Κάθε φορά που πηγαίνω σε έναν οίκο ευγηρίας με διαπερνούν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, αισθάνομαι τεράστια χαρά γνωρίζοντας ότι υπάρχουν αυτά τα φανταστικά κέντρα όπου υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν τους ηλικιωμένους αγαπημένους μας. Τους δίνουν όλη τη δυνατή προσοχή και η δουλειά τους είναι αξιοθαύμαστη. Νιώθω όμως και μεγάλη θλίψη. Έκανα την πρακτική μου σε έναν οίκο ευγηρίας και κάποιοι από το προσωπικό μου είπαν ότι κάποιοι ηλικιωμένοι δεν είχαν δεχτεί επισκέπτες για μήνες.
Πηγαίνω πολύ συχνά να επισκεφτώ έναν θείο μου που είναι σε οίκο ευγηρίας. Τον φροντίζουν καλά, τον βοηθούν να πλένεται και να τρέφεται. Δεν είναι πολύ μεγάλος αλλά δυστυχώς δεν είναι πλέον ικανός να φροντίσει τον εαυτό του. Δεν έχει σύζυγο ή παιδιά, οπότε το να τον εμπιστευτεί σε έναν οίκο ευγηρίας φαινόταν η καλύτερη απόφαση. Είναι καλά και χαρούμενος. Απλώς έχει πάρει λίγο βάρος. Λένε ότι συμπεριφέρεται καλά. Μου αρέσει να τον επισκέπτομαι και να του προσφέρω έναν καφέ. Είναι χαρούμενος γι' αυτό και με χαιρετάει πάντα με έναν πρωταθλητή what's up; αν και τις περισσότερες φορές με μπερδεύει με τον αδερφό μου.
Οι οίκοι ευγηρίας και ο θλιβερός διάδρομος
Για να φτάσω στο δωμάτιο του θείου μου πρέπει να διασχίσω μισό κτίριο. Παίρνω τον ανελκυστήρα και φτάνω στον όροφο μεταξύ του ανελκυστήρα και του δωματίου του, υπάρχει ένας διάδρομος όπου υπάρχουν πάντα πολλοί ηλικιωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια. Μετά βίας μπορούν να κινηθούν. Όταν περνάω από δίπλα τους τους χαιρετώ με ένα χαμόγελο. Κάποιοι με κοιτούν και ανταποδίδουν το χαμόγελο Άλλοι απλώς με κοιτάζουν χωρίς να κοιτάζουν πίσω και άλλοι απλά δεν προσέχουν καν την παρουσία μου. Βλέπω πάντα τους ίδιους ανθρώπους να κάθονται εκεί μόνοι.
Κάποιοι είναι πάντα σιωπηλοί και με το κεφάλι κάτω πάντα αναρωτιέμαι τι σκέφτονται. Πώς θα ήταν η ζωή τους; Πάνω από όλα, αναρωτιέμαι αν είχαν ποτέ φανταστεί να βρεθούν σε αναπηρικό καροτσάκι ακίνητος και με χαμένο βλέμμα φθαρμένο από τη ζωή, τη μοναξιά, την αρρώστια ή όλα αυτά μαζί.
Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου συνάντησα έναν κύριο που μοιραζόταν ένα δωμάτιο με μια γυναίκα που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να γελάει και να φωνάζει. Ήταν ένας κύριος που στην αρχή ήταν πολύ βίαιος. Έπασχε από Αλτσχάιμερ σε τόσο προχωρημένο στάδιο που με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει.
Μια μέρα του πρότεινα να επικοινωνήσω μαζί του. Κάθισα δίπλα του και άρχισα να τον ρωτάω για τη ζωή του. Εκφραζόταν σχεδόν πάντα με μονοσύλλαβα. Κατάφερε να με κάνει να του πω τη χώρα γέννησής του που δεν το ήξερα καν επίτηδες. Σιγά σιγά κατάφερε να του αποσπάσει μερικές ακόμα λέξεις. Ακόμη και μια μέρα, παρά το εγκεφαλικό που είχε, μου χαμογέλασε.
Απλώς ψάχνουν για λίγη στοργή
Μια μέρα τον άκουσε να ουρλιάζει. Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο όπου βρισκόταν και εκεί βρήκα δύο βοηθούς που προσπαθούσαν να τον σηκώσουν για να τον πλύνουν, αλλά δεν έκανε τίποτα άλλο παρά μόνο πάλεψε. Μπήκα στο δωμάτιο μόλις Όταν με είδε βυθίστηκε στην καρέκλα του ήρεμα. Είχα ανακαλύψει το μυστικό. Είχα την απάντηση μπροστά στα μάτια μου. Πίσω από αυτό το ανέκφραστο βλέμμα βρισκόταν ένας άντρας που έψαχνε μόνο λίγο αγάπη .
