Όπως κάθε πρωί η ζωή μου ξαναρχίζει. Αφού τρέχω για λίγο στην παραλία, μπαίνω στο ντους και ανοίγω το κρύο νερό. Μένω εκεί για πέντε λεπτά ενώ το παγωμένο νερό γλιστράει στο πρόσωπό μου και τρέχει σε όλο μου το σώμα. Αφήνω το αποτύπωμα των βρεγμένων ποδιών μου στο χαλί και Προσέχω να μην χυθεί ούτε σταγόνα.
Πατάω το μπουκάλι λάδι σώματος στο μεταξύ το δικό μου εικόνα αντανακλάται σιγά σιγά σαν να βγαίνει από όνειρο στον κύκλο του καθρέφτη που τον σημαδεύει ο ατμός. Προσπαθώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε μια εικόνα που πάντα μου φαινόταν ξένη. Γλιστράω και απλώνω αργά το λάδι ανάμεσα στις σταγόνες νερού που τραβήχτηκαν στο σώμα μου χωρίς να αφήσει έξω ούτε ένα εκατοστό από τα δάχτυλα των ποδιών μέχρι τα αυτιά.
Η φιγούρα μου αντανακλάται σταδιακά σαν να βγήκε από όνειρο
Προχωρώ στο μακιγιάζ, ακολουθώντας κάθε βήμα με τέλεια τάξη σαν να ζωγράφιζα έναν μοναδικό πίνακα που θα βγει σε δημοπρασία. Πρώτα το πρόσωπο και μετά εστιάζω στα μάτια που έχουν την ίδια ζωτική έκφραση με το α Ο Μοντιλιάνι . Αναδεικνύω το σχήμα αμυγδάλου, σμιλεύοντας τις βλεφαρίδες μου στο άπειρο και ακόμη πιο πέρα.
Πάντα καταλήγω με ένα παχουλό, καλά καθορισμένο στόμα με την καρμίνη που θα ξεχωρίζει περισσότερο και θα αψηφά το φως της ημέρας και της εποχής. Χτενίζω τα μαλλιά μου με μια τέλεια χωρίστρα στη δεξιά πλευρά και μια τούφα μαζεμένη πίσω από το αυτί μου. Τελειώνω βουρτσίζοντας τα δόντια μου, με οδοντικό νήμα και ξεπλένοντας για πέντε λεπτά.
Και μετά το τελευταίο άγγιγμα δύο σπρέι από το αγαπημένο μου άρωμα σε κάθε αυτί ένα σε κάθε καρπό άλλο ανάμεσα στους μηρούς.
Η ουσία της ανηθικότητας είναι η τάση να κάνω εξαίρεση τον εαυτό μου.
-Τζέιν Άνταμς
Περπατάω στο σπίτι ακόμα γυμνός και ξυπόλητος στο παρκέ κάνοντας τον ίδιο ήχο με τη γάτα μου όταν κινείται. Ανοίγω την γκαρνταρόμπα και κοιτάζω τη συλλογή μου, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είναι ακόμα με ετικέτα. Επιλέγω εσώρουχα πάντα συντονισμένα και άφησα τα ρούχα να πέσουν ελαφρά στο ακόμα γυαλιστερό και υγρό δέρμα μου.
Ανοίγω το ψυγείο και ετοιμάζω ένα smoothie με λαχανικά και φρούτα εποχής, πίνω λίγο και ζεσταίνω ένα φλιτζάνι πράσινο τσάι. Επιλέγω ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα παπούτσια για να φορέσω ένα από τα δαχτυλίδια από τη σμαραγδένια συλλογή μου στο δάχτυλο του δακτύλου του δεξιού χεριού. Με ενοχλεί να το βλέπω συνδυασμένο με τη βέρα στο αριστερό χέρι.
Παίρνω τον χαρτοφύλακά μου, κατεβαίνω στο πάρκινγκ, κάθομαι στο μυρωδάτο και λαμπερό συννεφάκι που είναι η μπλε ναυτική μου Bentley, ανοίγω το ραδιόφωνο και ξεκινάω το Barcarolle του Offenbach και κατευθύνομαι ξανά στο γραφείο σήμερα. Μερικές φορές πριν βγείτε έξω Ξεχνώ να διαβάζω το σημείωμα που μου αφήνει ο άντρας μου στο σπίτι κάθε πρωί. Αν συμβεί αυτό, θα τηλεφωνήσω στην καθαρίστρια να της ζητήσω να το ανοίξει. Θέλω ο άντρας μου να μην το βρει κλειστό όταν γυρίσει σπίτι. Ήμουν απρόσεκτος σε όλη μου τη ζωή μέχρι τις ανόητες λεπτομέρειες ακόμα και τις σημαντικές λεπτομέρειες.
