Μερικές φορές έρχεται αυτό το παράξενο συναίσθημα: μας φαίνεται ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν. Τα βλέμματα χάνουν τη φωτεινότητα, οι λέξεις χάνουν τη μελωδία τους και μέρα με τη μέρα συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο ότι μας μένει μόνο στάχτη και ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει ένας δυνατός άνεμος που θα σαρώσει τα πάντα και θα αλλάξει τα πάντα. Στιγμές για τις οποίες θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι.
Δεν είναι εύκολο. Σε όλη μας τη ζωή έχουμε βιώσει την ίδια γεύση αρκετές φορές. Πολλοί λένε ότι για όλα φταίει η καθημερινότητα που μας περιβάλλει με τις αλυσίδες της να μας μεταμορφώσει σε λιγότερο αυθόρμητα όντα λιγότερο άπληστα για εγγύτητα, κρυφά χάδια και μικρές χειρονομίες που κάνουν την καρδιά να χτυπά.
Ίσως αυτή είναι ακριβώς η επίφοβη ρουτίνα ίσως είμαστε εμείς που αλλάζουμε με τον καιρό εμείς που αφήνουμε τα συναισθήματά μας να σβήνουν μέρα με τη μέρα και χωρίς να ξέρουμε γιατί. Μερικές φορές είμαστε σαν κεριά που λάμπουν έντονα τη νύχτα, ένα φως που χορεύει και μας εμπνέει με τα σχήματά του, αλλά που καταναλώνεται όσο περνούν οι ώρες μέχρι να απελευθερώσει στον αέρα ένα παράξενο γλυκό και άγνωστο άρωμα σαν όνειρο από το παρελθόν που δεν έχει πια νόημα στο παρόν. Ισως…
Η αποδοχή ότι τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν μας καλεί σε βαθύ προβληματισμό. Ίσως δεν είναι απαραίτητα ένα τέλος αλλά μια στιγμή κατά την οποία ο διάλογος και οι προσπάθειες και των δύο πλευρών είναι απαραίτητοι για την ανανέωση της σχέσης. Το να ενεργείς με ωριμότητα και υπευθυνότητα είναι ο καλύτερος τρόπος για να δώσεις ζωή σε μια νέα αρχή ή ένα αναπόφευκτο τέλος.
Τίποτα δεν είναι όπως πριν και δεν είμαστε πια αυτοί που ήμασταν
Όταν ένα άτομο συνειδητοποιεί πλήρως το γεγονός ότι τα πράγματα δεν έχουν πλέον τη λαμπρότητα, την ένταση και τη μαγεία του παρελθόντος η πρώτη αίσθηση που νιώθεις είναι μια βαθιά αντίφαση, πικρία και νοσταλγία. Περισσότερο από στιγμές νιώθουμε νοσταλγία για αυτούς συναισθήματα
Όταν αυτός ο συναισθηματικός δεσμός χάνει τη δύναμη και την οικειότητα του παρελθόντος, το ζευγάρι χάνει τα πάντα. Είναι ένα αργό ηλιοβασίλεμα που κάνει τα πάντα λυπημένα και σε κάνει να απελπίζεσαι γιατί ο εγκέφαλος πρέπει πρώτα απ' όλα να νιώθει ασφάλεια. Δεν του αρέσουν οι αντιφάσεις και αυτές οι αμφιβολίες ερμηνεύονται αμέσως ως απειλή ή σήμα κινδύνου.
Όταν μπαίνουμε σε αυτή τη φάση συναγερμού, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να αναζητήσουμε το γιατί. Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι εστιάζουν στο chi. ΚΑΙ .
Το να εστιάζεις μόνο στον άλλον για να τον κατηγορήσεις μπορεί να δικαιολογηθεί μερικές φορές, αλλά δεν έχουν όλες οι σχέσεις μόνο έναν ένοχο. Πράγματι, θα ήταν καλή ιδέα να συνηθίσουμε να αλλάζουμε ορισμένες εκφράσεις σε αυτόν τον τύπο σχεσιακής δυναμικής. Αντί να χρησιμοποιούμε τη λέξη ενοχή και το αρνητικό συστατικό που υπονοεί, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λέξη ευθύνη.
