Είκοσι χρόνια μετά τη διανομή του Η παράσταση Τρούμαν (1998 Peter Weir) συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς για την αντιμετώπιση θεμάτων που σχετίζονται με τη φιλοσοφία και την ψυχολογία. Κάνοντας χρήση του μέσα ενημέρωσης και ο συμβολισμός της ταινίας
Συνείδηση και επίγνωση: υφασμένα με την ίδια κλωστή
Για να κατανοήσουμε τι είναι η αφύπνιση της συνείδησης, είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε τη διαφορά μεταξύ συνείδησης και επίγνωσης. Ο επίσημος ορισμός της συνείδησης είναι η ψυχική δραστηριότητα του ίδιου του ατόμου που του επιτρέπει να αισθάνεται παρόν στον κόσμο και στην πραγματικότητα. Εκεί επίγνωση είναι αντίθετα η ψυχολογική πράξη μέσω της οποίας το υποκείμενο αντιλαμβάνεται τον εαυτό του στον κόσμο. Η αφύπνιση της συνείδησης συμβαίνει όταν το άτομο δεν έχει μόνο επίγνωση της ύπαρξής του στον κόσμο της ύπαρξής του αλλά ότι είναι κάποιος σε σχέση με αυτόν.
Μπορεί επίσης να ερμηνευθεί ως η επίγνωση της δικής του υπέρβασης. Αντιπροσωπεύει τη στιγμή που ένα φως ανάβει μέσα μας κάνοντάς μας να αμφιβάλλουμε για όλα όσα πάντα πιστεύαμε. Σε εκείνο το σημείο μπορούμε να επιλέξουμε αν θα είμαστε ικανοποιημένοι με αυτά που ήδη γνωρίζουμε ή θα ξεπεράσουμε τους φόβους και τις ανασφάλειές μας και θα βγούμε από τη σπηλιά.
Ο μύθος του σπηλαίου
Η αλληγορία του σπηλαίου είναι έργο του Έλληνα φιλοσόφου Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) και είναι το σύμβολο της ανθρώπινης γνώσης. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο ο άνθρωπος δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά ένας κρατούμενος σε μια σπηλιά και ο κόσμος όπως τον ξέρει είναι μόνο η αντανάκλαση ή η προβολή της πραγματικότητας. Η αληθινή πραγματικότητα βρίσκεται έξω από το σπήλαιο, είναι δύσκολο να φανταστούμε αν δεν έχουμε φύγει ποτέ από το σπήλαιο και έχουμε συνηθίσει να ζούμε και να εργαζόμαστε σε ένα είδος σκιάς ή αντανάκλασής του. Με αυτή την έννοια δεν έχουμε επίγνωση της ύπαρξης της πραγματικότητας ή την έχουμε, αλλά τη φοβόμαστε.
Τι αντιπροσωπεύει όμως το σπήλαιο στην καθημερινή ζωή; Θα μπορούσε να είναι η οικογένεια, το σπίτι ή το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε. ΚΑΙ
Χάρη στη συνεχή μας αναζήτηση για ασφάλεια, κάνουμε την τάση μας να ενστερνιζόμαστε τις ιδέες και τις αξίες των ανθρώπων που αγαπάμε. Με αυτή την έννοια ούτε η εταιρεία ούτε η οικογένεια μας μαθαίνουν να βλέπουμε (αν και μπορούμε να παρατηρήσουμε). Δεν μας βοηθούν να αναπτύξουμε κριτική άποψη για τα πράγματα. Λίγα παιδιά έχουν την τύχη να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον που τα ωθεί να αναλύουν, να συγκρίνουν και να αναπτύσσουν τις δικές τους απόψεις καθώς και να εξασκούν την αυτογνωσία.
Η αφύπνιση της συνείδησης σε Η παράσταση Τρούμαν
Ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας Η παράσταση Τρούμαν Ο Τρούμαν είναι ένας άνθρωπος που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αποφασίσει κάτι στη ζωή του. Από τη γέννησή του υιοθετήθηκε από το τηλεοπτικό πρόγραμμα του οποίου είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής και κάθε επιλογή του (αρραβωνιασμός, γάμος, αγορά σπιτιού, δουλειά...) δεν έγινε από τον ίδιο, αλλά καθοδηγείται από τον δημιουργό του προγράμματος που στην προκειμένη περίπτωση εξομοιώνεται με θεό.
Ο Τρούμαν ζει ευτυχισμένος και αγνοώντας όλα αυτά μέσα σε ένα είδος θόλου που χτίστηκε για να μοιάζει με πόλη. Ακόμα κι όταν υποψιάζεται κάτι ή έχει αμφιβολίες, εξακολουθεί να μην μπορεί να φύγει από τον κόσμο στον οποίο αναγκάζεται να ζήσει επειδή παιδική ηλικία (για παράδειγμα ο φόβος της θάλασσας που συνδέεται με το τραύμα της απώλειας του πατέρα του). Έρχεται μια στιγμή, ωστόσο, που ο Τρούμαν πρέπει να γεννήσει τις αμφιβολίες του γιατί ο κόσμος του δεν είναι πια ο ίδιος με πριν.
Στην πραγματικότητα, όλοι είμαστε Τρούμαν. Η μόνη ευκαιρία που έχουμε να είμαστε αυθεντικοί είναι να ξυπνήσει η συνείδησή μας και να χτυπήσει αυτή η σπίθα κάπου στο εγώ μας. Και είναι μόνο η θέλησή μας που μπορεί να μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε τον φόβο για αυτό που μας περιμένει .
Η πιο αγνή πράξη ελευθερίας που υπάρχει είναι η σκέψη
Η παράσταση Τρούμαν ζώνη άνεσης τ και από το δικό μας περιβάλλο διεγείρεται από την αίσθηση ότι απομακρυνόμενοι θα μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά … Και μετά αναρωτηθούμε: Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου; Μου φτάνουν οι βεβαιότητές μου; τι πιστευω τελικα Ποια είναι η αλήθεια μου;
Οι απαντήσεις μας πρέπει να έχουν μεγαλύτερη σημασία από αυτές των άλλων καθώς υπαγορεύονται από τον Εαυτό μας. οι σωστές απαντήσεις είναι αυτές που γίνονται ειδικά για εμάς και για κανέναν άλλον. Είναι εύκολο να σκεφτούμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι γιατί μας δεσμεύουν χιλιάδες ευθύνες όπως οικογένεια, σπουδές, εργασία. αλλά η αλήθεια είναι ότι η πιο αληθινή και πιο προσιτή πράξη ελευθερίας είναι η σκέψη.
Όταν επιλέγουμε να καταφύγουμε στις βεβαιότητές μας στη σκιά αυτών που μας έχουν διδαχθεί, εμποδίζουμε το εγώ μας να προχωρήσει. Αντίθετα, όταν ξεπερνάμε τον φόβο της άγνωστης και κατάλληλης γνώσης, ξεκινάμε μια πορεία απόκτησης αρχών, αξιών και ιδεών που είναι δικές μας, υγιείς και αυθεντικές, λιγότερο παράφωνες. Ας το θυμόμαστε αυτό Το να ξεπεράσουμε τα όριά μας μπορεί μόνο να μας οδηγήσει στο να είμαστε πιο ελεύθεροι και για να το κάνουμε τα απαραίτητα συστατικά είναι η επίγνωση και μια δοκιμασία θάρρους .
