Μερικές φορές η ζωή μας πληγώνει… και μερικές φορέςχτυπήματατόσο δυνατό που το να ξανασηκωθείς φαίνεται δύσκολο. Και αυτό είναι σωστό όταν ζούμε α εμπειρία επώδυνο που νιώθουμε με κάποιο τρόπο να οδηγούμαστε σε έντονες συναισθηματικές διεργασίες . Διαδικασίες στις οποίες καταλήξαμε λόγω της αδράνειας της κατάστασης αλλά που απαιτούν πολλή δύναμη για να βγούμε από αυτές. Διαφορετικά καταλήγεις να σε καταναλώνει η πίκρα και ο πόνος.
Διαμονήμπλοκαριστείστην πραγματικότητα, ο πόνος είναι προσωπική επιλογή. Και κάπως έτσι κολλημένος στα βάσανα αποφεύγουμε να αναλάβουμε το εσωτερικό ταξίδι που κορυφώνεται με αποδοχή με τη γαλήνη της κατανόησης και της προσωπικής εξέλιξης .
Ο πόνος δεν έχει σκοπό να μας κάνει να υποφέρουμε. Ο πόνος μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε. Και όταν έχεις τις αισθήσεις σου, η κακή τύχη εξαφανίζεται
-Osho-
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος, η ταλαιπωρία δεν είναι…
Τόσο ο πόνος όσο και η ταλαιπωρία είναι μέρος της ζωής . Πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές φορές χρησιμοποιούμε αυτούς τους δύο όρους συνώνυμα. Ωστόσο, για να τα διαχειριστείτε σωστά είναι σημαντικό να κατανοήσετε τη διαφορά.
Ο πόνος στην ψυχολογική του διάσταση είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να προκύψει παρουσία συγκεκριμένων καταστάσεων ή προβλημάτων. Έχει επιπτώσεις σε σωματικό, συναισθηματικό και ψυχικό επίπεδο και διαρκεί μέχρι το άτομο που το πάσχει να μπορέσει να αναρρώσει. Με αυτή την έννοια ο πόνος συνεπάγεται αποδοχή και επαφή με αυτό που νιώθουμε . Πρέπει επίσης να πούμε ότι η διάρκεια του πόνου είναι ανάλογη με τη σημασία του γεγονότος που τον προκάλεσε για εμάς.
Μόλις φύγει, τείνουμε να ξεχνάμε τον πόνο. Σε κάθε περίπτωση, η επιστημονική πρόοδος χάρη στα αναισθητικά και τα αναλγητικά μας έχει κάνει λιγότερο συνηθισμένους στον πόνο από τους προγόνους μας. Αυτό δικαιολογεί το γεγονός ότι το φοβόμαστε όλο και περισσότερο.
Η ταλαιπωρία από την πλευρά της πάει λίγο παραπέρα. Όταν αδυνατούμε να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να συνεχίσουμε κανονικά τη ζωή μας, εμφανίζεται εδώ ταλαιπωρία . Αυτή η κατάσταση θα μας οδηγήσει επανειλημμένα σε σκέψεις και συναισθήματα που θα μας κάνουν να μην ισορροπήσουμε και μπορεί να μας αρρωστήσουν. Η ταλαιπωρία λοιπόν γίνεται άχρηστη συνέπεια του πόνου.
Στη μέση του χειμώνα έμαθα επιτέλους ότι είχα ένα ακατανίκητο καλοκαίρι μέσα μου
- Αλμπέρ Καμύ-
Πρέπει να ειπωθεί ότι τα βάσανα αποκτά πολύ μεγαλύτερη ένταση και διαρκεί πολύ περισσότερο από τον συναισθηματικό πόνο καθώς μπορεί να συνεχιστεί επ' αόριστον . Για παράδειγμα, η θλίψη είναι αναπόφευκτη όταν χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Εάν αυτή η πληγή δεν επουλωθεί και δεν κλείσει, η ταλαιπωρία αρχίζει, εμποδίζοντας την αποδοχή και την ανάπτυξη.
