Υπάρχουν ιστορίες, σχέσεις και δεσμοί που δεν δίνουν πια τίποτα. Είναι σαν ένα κορδόνι που έχει τεντωθεί πολύ σφιχτά σαν χαρταετός που θέλει να ξεφύγει και που δεν μπορούμε πια να το κρατήσουμε σαν τρένο που πρέπει να φύγει στην ώρα του
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να απομακρυνθούμε από ανθρώπους που είναι σημαντικοί για εμάς ή να σταματήσουμε να επενδύουμε χρόνο και ενέργεια σε ένα έργο, επάγγελμα ή δυναμική που πριν από λίγο καιρό ήταν σημαντικά για εμάς. Ας πούμε ότι δεν είμαστε προετοιμασμένοι επειδή ο εγκέφαλός μας είναι πολύ ανθεκτικός στις αλλαγές γιατί για αυτό το υπέροχο και εκλεπτυσμένο όργανο, κάθε διάλειμμα με τη ρουτίνα ή τη συνήθεια συνεπάγεται ένα άλμα στο κενό που χρειάζεται φόβος .
Αυτή η εγκεφαλική κλίση να παραμένουμε πάντα στους ίδιους χώρους στα ίδια επαγγέλματα και στην παρέα των ίδιων ανθρώπων μας κάνει εξαιρετικά δύσκολο να περάσουμε τα όρια της ζώνης άνεσής μας. Αυτή η σχεδόν εμμονική προσκόλληση σε ό,τι είναι γνωστό μας οδηγεί να πούμε στον εαυτό μας πράγματα όπως είναι καλύτερα να αντισταθώ λίγο ακόμα ή να περιμένω λίγο ακόμα για να δω αν αλλάξουν τα πράγματα.
Ωστόσο, το γνωρίζουμε πολύ καλά ορισμένες αλλαγές δεν θα συμβούν ποτέ και ότι μερικές φορές το να αντέχεις λίγο παραπάνω σημαίνει να περιμένεις πολύ. Μας έχουν εκπαιδεύσει στην κλασική και αδικαιολόγητη ιδέα σύμφωνα με την οποία ό,τι δεν σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό και ότι όποιος εγκαταλείπει κάτι ή κάποιος το κάνει επειδή τα παρατάει και επειδή η θέλησή του
Πέρα από το πρόβλημα βρίσκεται Το να παραμερίσουμε αυτές τις καταστάσεις τουλάχιστον για λίγο είναι αναμφίβολα μια πράξη θάρρους και υγείας.
Δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβεις πότε είναι αρκετό
Όταν σκοντάφτουμε, πέφτουμε και βλάπτουμε τον εαυτό μας, δεν διστάζουμε να περιποιηθούμε αμέσως τον εαυτό μας και να καταλάβετε ότι είναι καλύτερα να αποφύγετε εκείνο το μέρος του πεζοδρομίου γιατί είναι επικίνδυνο. Γιατί δεν κάνουμε το ίδιο με τις σχέσεις μας και με κάθε έναν από αυτούς τους τομείς που μας κάνουν να νιώθουμε πόνος ή βάσανα; Αυτή η απλή ερώτηση έχει μια απάντηση που περιέχει πολύπλοκες και λεπτές αποχρώσεις.
Πρώτα απ' όλα, και όσο κι αν μας λένε το αντίθετο, στη ζωή δεν υπάρχουν πεζοδρόμια με τρύπες ή μονοπάτια γεμάτα πέτρες. Γνωρίζουμε ότι αυτές οι μεταφορές είναι κουρασμένες, αλλά το πρόβλημα είναι ότι οι κίνδυνοι στην πραγματική ζωή δεν μπορούν να ταυτιστούν με τέτοια ακρίβεια.
Δεύτερον, πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε πλάσματα με πολλαπλές ανάγκες: προσκόλληση, συμμετοχή, κοινότητα, ψυχαγωγία, σεξουαλικότητα, φιλία, δουλειά...
Αυτές οι μεταβλητές μας κάνουν να νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε πραγματικά άλματα πίστης για να προσπαθήσουμε, να πειραματιστούμε και ακόμη και να επιβιώσουμε. Μερικές φορές, επομένως, προσφέρουμε ακόμη και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε λιγότερο κατάλληλους ανθρώπους, λόγω της δικής μας εγκέφαλος είναι φιλοκοινωνικός και θα δίνει πάντα μεγαλύτερη αξία στη σύνδεση παρά στην απόσταση από το γνωστό έναντι του άγνωστου .
Όλα αυτά μας βοηθούν να καταλάβουμε γιατί είναι τόσο δύσκολο για εμάς να δούμε ξεκάθαρα πότε κάτι έχει ξεπεράσει τα όρια όταν το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο από τα οφέλη και όταν το μυαλό λειτουργεί σαν πραγματικός εχθρός ψιθυρίζοντάς μας επανειλημμένα να μην τα παρατήσουμε και να μην αφήσουμε τον εαυτό σας να νικηθεί. Ωστόσο, μια βασική και ουσιαστική ιδέα πρέπει να ενσωματωθεί στον εγκέφαλο: όσοι αφήνουν στην άκρη κάτι που είναι βλαβερό και που δεν προσφέρει ευτυχία δεν τα παρατάνε και επιβιώνουν.
Μάθε να ανακαλύπτεις το γλυκό σου σημείο
Το να βρούμε το γλυκό μας σημείο είναι σαν να βρίσκουμε τη δική μας ισορροπία τη δική μας ψυχολογική και συναισθηματική ομοιόσταση. Θα ήταν ζήτημα να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή τι είναι καλύτερο και κατάλληλο για εμάς. Πρέπει να πούμε, ωστόσο, ότι αυτή η ικανότητα δεν σχετίζεται με τη διαίσθηση, αλλά με την αντικειμενική και σχολαστική αυτομάθηση που αποκτάται μέσω της εμπειρίας, της παρατήρησης και των συμπερασμάτων από τη ζωή του, χάρη στην οποία μαθαίνει κανείς από τα λάθη και τις επιτυχίες του.
Το γλυκό σημείο είναι επίσης εκείνη η κατάσταση στην οποία ό,τι πετυχαίνουμε, κάνουμε και στο οποίο επενδύουμε χρόνο και ενέργεια μας κάνει καλό και μας ικανοποιεί. Η στιγμή η σκιά του άγχους της συσκότισης του φόβου του κλάματα ή ακραία εξάντληση αντί θα έχουμε μπει στο πικρό σημείο : μια ανθυγιεινή περιοχή από την οποία πρέπει να βγούμε το συντομότερο δυνατό.
Πρέπει να πούμε ότι αυτή η απλή στρατηγική μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε πτυχή της ύπαρξής μας. Το να βρεις αυτό το γλυκό σημείο είναι μια πράξη σοφίας και ένα προσωπικό εργαλείο με το οποίο να θυμάσαι ότι όλα σε αυτή τη ζωή έχουν ένα όριο και
Ας αρχίσουμε να ενεργοποιούμε αυτό το γλυκό σημείο στις μέρες μας για να απολαμβάνουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
