
Ένα άτομο προσηλυτίζεται σε μια θρησκεία ή προσχωρεί σε μια συγκεκριμένη αίρεση και ξαφνικά είναι σαν να ήταν κάποιος άλλος. Δεν σκέφτεται ούτε ενεργεί ούτε αισθάνεται όπως πριν. Σε αυτές τις περιπτώσεις από εφημερίδες μέχρι απλούς ανθρώπους ακούμε για πλύση εγκεφάλου . Η αλήθεια είναι ότι αυτό το φαινόμενο υπάρχει και λειτουργεί μέσα από καλά καθορισμένα πρωτόκολλα.
Γίνεται λόγος για αυτό από τη δεκαετία του 1950 πλύση εγκεφάλου αν και οι προσπάθειες χειραγώγησης του ανθρώπινου νου ξεκίνησαν πολύ πριν από αυτό. Ωστόσο, μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καθοριστεί και περιγραφεί μια πραγματική μέθοδος επαναπρογραμματισμού του μυαλού των ανθρώπων με συνεχή και αποτελεσματικό τρόπο.
Ο όρος πλύση εγκεφάλου χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον δημοσιογράφο (και πράκτορα της CIA) Edward Hunter το 1950. Μετά από αυτόν ήταν ένα επαναλαμβανόμενο θέμα σε μεγάλα μυθιστορήματα όπως π.χ 1984 του Τζορτζ Όργουελ ή ταινίες όπως Το αυγό του φιδιού από τον Ingmar Bergman το 1977. Η ρομαντική χρήση αυτού του όρου οδήγησε πολλούς ανθρώπους να πιστέψουν ότι ήταν εφεύρεση της φαντασίας. Δεν είναι όμως έτσι.
Η απομόνωση, ο έλεγχος, η αβεβαιότητα, η επανάληψη του μηνύματος και η συναισθηματική χειραγώγηση είναι τεχνικές που χρησιμοποιούνται για την πλύση εγκεφάλου.
-Eduard Punset-

Η ιστορία της πλύσης εγκεφάλου
Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, οι Αμερικανοί εξεπλάγησαν από τη συμπεριφορά των στρατιωτών που επέστρεφαν αφού ήταν αιχμάλωτοι. Οι ιδέες και οι συμπεριφορές τους ήταν περίεργες. Κάποιοι υπερασπίστηκαν το κομμουνιστικό καθεστώς αφού πολέμησαν εναντίον του. Άλλοι δεν επέστρεψαν και πέρασαν στην άλλη πλευρά.
Έντουαρντ Χάντερ αφιερώθηκε στη μελέτη αυτού του φαινομένου. Ανακάλυψε ότι οι Κινέζοι είχαν αναπτύξει μια σειρά μηχανισμών για να επαναπρογραμματίσουν το μυαλό των πολιτών ως μέρος της περίφημης Πολιτιστικής Επανάστασης. Οι Κινέζοι είχαν περάσει αυτές τις μεθόδους στους Κορεάτες που τις χρησιμοποιούσαν με αιχμαλώτους πολέμου.
Έτσι ανακαλύφθηκε ότι η πλύση εγκεφάλου είναι πολύ διαφορετική από βασανιστήριο αν και μερικές φορές σε ορισμένες φάσεις χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους. Η κύρια διαφορά είναι ότι με τα βασανιστήρια επιδιώκεται ένας συγκεκριμένος στόχος: μια ομολογία ή μια καταγγελία για παράδειγμα. Με την πλύση εγκεφάλου, ωστόσο, προσπαθούμε να αναδομήσουμε το μυαλό ενός ατόμου στο σύνολό του.
Πώς πλένεις έναν εγκέφαλο;
Ανακαλύφθηκε ότι υπάρχουν τέσσερις μηχανισμοί για να παρακινήσουν ένα άτομο να αλλάξει τις πεποιθήσεις και τη συμπεριφορά του προς τον υπόλοιπο κόσμο:
Μόνο στην πρώτη περίπτωση υπάρχει σχέση μεταξύ ίσων στην πειθώ. Σε άλλες περιπτώσεις είναι απαραίτητο να υποτάξεις τον άλλον. Για να γίνει πλύση εγκεφάλου χρησιμοποιούνται οι ακόλουθοι μηχανισμοί:
Αυτοί μηχανισμούς χειραγώγησης επηρεάζουν τις ανάγκες για ασφάλεια, συμμετοχή και προστασία. Η απώλεια της ελευθερίας σε σχέση με τους άλλους θεωρείται τελικά ως αναγκαίο κακό για την απόκτηση σταθερότητας και ηρεμίας.

Ο ρόλος του εξαναγκασμού
Δεν είναι δυνατή η πλύση εγκεφάλου χωρίς τη χρήση εξαναγκασμός . Τα ανθρώπινα όντα αντιστέκονται φυσικά στην απώλεια της αυτονομίας και της ταυτότητας που έχουν οικοδομήσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απαιτείται υπερβολική πίεση για να προκληθούν αλλαγές στη συμπεριφορά του.
Είναι δυνατό να ακυρώσετε την αντίσταση ενός ατόμου εισάγοντας πολύ δυνατά συναισθήματα. Ταυτόχρονα, τα επίπεδα στρες πρέπει να αυξηθούν σημαντικά. Για να είναι το άτομο διαπερατό στην πίεση όσων θέλουν να τον υποβάλουν σε πλύση εγκεφάλου, πρέπει να είναι έντονα συναισθηματικός και πολύ πιεσμένος.
Δυστυχώς, οι παγκόσμιες δυνάμεις έχουν φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο πολυπλοκότητας σε αυτούς τους μηχανισμούς, καταφέρνοντας έτσι να ασκήσουν πίεση και να διαμορφώσουν το μυαλό με σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο. Πολλά άτομα υποτάσσονται πρόθυμα σε αυτές τις δυνάμεις χωρίς αντίσταση.
Ο καταναλωτισμός είναι ένα καλό παράδειγμα όπως και το εθισμός στα κοινωνικά δίκτυα . Αν είστε προσεκτικοί και στις δύο περιπτώσεις ισχύουν οι αρχές της πλύσης εγκεφάλου. Είναι τόσο αποτελεσματικά που δεν συνειδητοποιούμε καν ότι μας χειραγωγούν. Πράγματι, πιστεύουμε ότι η αγορά ή η κοινή χρήση της ιδιωτικής μας ζωής είναι εκδηλώσεις της ελεύθερης βούλησής μας.