Για αυτούς τους ανθρώπους, η στοργή και η παρέα είναι τόσο σημαντική που η Gea Sijpkes, διευθύντρια του οίκου ευγηρίας Humanitas στην Ολλανδία, ξεκίνησε μια σχέδιο . Το 2012 αποφάσισε να προσφέρουν δωρεάν διαμονή σε φοιτητές εντός της εγκατάστασης, εφόσον περνούν τουλάχιστον τριάντα ώρες το μήνα με τους ηλικιωμένους που διέμεναν εκεί.
Ο πόνος και τα μειονεκτήματα που προκύπτουν με την ηλικία δεν μπορούν να αποφευχθούν, αλλά κάτι μπορεί να γίνει για να βελτιωθεί η ζωή των ανθρώπων.
-Gea Sijpkes διευθύντρια του οίκου ευγηρίας Humanitas
Ψυχές που αναζητούν σύνδεση σε οίκο ευγηρίας
Τόσο στον οίκο ευγηρίας όπου έκανα την πρακτική μου άσκηση όσο και σε αυτόν όπου είναι ο θείος μου, κατάφερα να παρατηρήσω ότι Η σκιά της μοναξιάς πλανάται σε πολλούς ηλικιωμένους μας. Οι επαγγελματίες που εργάζονται σε αυτά τα κέντρα κατακλύζονται από δουλειά και δεν έχουν χρόνο να κάνουν παρέα με τους ηλικιωμένους που φροντίζουν. Ωστόσο, με λυπεί πολύ το γεγονός ότι ορισμένοι από αυτούς δέχονται πολύ λίγες ή καθόλου επισκέψεις. Σε καθένα από αυτά υπάρχει μια ψυχή που δεν επιθυμεί τίποτα άλλο παρά συνδεθείτε με άλλους . Η μοναξιά τους κατατρώει σιγά σιγά.
Η σημερινή κοινωνία μας διδάσκει ότι αξίζει να διατηρούμε μόνο λειτουργικά πράγματα, όλα από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε κάποιο όφελος. Με λυπεί να βλέπω ότι πολλές οικογένειες εμπιστεύονται τους ηλικιωμένους σε οίκους ευγηρίας και τους εγκαταλείπουν εκεί, επισκεπτόμενοι τους πολύ σπάνια. Οι μεγάλοι μας έχουν μια ζωή, έχουν μια ιστορία που θυσίασαν μέρος της ζωής τους για εμάς και τους εγκαταλείπουμε.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι οίκοι ευγηρίας είναι μια υπέροχη εναλλακτική σε πολλές περιπτώσεις και ότι χάρη σε αυτούς πολλά από τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα ηλικιωμένοι μπορεί να απολαύσει πολλή προσοχή. Αυτό το άρθρο έχει μοναδικό σκοπό να ανοίξει τα μάτια σας στη μοναξιά και την εγκατάλειψη στην οποία υποβάλλονται πολλά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Αφήνονται στο πίσω μέρος αυτών των κέντρων σαν να είναι βάρος.
Το σπουδαίο έργο των οίκων ευγηρίας
Πολλές οικογένειες α λόγω εργασιακών, οικονομικών ή χρονικών θεμάτων δεν μπορούν να φροντίσουν για τη σωστή φροντίδα των ηλικιωμένων συγγενών τους όταν δεν είναι πλέον αυτάρκεις. Για το λόγο αυτό πολύ συχνά αποφασίζουν να τα εμπιστευτούν σε οίκους ευγηρίας. Μόλις όμως μπορούν πάνε να τους επισκεφτούν για να τους δώσουν παρηγοριά και παρέα.
Σε τέτοιες καταστάσεις, αν και ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους, οι ηλικιωμένοι δεν βιώνουν αίσθημα εγκατάλειψης. Ο οίκος ευγηρίας μετατρέπεται στο νέο τους σπίτι στο οποίο ζουν με άλλους ηλικιωμένους και τα μέλη της οικογένειάς τους τους επισκέπτονται συχνά.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε το σπουδαίο έργο που επιτελούν οι υπεύθυνοι αυτών των κέντρων, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε τα αγαπημένα πρόσωπα που ζουν εκεί. Στο παρελθόν έδιναν τα πάντα για εμάς και χρωστάμε αυτό που είμαστε και έχουμε χάρη σε αυτούς, τη δουλειά τους και την εκπαίδευση που μας έδωσαν.
Να είμαστε δίπλα τους όταν μας χρειάζονται και να τους αφιερώνουμε τον ίδιο χρόνο που μας αφιέρωσαν, κάνοντας τους να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι και ότι μπορούν πάντα να βασίζονται σε εμάς Χάρη σε αυτούς βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο.
