Να πάω ή να μείνω; Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας

Να πάω ή να μείνω; Εδώ υπάρχει ένα υπαρξιακό δίλημμα που μας γεμίζει αμφιβολίες και μας γεμίζει φόβους. Γνωρίζουμε ότι μερικές φορές το να μείνουμε σημαίνει ότι είμαστε έτη φωτός μακριά, ενώ παρεμβάλλοντας μια συγκεκριμένη απόσταση συνεπάγεται την εκ νέου ανακάλυψη της αυθεντικής μας ουσίας. Ωστόσο, αυτός ο χρυσός κανόνας μπορεί να μην λειτουργεί σε όλες τις περιπτώσεις. Πώς να μάθετε ποια είναι η καλύτερη επιλογή; Πώς να πάρετε τη σωστή απόφαση;

Ο καθένας θα πλήρωνε για να έχει τη δυνατότητα να κάνει πάντα τη σωστή επιλογή να είμαστε αλάνθαστα ακριβείς και άψογοι σε κάθε βήμα που κάνουμε. Λοιπόν, όσο κι αν το θέλουμε, κανείς δεν έρχεται στον κόσμο με μια τέλεια βαθμονομημένη πυξίδα για να μας καθοδηγήσει περπατώ της ζωής. Υπό μια ορισμένη έννοια, αυτό ακριβώς είναι το πραγματικό μας μεγαλείο, η αυθεντική μας περιπέτεια: να χαράξουμε το δρόμο μας μέσα από λάθη και σωστές επιλογές.

Στον χάρτη της ύπαρξής μας το μόνο λάθος που μπορούμε να κάνουμε είναι ακριβώς ότι δεν παίρνουμε αποφάσεις να αφήσουμε την τύχη να πάρει το τιμόνι, εγκαταλείποντας αυτό το μικρό μέρος του ελέγχου που διατηρούμε πάντα. Το να μένει κανείς στο έλεος του φόβου σημαίνει να αφήνει τον εαυτό του να παγιδευτεί στην αδράνεια, σημαίνει να ρίχνει την άγκυρα του πλοίου στην ξερή παραλία της ζωής. Ωστόσο, όσοι είναι σε θέση να επιλέξουν μεταξύ της μίας κατεύθυνσης ή της άλλης, θα μπορέσουν να αντλήσουν το μάθημα από την απόφασή τους που είναι η πιο σημαντική από όλες.

Πιθανώς οι καλύτερες αποφάσεις δεν είναι αποτέλεσμα εγκεφαλικής αντανάκλασης αλλά συναισθήματος.

-Eduardo Punset-

Να πάω ή να μείνω; Το να αποφασίζεις δεν σημαίνει πάντα να τα παρατάς

Εμείς οι άνθρωποι βρισκόμαστε να παίρνουμε αποφάσεις σχεδόν συνεχώς. Επιλέγουμε μεταξύ λεωφορείου ή αυτοκινήτου ανάμεσα στο να πιούμε ένα τσάι ή ένα καφές ανάμεσα στο να συναντηθούμε με έναν φίλο ή όχι, στο να γλιτώσουμε λίγο αυτόν τον μήνα ή να ζούμε από μέρα σε μέρα ικανοποιώντας τις επιθυμίες μας... Αυτές οι λίγο-πολύ κοινότοπες επιλογές δεν απαιτούν μεγάλη προσπάθεια από εμάς καθώς δεν προκύπτει καμία απώλεια από αυτές.

Οι αποφάσεις στις οποίες συγκεντρώνεται μεγαλύτερο επίπεδο συναισθηματικής έντασης είναι αυτές για τις οποίες ο εγκέφαλός μας καταλαβαίνει ότι θα υπάρξει απώλεια ισορροπίας. Αφήστε το δικό μας ή όχι εταίρος αλλάζοντας θέσεις εργασίας, εγκατάλειψη της χώρας μας για να ξεκινήσουμε ένα νέο έργο... όλα αυτά ανάβουν μέσα μας αυτό που οι ψυχολόγοι ορίζουν ως αποστροφή για την απώλεια. Είναι σαν να ενεργοποιήθηκε μέσα μας ένας συναγερμός που μας προειδοποιεί για την ύπαρξη ενός κινδύνου για τον οποίο δεν είμαστε προετοιμασμένοι.

Με αυτόν τον τρόπο όταν αντιμετωπίζετε την ερώτηση Να πάω ή να μείνω; Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ορισμένες πτυχές που μπορούν να μας βοηθήσουν.

Η λήψη απόφασης δεν χρειάζεται να είναι συνώνυμη απώλεια ή παραίτηση: ας το θεωρήσουμε κέρδος. Για παράδειγμα, αν αφήσετε μια δουλειά που σας ικανοποιεί για να επιλέξετε μια με υψηλότερη αμοιβή αλλά που σας δίνει λιγότερη προσωπική ικανοποίηση, πιθανότατα θα βιώσετε μια απώλεια.