Στο παιχνίδι των ενεργειών και της θετικής και αρνητικής ενίσχυσης που διαμορφώνει το σύμπαν των ζευγαριών δύο μέλη είναι υπεύθυνα για το κλίμα και την ποιότητά του. Μερικές φορές, και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε απεγνωσμένα για έναν ένοχο για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν είναι πια τα ίδια επειδή δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως παλιά και επειδή δεν φαίνεται να τα χρειαζόμαστε όσο στο παρελθόν.
Μερικές φορές η αγάπη σβήνει. Και αυτό θα μπορούσε να αφορά μόνο ένα μέλος του ζευγαριού ή και τα δύο. Γιατί παρόλο που πολλές φορές μας έχουν πείσει για το αντίθετο Οι άνθρωποι αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου ή αντί να αλλάζουν μεγαλώνουν. Προκύπτουν νέες ανάγκες και νέα ενδιαφέροντα: αυτό που κάποτε ήταν προτεραιότητα δεν είναι πλέον προτεραιότητα.
Γεγονός που δεν είναι χωρίς κάποια σοβαρότητα που καλό είναι να ξέρεις να το διαχειρίζεσαι επαρκώς.
Εάν τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν, ενεργήστε
Κανείς δεν μπορεί και δεν αξίζει να ζει αιώνια σε αυτόν τον προθάλαμο των σπασμένων συναισθημάτων, των ημιτελών σχέσεων ή των ελπίδων που δεν θα εκπληρωθούν. Αν τίποτα δεν είναι όπως πριν και δεν υπάρχει λύση, πρέπει να προχωρήσετε με ώριμο τρόπο και να τερματίσετε τη σχέση με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο.
Σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη του 2005 που παρουσιάστηκε στις Περιοδικό Κοινωνικών Προσωπικών Σχέσεων αποφύγετε το φαινόμενο φάντασμα δηλαδή η εξάσκηση της συμπεριφοράς υπεκφυγής κατά την οποία κάποιος απλώς απομακρύνεται από τον άλλο χωρίς να δίνει καμία εξήγηση.
Ας δούμε παρακάτω τα τρία βασικά σημεία για να ολοκληρώσουμε με την ωριμότητα
Αν τίποτα δεν είναι όπως πριν, ο καθένας πρέπει να αρχίσει να περπατάει μόνος του
Το πρώτο σημείο όσον αφορά τον χειρισμό τέτοιων καταστάσεων είναι να είστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να χωρίσετε.
Το δεύτερο βήμα που συμβουλεύουν οι ειδικοί είναι να μην καταστρέψετε τον άλλον πριν κλείσετε τη σχέση.
Τέλος, και ακόμα κι αν είναι μια δύσκολη πτυχή που πολλοί θεωρούν άνευ σημασίας, πρέπει να συγχωρέσουμε. Το να συγχωρείς δεν σημαίνει να αμφιταλαντεύεσαι: είναι μια απαραίτητη φάση για να αποχωριστείς για να μην νιώσεις αγανάκτηση. Σημαίνει να βάλετε ένα τέλος σε μια φάση κατά την οποία και οι δύο συγχωρείτε ο ένας τον άλλον για τον πόνο που προκλήθηκε ενώ αποδέχεστε όλες τις κοινές καλές στιγμές. Ένας αποχαιρετισμός που θα ακολουθηθεί εγκαίρως από θαρραλέα συγχώρεση θα μας βοηθήσει να ξεκινήσουμε ένα νέο μονοπάτι, αφήνοντας πίσω μας ένα παρελθόν που δεν περιλάμβανε πλέον ενθουσιασμό ή ελπίδες.
