Dobby effect: νιώθεις πάντα ένοχος

Αν γνωρίζουμε τον κόσμο του Χάρι Πότερ, το όνομα του Ντόμπι θα μας είναι οικείο. Ο Ντόμπι είναι ένα οικιακό ξωτικό που τιμωρεί τον εαυτό του όταν δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των κυρίων του (ή νομίζει ότι δεν τις ανταποκρίνεται). Ακόμα κι αν πρόκειται για μια κωμική σκηνή, αφήνει τους γύρω του έκπληκτους. Γιατί ποιος θα ήθελε να κάνει κακό στον εαυτό του; Ωστόσο, αυτή είναι μια πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί άνθρωποι και γι' αυτό αυτή η στάση έχει μετονομαστεί σε φαινόμενο Dobby .

Το φαινόμενο Dobby αναφέρεται στον τρόπο που το χαριτωμένο ξωτικό συμπεριφέρεται στον εαυτό του. Το να νιώθουμε ενοχές για κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες μας ή που χαρακτηρίζουμε ως λάθος είναι εντός ορισμένων ορίων φυσιολογικό. Το πρόβλημα προκύπτει όταν τιμωρούμε συνεχώς τον εαυτό μας γιατί νιώθουμε ένοχοι

Υπερβολική ενοχή

Στην κοινωνία που ζούμε υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι για τους οποίους μπορούμε να νιώθουμε ένοχοι χωρίς να υπάρχει λόγος πραγματικός . Σε πολλές περιπτώσεις το αίσθημα ενοχής προκύπτει επειδή δεν ικανοποιούμε τις ανάγκες προσδοκίες των άλλων ή δεν ταιριάζουμε σε αυτό που περιμένει η κοινωνία από εμάς. Ας δούμε μερικά παραδείγματα που θα μας επιτρέψουν να καταλάβουμε καλύτερα:

Το να είσαι κακή μητέρα: Πολλές γυναίκες υποφέρουν από τη λεγόμενη επιλόχεια κατάθλιψη. Αυτό τους κάνει να νιώθουν ενοχές αφού θεωρητικά το να είσαι μητέρα πρέπει να φέρνει απόλυτη ευτυχία. Στις (πολλές) περιπτώσεις που αυτή η προσδοκία δεν εκπληρώνεται, μπορεί να προκύψει αίσθημα ενοχής.

Αξίζει τη βία των συντρόφων: Τα κακοποιημένα άτομα συχνά δικαιολογούν τις πράξεις τους βία του συντρόφου τους με πράξεις ή συμπεριφορές που είχαν οι ίδιοι. Ως αποτέλεσμα, δεν μπορούν να τον αφήσουν γιατί νιώθουν ότι φταίνε.

Υπάρχουν πολλές άλλες καταστάσεις στις οποίες ένα άτομο μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του στο φαινόμενο Dobby. Η γυναίκα που πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη το τροφοδοτεί με το να νιώθει ένοχος. Το ίδιο κάνει και το άτομο που υφίσταται κακομεταχείριση δικαιολογώντας τον πόνο που του προκαλείται. Είναι γεγονός . Δεν είναι το ίδιο το άτομο που προκαλεί πόνο αλλά επιτρέπει σε κάποιον άλλο να το κάνει για αυτόν.

Πάντα είχα συμπλέγματα ενοχής στην προώθηση της τέχνης μου σε σημείο που πριν από κάθε έκθεση είχα πάντα κάποιου είδους ασθένεια. Έτσι αποφάσισα ότι ήταν καλύτερο να το αφήσω.

-Λουίζ Μπουρζουά-

Ευθύνη στο φαινόμενο Dobby

Η ενοχή δεν είναι απαραίτητα επιβλαβής . Ωστόσο, γίνεται έτσι όταν γίνεται η κινητήρια δύναμη μιας τιμωρίας που δεν έχει άλλο σκοπό από το να υποφέρει. Η ενοχή γίνεται διεστραμμένη όταν ακυρώνει τη διεκδικητικότητα μας επιτρέποντας στους άλλους να μας βλάψουν . Αυτό ακριβώς συνέβη στον Ντόμπι.

Μερικές φορές αυτή η ευθύνη που κουβαλάμε στους ώμους μας πηγάζει από την παιδική μας ηλικία . Ίσως οι γονείς μας έβγαλαν όλες τις απογοητεύσεις τους πάνω μας. Μάλλον μας είπαν αρκετές φορές ότι δεν αξίζαμε αυτό ή εκείνο. Όλα αυτά έχουν μείνει μέσα μας και καθώς μεγαλώνουμε μαθαίνουμε να προσδοκούμε ότι φταις εσύ ή έκανες λάθος. Κατηγορούμε τον εαυτό μας.

Παρ' όλα αυτά, είναι δυνατό να ξεφύγουμε από αυτό το φαινόμενο Dobby. Ο καλύτερος τρόπος για να το κάνετε είναι εργαστείτε σκληρά για να αυξήσετε την αυτοεκτίμησή σας . Όταν μπορούμε βελτιώσουμε την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας μπορούμε να αρχίσουμε να συγχωρούμε τα λάθη μας. Αλλά πάνω από όλα, θα σταματήσουμε να επεκτείνουμε τις ευθύνες μας πέρα ​​από τα λογικά όρια.

Εάν αισθάνεστε παγιδευμένοι σε ένα είδος σπηλιάς και το αίσθημα της ενοχής είναι η ηχώ αν αναγνωρίσετε τον εαυτό σας στο φαινόμενο Dobby μη διστάσετε να επικοινωνήσετε με έναν επαγγελματία .

Ο εσωτερικός σας διάλογος θα βελτιωθεί και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζετε τον εαυτό σας επίσης: έτσι μπορείτε να προστατευτείτε από επικίνδυνα φαινόμενα όπως η συναισθηματική εξάρτηση από άτομα που είναι πρόθυμα να ικανοποιήσουν τα ενδιαφέροντά τους με την πιο ευάλωτη πλευρά μας.