Διαταραχή αντιδραστικής προσκόλλησης στην παιδική ηλικία

Όταν μεγαλώνετε σε ένα πλαίσιο παραμέλησης και ανεπαρκούς φροντίδας, αντιμετωπίζετε γενικά κακώς προσαρμοστικές κοινωνικές συμπεριφορές μέσα στην κοινωνία. Ο διαταραχή αντιδραστικής προσκόλλησης είναι μια πιθανή συνέπεια για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτές τις συνθήκες.

Η προσκόλληση είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης στην πρώιμη παιδική ηλικία. Είναι ακριβώς ο δεσμός που δημιουργεί το παιδί με τους γονείς ή τους κηδεμόνες του και αποτελεί ισχυρό σημείο αναφοράς για τις υπόλοιπες προσωπικές σχέσεις που θα αναπτύξει το παιδί κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και πέρα ​​από αυτή τη φάση. Τι είναι λοιπόν το διαταραχή αντιδραστικής προσκόλλησης ?

Η θεωρία προσκόλλησης προσφέρει μια νέα προοπτική στη διαδικασία του ανάπτυξη ανθρώπινος. Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την έννοια: Τι είναι ο δεσμός προσκόλλησης και τι σκοπό εξυπηρετεί για τους ανθρώπους; Ποιες είναι οι παθολογικές επιπτώσεις εάν ο δεσμός προσκόλλησης δεν είναι επαρκώς οργανωμένος και δομημένος;

Τι είναι η διαταραχή αντιδραστικής προσκόλλησης;

Η διαταραχή αντιδραστικής προσκόλλησης ξεκινά από την παιδική ηλικία όταν τα παιδιά μεγαλώνουν με περιορισμένες ευκαιρίες για επιλεκτικό δέσιμο και στο τέλος δείχνουν συγκρατημένοι και ανασταλμένοι χωρίς καμία σύνδεσμος με άλλους.

Αυτοί παιδιά εμφανίζονται ψυχρά και σπάνια αναζητούν επαφή με συγκεκριμένους ενήλικες, ειδικά σε περιπτώσεις συναισθηματικής ανάγκης. Μπορεί επίσης να φαίνονται ευερέθιστοι χωρίς καμία εξήγηση ή λυπημένοι ή φοβισμένοι όταν έρχονται αντιμέτωποι με την εγγύτητα των μελών της οικογένειας ή των κηδεμόνων .

Θεωρείται απαραίτητο για την ψυχική υγεία ένα βρέφος ή ένα πολύ μικρό παιδί να βιώνει μια ζεστή, οικεία και σταθερή σχέση με τη μητέρα του (ή έναν συνεχή φροντιστή) - μια σχέση από την οποία και τα δύο μπορούν να αντλήσουν ικανοποίηση και ευχαρίστηση.

Τζον Μπόουλμπι

Η επίδραση της προσκόλλησης στην ανάπτυξη του παιδιού

Επί του παρόντος, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες θεωρίες για την παιδική ηλικία είναι αυτή της προσκόλλησης που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα την πολυπλοκότητα της διαδικασίας επιβίωσης και ένταξης στην κοινωνία. Χάρη στην ηθολογία και την ψυχανάλυση το γνωρίζουμε ΤΕΛΟΣ Από τη γέννησή του, ένα παιδί χρειάζεται ενήλικες πρόθυμους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του αναγκαία ζωτικός (στοργή, φροντίδα, διατροφή, υγιεινή, κίνηση).

Αυτό που μας διακρίνει από τα άλλα είδη είναι ότι μαθαίνουμε εγγενώς με τη μίμηση μια διαδικασία που περιλαμβάνει έναν ορισμένο βαθμό σχέσης με τους άλλους και άρα εξανθρωπισμού . Με άλλα λόγια, λέμε προσκόλληση την ανάγκη των ανθρώπων να δημιουργούν δεσμούς συνύπαρξης και αγάπης, δυνατούς, επιλεκτικούς και μακροχρόνιους δεσμούς με αυτούς που μας φροντίζουν.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις της γονικής ανικανότητας;

Όταν τα στοιχεία προσκόλλησης δεν είναι σε αρμονία με το παιδί, μιλάμε για γονική ανικανότητα. Εάν η ανικανότητα είναι σοβαρή, ο ενήλικας μπορεί να παρουσιάσει ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

• Δυσκολεύεται να είναι διαθέσιμος (ψυχολογικά ή/και σωματικά) για να δημιουργήσει συναισθηματικές σχέσεις και να κατανοήσει τις ανάγκες των παιδιών του.
Οι σχέσεις που προσφέρει είναι χαοτικές ασταθείς μεταβαλλόμενες .
• Δεν ξέρει πώς να ηρεμήσει το παιδί ή να του δώσει στοργή, να απαντήσει στις ερωτήσεις του ή απλά να επικοινωνήσει μαζί του.
Δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τον προσδιορισμό regulate ενθαρρύνει την ανάπτυξη της ικανότητας έκφρασης ή προσαρμογήςστην κοινωνική πραγματικότητα του παιδιού.
• Δίνει ασυνεπείς και αντιφατικές απαντήσεις, για παράδειγμα οι λέξεις δεν συμπίπτουν με τα γεγονότα, τις χειρονομίες και τα γεγονότα.
Είναι αμελής(έλλειψη βασικής φροντίδας, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση σεξουαλική κακοποίηση ψυχολογική χειραγώγηση).
• Είναι γενικά αντιδραστικό σε σοβαρές ψυχικές ασθένειες (κατάθλιψη, εθισμός στα ναρκωτικά, κοινωνικές δυσκολίες, σοβαρά και αναπηρικά τραύματα κ.λπ.)

Ένα παιδί που μεγαλώνει κάτω από την ομπρέλα της γονικής ανικανότητας δημιουργεί έναν ανεπαρκή δεσμό προσκόλλησης. Οι συνέπειες εξαρτώνται από ορισμένες μεταβλητές όπως:

Η ηλικία του παιδιού τη στιγμή της αποδιοργάνωσης του δεσμού .
• Η ύπαρξη α σταθερό και γνωστό υποκατάστατο του δεσμού σε περίπτωση διαχωρισμού ή θραύσης. Η προσαρμογή στο υποκατάστατο εξαρτάται από την ποιότητα των σχέσεων πριν από το επεισόδιο χωρισμού και τον τρόπο καλλιέργειας τους.
Η ψυχολογική στιγμή κατά την οποία εμφανίζεται η αποδιοργάνωσητης προσκόλλησης (οι κρίσιμες στιγμές είναι ο πρώτος χρόνος της ζωής, η φάση 3-4 ετών και η εφηβεία). Ο λόγος για τη διάσπαση της προσκόλλησης(ιστορία και ζωτικά γεγονότα). Η διάρκεια της κατάστασης διακοπή ή αποδιοργάνωση.

Είναι κατανοητό ότι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε παρόμοιες συνθήκες παρουσιάζουν απότομη, παρορμητική και απρόβλεπτη συμπεριφορά καθώς βιώνουν σχέσεις με μεγάλη ανασφάλεια, δυσπιστία, άγχος και αναξιοπιστία. Σε ορισμένες περιπτώσεις αναπτύσσουν παθολογίες όπως η αντιδραστική διαταραχή προσκόλλησης παρουσία ενός μεγάλου παραδόξου: Το άτομο από το οποίο βασίζομαι καταστρέφει την ύπαρξή μου.