Οι ιστορίες με ήθος είναι σαν πίνακες που αντιπροσωπεύουν τις ανθρώπινες αρετές και αδυναμίες . Οι συγγραφείς τους είναι άγνωστοι, αλλά οι πλοκές τους έχουν γίνει δημοφιλείς και ολοένα και πιο πλούσιες σε λεπτομέρειες χάρη στις συνεισφορές διαφόρων ανθρώπων. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο συγγραφέας αλλά το ισχυρό μήνυμα που μεταφέρουν αυτές οι ιστορίες.
Πρόκειται να σας πούμε τρεις ιστορίες με ήθος: η πρώτη μιλάει για έναν σοφό άνθρωπο που δίνει ένα μάθημα ζωής σε όποιον του ζητήσει συμβουλές. Το δεύτερο μας λέει για δύο φίλους και την έννοια της φιλίας. τελικά το τρίτο λέει για ένα λιοντάρι ο βασιλιάς του δάσους που παίρνει ένα σημαντικό μάθημα κυνηγώντας. Χωρίς πολλά προοίμια, ας δούμε κάθε ιστορία αναλυτικά.
Μια καλή ιστορία είναι κατανοητή σε όλους. Μπορεί να ειπωθεί μια ή ξανά. Γιατί ξαναγεννιέται κάθε φορά που λέγεται ξανά ή ξαναδιαβάζεται τόσο δυνατά όσο και στον εαυτό του.
-Jostein Gaarder-
3 ιστορίες με ήθος
1. Ο σοφός
Λέγεται ότι σε ένα αρχαίο βασίλειο ζούσε ένας άνθρωπος που ήταν γνωστός παντού τη σοφία του . Στην αρχή έδινε συμβουλές μόνο στην οικογένειά του και στους πιο στενούς του φίλους. Η φήμη του όμως μεγάλωσε σε τέτοιο βαθμό που ο ίδιος ο κυρίαρχος άρχισε να του τηλεφωνεί συχνά για να ζητήσει συμβουλές.
Κάθε μέρα πολλοί άνθρωποι έρχονταν για να λάβουν τις πολύτιμες συμβουλές του. Ωστόσο, ο σοφός παρατήρησε ότι κάθε εβδομάδα έρχονταν διάφοροι και του έλεγαν πάντα τα ίδια προβλήματα και έτσι λάμβαναν πάντα τις ίδιες συμβουλές αλλά δεν τις έκαναν πράξη. Ήταν ένας φαύλος κύκλος.
Μια μέρα ο σοφός συγκέντρωσε όλους εκείνους τους ανθρώπους που ζητούσαν συχνά συμβουλές. Μετά τους είπε ένα πολύ αστείο αστείο, τόσο που σχεδόν όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Αφού περίμενε λίγο είπε ξανά το ίδιο αστείο. Συνέχισε να το λέει για τρεις ώρες.
Στο τέλος ήταν όλοι εξαντλημένοι. Έτσι ο σοφός τους είπε: Γιατί δεν μπορείτε να γελάτε τόσες φορές με το το ίδιο αστείο αλλά μπορείς να κλάψεις χιλιάδες φορές για το ίδιο πρόβλημα;.
2. Οι δύο φίλοι
Η δεύτερη από τις ιστορίες μας με ήθος μας το λέει μια φορά δύο σπουδαίοι φίλοι αποφάσισαν να διασχίσουν την έρημο . Εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλον και ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να ζητήσουν καλύτερη παρέα. Λόγω κούρασης όμως οι δυο τους είχαν διάσταση απόψεων.
Από διαφωνία πέρασαν σε μια συζήτηση και από εκεί σε μια έντονη συζήτηση. Η κατάσταση κλιμακώθηκε σε σημείο που ο ένας από τους φίλους χτύπησε τον άλλο. Κατάλαβε αμέσως το λάθος που είχε κάνει και του ζήτησε συγχώρεση. Τότε αυτός που είχε χτυπηθεί έγραψε στην άμμο: Ο καλύτερός μου φίλος με χτύπησε.
Συνέχισαν το ταξίδι τους μέχρι που βρέθηκαν σε μια παράξενη όαση. Δεν είχαν μπει ακόμα όταν το έδαφος άρχισε να κινείται. Ο φίλος που χτυπήθηκε άρχισε να βυθίζεται. Ήταν ένα είδος βάλτου. Ο φίλος του άπλωσε όσο καλύτερα μπορούσε, ρισκάροντας τη ζωή του και τον έσωσε.
Τότε ακριβώς το αγόρι που είχε πυροβοληθεί και στη συνέχεια σώθηκε έγραψε σε μια πέτρα: Ο καλύτερός μου φίλος μου έσωσε τη ζωή. Ο άλλος τον κοίταξε με περιέργεια και του εξήγησε: Μεταξύ φίλων οι βρισιές γράφονται μόνο για να τις πάρει ο αέρας. Οι μπομπονιέρες, από την άλλη, πρέπει να είναι βαθιά χαραγμένες για να μην ξεχαστούν ποτέ.
3. Ιστορίες με ήθος: Το μίζερο λιοντάρι
Η τελευταία από τις ιστορίες με ήθος μας μιλά για ένα περήφανο λιοντάρι που πεινούσε. Δεν είχε φάει για λίγο και το στομάχι του γρύλιζε, αλλά ήξερε ότι εκεί που έμενε δεν υπήρχε αρκετό θήραμα.
Κατανοήστε για πρέπει να κάνεις υπομονή και προσεκτικός στο κυνήγι δεδομένου ότι αν παρουσιαζόταν θήραμα και το έχανε δεν θα έβρισκε εύκολα άλλο.
Το λιοντάρι παρέμεινε ήρεμο πίσω από έναν θάμνο . Πέρασαν μερικές ώρες και δεν εμφανίστηκε κανένα θήραμα. Όταν είχε ήδη χαμένη ελπίδα ένας λαγός εμφανίστηκε κοντά. Εκεί ήταν ένα βοσκότοπο και ο λαγός βγήκε να φάει λίγο χόρτο χωρίς να του δώσει σημασία. Έχοντας επίγνωση της ταχύτητας των λαγών, το λιοντάρι ήξερε ότι θα έπρεπε να εξαπολύσει μια ξαφνική και αποφασιστική επίθεση. Διαφορετικά ο λαγός θα είχε γλιτώσει.
Περίμενε λίγο και στάθηκε στην προσοχή. Όταν ήταν έτοιμος να πεταχτεί πάνω στο θήραμά του, είδε ξαφνικά ένα όμορφο ελάφι να περπατά λίγα μέτρα πιο πέρα. Το στόμα του βούρκωσε. Σε λίγα δευτερόλεπτα άλλαξε γνώμη και επιτέθηκε στο ελάφι που όμως είχε προλάβει να τον δει και να αρχίσει να τρέχει. Ο λαγός προφανώς έφυγε τρέχοντας.
Ανάμεσα στις ιστορίες με ήθος, αυτή μας το διδάσκει είναι προτιμότερο να μην αφήνουμε αυτό που αντιπροσωπεύει βεβαιότητα για εμάς με αντάλλαγμα κάτι που ξαφνικά μας παρασύρει.
