Πόσες φορές σας έχει πει κάποιος να μην κλάψετε όταν στην πραγματικότητα κραυγή Ήταν το μόνο πράγμα που ήθελες να κάνεις; Πόσες φορές προσποιήθηκες ότι είσαι καλά παρόλο που βαθιά μέσα σου καταστράφηκες; Πόσες φορές σου έχουν πει να μην στεναχωριέσαι πότε Τι γίνεται με τη θλίψη που δεν αρέσει τόσο σε όσους δεν την υποφέρουν ? Είναι πραγματικά τόσο κακό; Είναι λάθος να είσαι λυπημένος;
Από αυστηρά θεωρητική σκοπιά Η λύπη είναι βασικό συναίσθημα και επομένως δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό . Στην πράξη, το να είμαστε λυπημένοι δεν είναι λάθος, στην πραγματικότητα είναι υγιές γιατί μας επιτρέπει να εκφράσουμε ένα συναίσθημα που διαφορετικά θα έμενε ανέκφραστο. Η θλίψη περνά όταν ο πόνος απελευθερώνεται, αλλά αν ο πόνος δεν εκτονωθεί η ζημιά γίνεται χειρότερη και βαθύτερη.
Αγαπώ το φως γιατί μου δείχνει τη ζωή αλλά αγαπώ και το σκοτάδι γιατί μου δείχνει τα αστέρια.
-Και ο Μαντίνο-
Η θλίψη δεν είναι κακή
Η αποφυγή της θλίψης δεν θα κάνει δεν θα κάνει τον πόνο να φύγει. Όσο και να σου λένε να μην στεναχωριέσαι και όσο και να προσπαθείς να δείξεις πιο χαμογελαστό πρόσωπο, δεν θα γίνει. Σίγουρα το καλό χιούμορ και η αισιοδοξία βοηθούν να γίνει κάποιος πιο ανάλαφρος επώδυνη κατάσταση αλλά η επιβολή μιας χαρούμενης διάθεσης ή η απόκρυψη του πόνου δεν είναι η λύση στο πρόβλημα.
Πράγματι η θλίψη είναι αρνητική μόνο όταν μετατρέπεται σε συνήθεια όταν συνηθίσεις να το χρησιμοποιείς για να αποφύγεις να αντιμετωπίσεις απελευθερώστε τον πόνο απεναντίας.
Το να σέβεσαι τη δική σου θλίψη και των άλλων είναι ο μόνος τρόπος για να την εξαφανίσεις χωρίς πίεση και χωρίς κρίση . εγώ συναισθήματα είναι αυτοί που είναι και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου πει πώς πρέπει να νιώθεις ή πώς πρέπει να εκφράσεις τον πόνο σου.
Στην πραγματικότητα, το να μην ξέρεις πώς να διαχειριστείς τη θλίψη με φυσικό τρόπο οδηγεί σε
Γέλα και ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου. κλάψε και θα κλαις μόνος.
-Τσαρλς Τσάπλιν-
Γιατί η θλίψη είναι απογοητευμένη
Το γεγονός είναι ότι δεν μας αρέσει να βλέπουμε τους άλλους λυπημένους. Γιατί; Μήπως νιώθουμε αβοήθητοι, ένοχοι και υπεύθυνοι; Μας στεναχωρεί και δεν θέλουμε να νιώθουμε έτσι οι ίδιοι; Μας θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι ένα ανθισμένο λιβάδι; Όποιος κι αν είναι ο λόγος όταν κάποιος είναι λυπημένος γύρω μας δεν νιώθουμε άνετα.
Νιώθουμε εξίσου άβολα όταν δείχνουμε τη λύπη μας δημόσια σαν να θέσουμε σε κίνδυνο την ευτυχία των άλλων ή να μας φέρουμε σε θέση αδυναμίας. Επιπλέον, δεν είναι καν της μόδας. Η κοινωνική επιταγή υπαγορεύει ότι ναι υπερβαίνω λύπη και προχώρα . Το ένα όμως δεν αποκλείει το άλλο. Μπορείς να είσαι θαρραλέος, μπορείς να κοιτάς μπροστά, αλλά πρώτα ο πόνος πρέπει να ξεπλυθεί και να αναδειχθεί.
Τα δάκρυα απολυμαίνουν τον πόνο
-Ramón Gómez de la Serna-
Η λύπη αντιμετωπίζεται πιο εύκολα
Όλοι έχουμε λυπηθεί μερικές φορές. Και εκ πείρας όλοι γνωρίζουμε ότι είναι πιο εύκολο να το ξεπεράσουμε όταν το αφήνουμε να κυλήσει όταν δίνουμε ελεύθερα τα χέρια σε οτιδήποτε μας ζητά είτε κλαίει είτε αναζητά τη μοναξιά και τη ριπή του ανέμου στο δέρμα. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να το κρύψουμε, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να βγούμε από το τούνελ.
Όταν αφήνεις τη θλίψη να κυλήσει, δίνεις τη θέση σου στα προσωπικά σου αμυντικούς μηχανισμούς Υπάρχουν εκείνοι που είναι ικανοί να αστειεύονται, να γελούν και να είναι αισιόδοξοι χωρίς να ρίξουν δάκρυα ή να στεναχωρηθούν. Αυτό όμως εξαρτάται από τη φύση του καθενός μας.
Παρομοίως, υπάρχουν και εκείνοι που χρειάζονται απλώς να κλάψουν και να μείνουν μόνοι για μια στιγμή για να μπορέσουν να απελευθερώσουν τη θλίψη τους και μετά να πάρουν πίσω τα ηνία και να αρχίσουν να σκέφτονται λογικά. Άλλοι, όμως, χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ηρεμήσουν ή να βρεθούν παρέα με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Στην πραγματικότητα, η λύπη είναι ένα από τα συναισθήματα στα οποία δείχνουμε τις πιο ποικίλες αντιδράσεις.
ΚΑΙ πάνω από όλα