• Ένα άλλο παράδειγμα: αν αποφασίσετε να δώσετε στον σύντροφό σας μια νέα ευκαιρία να μείνει και να συνεχίσει λίγο ακόμα από μια σχεδόν αδύνατη σχέση, χάνετε, βλάπτετε τον εαυτό σας. Ας μην ξεχνάμε ότι το κράτημα μπορεί να είναι πολύ πιο επώδυνο από το να το αφήνεις.

Με αυτή την έννοια είναι λογικό να προσπαθούμε να δώσουμε νόημα και κατεύθυνση σε κάθε μας απόφαση. Αν επιλέξω να μείνω ή να φύγω θα είναι για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό: να επενδύσω στον εαυτό μου για να συνεχίσω να εργάζομαι καθημερινά στο δικό μου ευτυχία . Αυτή είναι μια απόφαση που πρέπει να ληφθεί προσωπικά: κανείς δεν μπορεί να φορέσει τα παπούτσια μας και να περπατήσει στο δρόμο μας, κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί πλήρως με τις περιστάσεις μας γιατί η βαθύτερη γνώση τους στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μόνο προσωπική.

Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας

Να πάω ή να μείνω; Μερικές φορές αυτή η ερώτηση γίνεται τόσο χρόνια που τα πάντα γύρω μας αρχίζουν να θολώνουν, η ποιότητα της ζωής μας μειώνεται και τι είναι χειρότερο το σώμα μας αρχίζει να σωματοποιώ αυτή η αγωνία, αυτή η αέναη αμφιβολία που έμεινε άλυτη. Μερικά συμπτώματα μπορεί να είναι:

• Αϋπνία
• Πεπτικά προβλήματα
• Πονοκέφαλο
• Μυοσκελετικός πόνος
• Εναλλαγές διάθεσης
• Ταχυκαρδία
• Προβλήματα συγκέντρωσης

Όταν το μυαλό μας δεν είναι ήσυχο, χάνει τη σύνδεση με το σώμα μας και αφήνει χώρο για αναταραχή μια σαφής ένδειξη ότι υπάρχει πρόβλημα προς επίλυση. Κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο σκόπιμο, αλλά είναι πραγματική υποχρέωση να αντιμετωπιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παρακάτω είναι μερικά βήματα για να σκεφτείτε.

Δύο στοιχεία για να πάρετε τη σωστή απόφαση

Πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι η σωστή απάντηση βρίσκεται μέσα μας. Η επίτευξή του είναι μια πράξη θαρραλέα αυτοεξερεύνηση που μπορεί να επιτευχθεί μέσω του μοντέλου επίλυσης προβλημάτων των Thomas D'Zurilla και Marvin Goldfried. Αυτή η θεωρητική πρόταση είναι απλή και απαιτεί δύο διαδικασίες για να εφαρμοστούν στην πράξη:

Πάρτε μια θετική και θαρραλέα στάση.Όταν πρόκειται για την αντιμετώπιση α πρόβλημα Το πώς το προσεγγίζουμε είναι κρίσιμο. Όπως ήδη αναφέρθηκε, ας θυμηθούμε να προσανατολίζουμε τις ενέργειές μας προς το προσωπικό όφελος. Το να αποφασίζουμε δεν σημαίνει τα παρατάμε, αντιθέτως είναι ένα βήμα που συνεπάγεται πάντα προστιθέμενη αξία, ξεκάθαρο κίνητρο για την ευτυχία μας και την εσωτερική μας ισορροπία.

Η δεύτερη πτυχή είναι η ικανότητα να αναμορφώνουμε τη ζωή μας.Έρχεται πάντα η στιγμή που δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να επανεφεύρει κανείς τον εαυτό του, να ξαναγράψει την ιστορία του, να κάνει ένα βήμα παραπέρα για να προχωρήσει παραμένοντας ο ίδιος όπως πάντα, αλλά λίγο πιο δυνατός, λίγο πιο νέος και να λάμψει.

Για να ολοκληρώσω, αντιμέτωπος με το αιώνιο ερώτημα του Να πάω ή να μείνω; είναι καλό να καταλάβουμε ότι στην πραγματικότητα η μία επιλογή δεν είναι πάντα πιο σωστή από την άλλη, δεν υπάρχει το ένα χρυσό μονοπάτι και το άλλο γεμάτο αγκάθια. Είμαστε εμείς διατηρώντας τις προτεραιότητές μας ξεκάθαρες για να διασφαλίσουμε ότι η επιλογή που έγινε είναι η καταλληλότερη· είμαστε εμείς που με την προσπάθειά μας θα δώσουμε ζωή σε μια πιο ικανοποιητική πραγματικότητα.

Τελικά πάντα περπατάμε το μονοπάτι.