασης άνδρες και ζώα αναζητούν επαρκείς τρόπους για να ικανοποιήσουν καθεμία από αυτές τις βιολογικές ανάγκες (ποτό, φαγητό, στέγη). Με αυτή την έννοια ο Hull προτείνει στους ανθρώπους και τα ζώα να επαναλαμβάνουν οποιαδήποτε συμπεριφορά ικανή να μειώσει τις παρορμήσεις.

Η θεωρία του Hull βασίζεται στην ιδέα ότι οι δευτερεύουσες ορμές (σε αντίθεση με τις πρωτεύουσες/έμφυτες ορμές που είναι βιολογικές ανάγκες όπως η επιθυμία για κοινωνικοποίηση δίψα και πείνα) μαθαίνονται μέσω της προετοιμασίας και έμμεσα ικανοποιούν τις πρωταρχικές ορμές. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η επιθυμία για χρήματα καθώς χρησιμοποιείται για να πληρώσει για φαγητό και διαμονή.

Αυτές οι πολλαπλές υπομονάδες εμφανίζονται όταν αντιμετωπίζονται περισσότερες από μία ανάγκες. Στόχος είναι να διορθωθεί η διαταραχή της ισορροπίας. Που σημαίνει ότι η συμπεριφορά μαθαίνεται και ρυθμίζεται εάν και μόνο εάν ικανοποιεί μια πρωταρχική παρόρμηση.

Ο τύπος του απαγωγικού συμπεριφορισμού

Ο Χαλ ανέπτυξε επίσης έναν τύπο για να εκφράσει μαθηματικά θεωρία μάθησης που είναι το εξής:

sEr = V x K x J x x x sHr – SIr – Ir – sOr – sLr

Αυτές είναι οι μεταβλητές του τύπου:

να είσαι:δυναμική διέγερσης πιθανότητα ότι ένας οργανισμός παράγει μια απόκριση (r) σε ένα ή περισσότερα ερεθίσματα sr:δύναμη της συνήθειας που καθορίζεται από τον αριθμό των προηγούμενων συνθηκών. D: κινητήρια δύναμη που καθορίζεται από το μέγεθος της βιολογικής στέρησης. K: κίνητρο ή μέγεθος ή μέγεθος του στόχου. J: η καθυστέρηση πριν το σώμα μπορέσει να αναζητήσει ενισχύσεις. lr: αντιδραστική αναστολή ή κούραση . slr: εξαρτημένη αναστολή που προκαλείται από προηγούμενη έλλειψη ενίσχυσης. sLr: κατώφλι αντίδρασης το ελάχιστο ποσό ενίσχυσης που θα παράγει μάθηση. μπύρα:τυχαίο σφάλμα.

Σύμφωνα με τον Hull, η κύρια συμβολή της Θεωρίας της Μείωσης Παρορμήσεων αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό στην εξάλειψη και τη μείωση των παρορμήσεων . Αυτά είναι που εμποδίζουν τη δραστηριότητα των ανθρώπων ως τέτοια. Αυτό θα συνεπαγόταν επομένως και αύξηση του ανθρώπινου δυναμικού αφού ικανοποιώντας όλες τις ανάγκες είναι δυνατό να βελτιωθεί η απόδοση του ατόμου και επομένως να είναι πιο επιτυχημένο στη ζωή.

Τελικά σχόλια

Οι επικριτές του Hull θεωρούν τον απαγωγικό συμπεριφορισμό πολύ περίπλοκο, κατηγορώντας τον ότι δεν εξηγεί τα ανθρώπινα κίνητρα λόγω έλλειψης ικανότητας γενίκευσης.

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα με τη Θεωρία Μείωσης Ορμής του Hull είναι αυτό δεν λαμβάνει υπόψη πώς οι δευτερεύοντες ενισχυτές μειώνουν την ώθηση . Σε αντίθεση με τις πρωτογενείς ορμές όπως η πείνα και η δίψα, οι δευτερεύοντες ενισχυτές δεν βοηθούν στην άμεση μείωση των φυσιολογικών και βιολογικών αναγκών. Μια άλλη σημαντική κριτική είναι ότι αυτή η θεωρία δεν εξηγεί γιατί οι άνθρωποι επιδίδονται σε συμπεριφορές που δεν μειώνουν τις παρορμήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η προσέγγιση επηρέασε τις μεταγενέστερες θεωρίες και εξηγήσεις εντός της ψυχολογίας. Πολλές από τις θεωρίες κινήτρων που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και του 1960 βασίστηκαν στην αρχική θεωρία του Hull ή προσπάθησαν να δώσουν εναλλακτικές λύσεις για να καθοδηγήσουν τη Θεωρία της Αναγωγής του. Τρανό παράδειγμα είναι η περίφημη ιεραρχία των αναγκών Αβραάμ Μάσλοου εμφανίστηκε ως εναλλακτική στην προσέγγιση Hull.