Όταν μπαίνω στο γραφείο βάζω τη ζωή μου στο ρολόι της συνήθειας
Φτάνω στο γραφείο από τη ρεσεψιόν περνώντας μέσα από τη σειρά των θρανίων που οδηγούν στη μελέτη μου, μια κλίμακα αυξανόμενων κινήσεων ακολουθεί κάθε βήμα μου: Παρατηρώ πώς κάθε υπάλληλος ισιώνεται στην καρέκλα του με τα πρόσωπά τους να είναι ακόμα χαρακτηρισμένα από αυτό το τυπικό βλέμμα που δίνει η έλλειψη ύπνου. Με υποδέχονται με ένα χαμόγελο στο οποίο πάντα εκτιμώ την ένταση και τον φόβο, αυτό με κάνει να νιώθω δυνατός ενώ τους βλέπω ως μίζερους.
Η εργάσιμη ημέρα μου πρέπει να συμβαίνει πάντα με τον ίδιο τρόπο α με τον δικό μου ρυθμό με απόλυτα αποτελεσματικό και αποφασιστικό τρόπο χωρίς περιθώρια λάθους. Αντιθέτως, θυμώνω και το αίμα βράζει στις φλέβες μου, μερικές φορές απολύω και κάποιον.
Όταν γυρίζω σπίτι ρίχνω ένα ποτήρι κρασί και καπνίζω δυο τσιγάρα στη βεράντα ενώ παρατηρώ τα φώτα των ψηλότερων κτιρίων της πόλης κάτω από το δικό μου . Ο άντρας μου με ψάχνει και με αγκαλιάζει, νιώθω τη ναυτία να μεγαλώνει. Ανυπομονώ να φτάσει το Σαββατοκύριακο που θα πρέπει να λείπω για επαγγελματικούς λόγους αλλά για να είμαι στην αγκαλιά του αγαπημένου μου.
Τίποτα δεν με κάνει να νιώθω άσχημα, απολύτως τίποτα, μόνο σπάνια όταν βλέπω κάποιον να χαμογελάει νιώθω κάτι να κινείται μέσα μου. Δεν ξέρω πότε και γιατί ξέχασα αυτή τη χειρονομία. Μερικές φορές όπως τώρα στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και δοκιμάζω ένα χαμόγελο, αλλά είναι σε αυτές τις στιγμές που Αναλύομαι περισσότερο γιατί δεν είναι δικό μου γιατί αυτό το συναίσθημα φαίνεται γκροτέσκο λυπημένος .
Μόνο όταν βλέπω κάποιον να χαμογελά νιώθω κάτι να κινείται μέσα μου
Βλέποντας τον εαυτό μου τόσο αποπροσωποποιημένο μπροστά στον καθρέφτη, νομίζω ότι είμαι απλώς μια όμορφη ανακαινισμένη πρόσοψη που κρύβει ένα ερειπωμένο κτίριο, ένα φρούτο που διατηρείται τεχνητά σε ένα δωμάτιο που αν βγει στο φως θα καταλήξει να αποσυντεθεί λόγω έλλειψης ζωής. Μόνο τώρα που βρίσκομαι γυμνός μπροστά μου και μπροστά σε όποιον θέλει να με διαβάσει νιώθω πιο εύθραυστη και ευάλωτη.
Ωστόσο, θέλω να το δουν, θέλω να το μάθουν, θέλω να το γράψω, να το φωνάξω αύριο μόλις μπω στο γραφείο - Κύριοι, δεν είμαι κανείς, είμαι νεκρός, ζω τη ζωή μου χωρίς εμένα! – Θέλω να το φωνάξω στο δρόμο και να αγκαλιάσω όποιον με συναντήσει και ικετεύστε τους να μου πουν πώς μπορούν να είναι ευτυχισμένοι.
Δύο δάκρυα μόνο δύο κυλούν στο μάγουλό μου. Τότε με εισβάλλει ένα είδος ηρεμίας και τίθεται ένα ερώτημα που ίσως θα μπορούσε να προβλέψει την απάντηση στα υπόλοιπα ερωτήματα: δεν είναι αυτή η αρχή για να βρεθώ εκεί που θα ήθελα να είμαι;
E Ελπίζω μόνο αύριο που θα ξυπνήσω η πανοπλία μου να μην ξανακλείσει τελείως συνεχίζοντας