Ανάπτυξη μέσω του πόνου
Η μετατραυματική ανάπτυξη συμβαίνει όταν το άτομο αποδέχεται αυτό που συνέβη και αναδομεί τις πεποιθήσεις του . Αυτή είναι μια διαδικασία παρόμοια με την ανοικοδόμηση ενός σπιτιού μετά από σεισμό. Μετά από ένα οδυνηρό γεγονός έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε πώς θέλουμε να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας.
Από την άλλη, αυτές οι νέες πεποιθήσεις που προσθέτουμε στα νοητικά μας πρότυπα προάγουν την ανάπτυξη ελαστικότητα . Ομοίως, κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας ανοικοδόμησης γενικά ανακαλύπτουμε τα δυνατά μας σημεία και τις πτυχές του εαυτού μας που ήταν προηγουμένως άγνωστες σε εμάς.
Αναζητήστε ένα μέρος μέσα σας όπου υπάρχει χαρά και αυτή η χαρά θα σβήσει τον πόνο
-Τζόζεφ Κάμπελ-
Η αλήθεια είναι ότι το μόνο πράγμα που έχει τη δύναμη να μας κάνει ατυχής είναι η ίδια η στάση μας . Σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια Joan Garriga, κάθε απώλεια μπορεί να μετατραπεί σε μια ευκαιρία να αναπτυχθούμε ως άνθρωποι, να ελαφρυνθούμε και να απελευθερωθούμε από τις στοργές και τις ταυτίσεις.
Ο μεγάλος κίνδυνος που διατρέχει κάποιος κατά τη διάρκεια επώδυνων διαδικασιών είναι να μην τις ξεπεράσει και να σταθεροποιηθεί σε υπαρξιακές θέσεις που τροφοδοτούν τον πόνο: παράπονο θυματοποίηση εκδίκηση, ακαμψία, περηφάνια... Υπό αυτή την έννοια, πρέπει να σημειωθεί ότι ο πόνος είναι μια διαδικασία εγγενής στην ύπαρξη και είναι σημαντικό να αναπτυχθούμε για να κατανοήσουμε αυτό που βιώνουμε για να αντλήσουμε μεγαλύτερο εμπλουτισμό από αυτόν.
Ήμουν τυχερός στη ζωή, τίποτα δεν ήταν εύκολο για μένα
-Σίγκμουντ Φρόιντ-
Και στην πορεία μαθαίνεις…
Μαθαίνουμε ιδιαίτερα από ό,τι είναι επώδυνο και μπορεί τελικά να προκαλέσει πόνο. Όταν βρισκόμαστε σε επαφή με τον περισσότερο πόνο σπαραξικάρδιος ας συνειδητοποιήσουμε την ευθραυστότητά μας αλλά ταυτόχρονα βρισκόμαστε σε μια θέση που μας επιτρέπει περισσότερο από κάθε άλλο να γνωρίσουμε το μεγαλείο μας. Η αξία μας.
Και είναι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού που μαθαίνεις ότι όλα αλλάζουν και ότι ο ήλιος πάντα λάμπει ξανά αφού ο ουρανός έχει συννεφιάσει με την ομορφιά και τη δύναμη των νέων αυγών. Τώρα είναι που ανακαλύπτουμε τη δύναμη που έχουμε μέσα μας ξεπερνώντας μια οδυνηρή διαδρομή και την αδράνεια που μας οδήγησε να την ακολουθήσουμε.
Στο μονοπάτι του πόνου παρατηρείται επίσης ότι μια νέα τάξη αναδύεται πάντα από το χάος . Μια νέα τάξη πραγμάτων που έχει μέσα της μια διδασκαλία και μια εμπειρία να συνεχίσει να προοδεύει με μεγαλύτερη ελαφρότητα, με περισσότερη σοφία, με περισσότερη γαλήνη και επίγνωση του γεγονότος ότι οι επώδυνες περίοδοι έχουν μέσα τους τη δυνατότητα να είναι περίοδοι μεγάλης μεταμόρφωσης... και γιατί όχι μεγάλων ευκαιριών.
Οι ωραιότεροι άνθρωποι που έχω γνωρίσει είναι αυτοί που γνώρισα εκείήτταβάσανα, αγώνα, απώλεια και έχουν βρει τον δικό τους τρόπο να σηκωθούν από την άβυσσο
-Elisabeth Kübler Ross-
